Միջազգային հանրության և թղթի վրա գրված դաշնակիցների վրա հույս պետք չէ դնել. մտավորականներ

Tert.am-ը զրուցել է մի քանի մտավորականների հետ, ովքեր համոզմունք են հայտնում, որ մեր հույսը մենք ենք և կարիք չկա մեծ հույսեր ունենալ միջազգային հանրությունից ու դաշնակից կոչված երկրներից, որ հետո էլ հիասթափվենք ու ասենք՝ կրկին «թղթե շերեփով էինք»:

Tert.am-ի հետ զրույցում Հ. Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոնի ղեկավար Ռուբեն Բաբայանը նշեց, թե աշխարհից նեղանալ պետք չէ, պետք է միայն յուրաքանչյուրն իր տեղում իր գործն անի, ընդ որում լավ, ինչպես այս օրերին ցույց տվեցին սահմանին կանգնած զինվորները:

«Կարծում եմ՝ այն, ինչ կատարվեց վերջին շաբաթվա ընթացքում՝ բացահայտորեն ցույց տվեց, որ երբ որ մենք հույսը դնում ենք մեր վրա, միշտ հաղթող ենք դուրս գալիս»,-ասաց նա:

Ռուբեն Բաբայանը նշեց, թե իր կարծիքով այդ միջազգային հանրություն ասածը դեռ գալիս է Խրիմյան Հայրիկի ժամանակներից, երբ ասում էր, թե հայկական պատվիրակության շերեփը թղթից էր։

«Հույսը կարելի է դնել միայն ու միայն սեփական ամուր, լավ պետության վրա, իսկ դրա համար պետք է աշխատել: Իսկ ինչ վերաբերում է տարբեր միջազգային կառույցներին՝ եկեք չխառնենք դրանք. կա պետություն, կա դիվանագիտական կորպուս, որը համապատասխան ձևով աշխատանք ունի տանելու և կան այստեղ որոշակի խնդիրներ: Կան նաև պետության ղեկավարներ, որոնք ամեն ինչ չէ, որ հայտարարում են և, այսպես ասած, թաքուն անում են այն, ինչ ուզում են անել, այդ գերտերությունների ղեկավարները ոչ հրապարակային ձևով ազդում են ավելի փոքր պետությունների վրա»,- ասաց նա և ևս մեկ անգամ նշեց, թե լավ աշխատանքը  հնարավորություն է տալիս այդ գերտերությունների հետ ավելի ամուր դիրքերից խոսել:
 

Բանաստեղծ, թարգմանիչ Դավիթ Հովհաննեսն էլ նույն համոզման է՝ բնականաբար մեր բանակի և ժողովրդի միասնության վրա պետք է հույս դնել: «Ավելին՝ վերջին  ժամանակներում մի տեսակ կարծես մի աչքով էինք նայում հատկապես բանակի ու ժողովրդի միասնությանը, դեպքեր եղան, իրադարձություններ եղան, որոնք տխուր խոհերի էին մղում ինչպես ինձ, այնպես էլ շատ մարդկանց, բայց Ադրբեջանի ագրեսիան, սանձարձակումն Արցախի վրա համաժողովրդական պոռթկում մտցրեց, էլ չեմ խոսում  բանակի արժանապատիվ հակահարվածների մասին, որ շատ շատերին, այդ թվում նաև ինձ հիացրեց, հուզեց. այդ ի՞նչ պոռթկում էր, ինչ բարոյական ներուժ կա թաքնված մեր ժողովրդի, մեր բանակի մեջ: Այսքանից հետևություն՝ մենք մեր հույսն առաջին հերթին պետք է դնենք մեր ժողովրդի և մեր բանակի միասնության, ոգու կորովի վրա»,-ասաց նա:
 

Միաժամանակ Դավիթ Հովհաննեսը նշեց, թե, իհարկե, դա չի նշանակում, որ պետք է անտեսել միջազգային արձագանքները: «Ես չեմ ասում օգնությունը, որովհետև և Արցախի ղեկավարությունը և զինվորներն ու կամավորները բացեիբաց հայտարարում էին, մեզ որևէ մեկի օգնությունը պետք չէ»,-ասաց նա: 

Դավիթ Հովհաննեսն անդրադարձավ միջազգային արձագանքներին, հիմնականում հավասարության նշան դրվող, երբեմն էլ ըստ նրա՝ զարմանքի հասնող, ինչպես Բելառուսի նախագահի «կատարմամբ էր՝ ուղղված Ադրբեջանի ավազակ նախագահին»:

Բանաստեղծը նշեց, թե այդ և նմանօրինակ անհույս դաշնակիցների վարքից ընդամենը պետք է դասեր քաղել: «Միանգամայն ևս մեկ անգամ համոզվեցինք, որ ոչ մի երկրի, այդ թվում նույնիսկ թղթի վրա գրված դաշնակիցների վրա հույս չպետք է դնել: Հույսը պետք է դնել միայն մեր վրա, մեր հոգու միասնության ու ամրության վրա և հիմնավորել մեր երկիր ներսում մեր հարցերը կարգավորելով: Մենք կարգավորեցինք այդ արցախյան բռնկումը, կարողացանք համապատասխան տեղը դնել ագրեսորին, բայց պետք է նաև անցնենք մեր ներքին հարցերին, մեր երկրի  ներքին ամրությունից է կախված մեր ապագա հաջողությունները: Այնպես որ, այս հաջողությունը, որը կարելի է ամրագրել որպես լոկալ հաջողություն, դրանից հետո պետք է անցնել մեր ներքին հարցերի լուծումներին, պետք է ստրուկին հանենք մեր միջից, ազատվենք ամեն տեսակի անտեսանելի ու տեսանելի աղտերից, ներքուստ մաքրվենք»,-ասաց նա:

Բանաստեղծ, հասարակական գործիչ Ռազմիկ Դավոյանը համակարծիք չէ, որ միջազգային հանրությունն անելիք չունի: Ըստ նրա՝ մեր ուժն ու վստահությունը պետք է բոլոր գործողություններում ընդունենք իբրև հիմք և առաջնորդվենք դրանով, բայց միջազգային հանրությանը պարտավոր է ագրեսորի ականջները քաշել:

«Դա նրանց պարտավորությունն է, որ լուծում տան խնդրին, թե չէ նրանք պետք է միշտ հարձակվեն ու մենք պաշտպանվենք: Մեզ սկզբունքներից է, որ խաղաղ ճանապարհով Ղարաբաղն իր անկախությունն ունենա, և միջազգային հանրությունը ԼՂՀ-ն ճանաչի, իսկ եթե միջազգային հանրության հետ մեր հարաբերությունները չվարենք, միջազգային հանրությունն ինչպե՞ս կարո՞ղ է ճանաչել»,- ասաց նա:

Նման պահվածքը դաշնակից երկրների և Մինսկի խմբի համանախագահող երկրների կողմից, Ռազմիկ Դավոյանը համարում է ընդունված ձև: «Նրանք եթե չեն էլ անդրադառնում, որ Ադրբեջանն է հարձակվել և կրակել, որից հետո ենք մենք միայն կրակով պատասխանել, որ մենք դիմակայել ենք ագրեսիային, որովհետև նրանք չեն ուզում Ադրբեջանին ամբողջովին դեն նետել, միջազգային հանրությունը, Մինսկի խումբը, Ադրբեջանին չեն ուզում վերջնականապես նետել Թուրքիայի գիրկը: Ուզում են  պահել ու տարածաշրջանում փորձել խաղաղություն հաստատել: Իմացեք մի  բան, Ադրբեջանը մաս է կազմել Ռուսական կայսրությանը, սովետականը հեչ, և ՌԴ-ն էլ չի ուզում նրան ամբողջովին դե նետել»,-եզրափակեց նա: