Հայրենիքը, հարևանին, գազի մարդուն և, հատկապես, մեր ապրելու ժամանակը մենք չենք ընտրում

Երբեք չասես, թե թունդ ընդդիմադիր ես, քանի դեռ քո դռանը քացով չի խփել հարկադիր կատարողը, գազի կամ ջրի մարդը՝դատարանի թուղթը ձեռքին, կամ էլ հենց ինքը՝ լեգենդար տիկին Գրեզելդան, ով ընտրությունների նախավերջին օրը եկամտահարկի հետ ընդդիմադիր էլեկտորատ է «բարտեր» անում՝ յուրօրինակ այդ թրաֆիքինգը կոչելով՝ անասնագողություն։

Իմ դեպքում, ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ գազի տեսուչն ինձ հյուր եկավ՝ դատարանի սև թուղթը ձեռքին. ապա միասին այցելեցինք իմ բախտակից ընկերներին և բոլորս միասին մի բան, թերևս հասկացանք. hայրենիքը, հարևանին, գազի, ջրի, լույսի մարդուն և, հատկապես, մեր ապրելու ժամանակները մենք չենք ընտրում.նրանց հետ ապրում ու մեռնում ենք։ Սակայն, ո՞վ ասաց, որ նրանցից կազմված մեր կյանքը հնարավոր չէր ավելի գեղեցիկ փաթեթավորել...



Տեսուչ- Բարև, քեզ սև թուղթ ա եկել։

Հեղինակ– Վայ, էս ի՞նչ է...

Տեսուչ– Ապրիլ–մայիսի գազիդ փողը չես մուծել, քեզ հեսա դատի են տալիս։

Հեղինակ– Սիրելիս, ես գազի պարտք չունեմ, ի՞նչ դատ, այ քեզ բան։

Տեսուչ- Չունես, որովհետև ապրիլ ամիսդ ես եմ մուծել, ասին, որ աշխատավարձիցս ա պահվելու, եթե էս գումարը չմուծես, ես էլ
տարել, մուծել եմ քո փողը։

Հեղինակ– Քեզ ո՞վ էր ասում մուծեիր։

Տեսուչ- Շեֆությունն ա ասում, ո՞վ պիտի ասի։

Հեղինակ– Դուք էդ ի՞նչ աշխատավարձ եք ստանում, որ էդպիսի մեծ բարեգործություններ եք անում։

Տեսուչ- էնքան եմ ստանում, որ ձմեռը չեմ էլ կարողանում քո պես գազ օգտագործեմ. փայտով ենք ապրում։

Հեղինակ– Դրա համար էլ ասում եմ՝ դու իմ գազի փողի հետ ի՞նչ գործ ունես, ես պարտքս նայում՝ վճարում եմ, ի՞նչ իմանամ որ մի բարեգործ ինձնից առաջ է ընկել։

Տեսուչ– Վայ, ինձ մի խոսեցնի, հա, Աստված կսիրես, ես նախկինում մի մեծ հիմնարկի գլխավոր հաշվապահ էի, կարգին, կուլտուրական, տեղս նստած, դուռս թակելով էին ներս մտնում, հիմա գզիրի պես դռնեդուռ եմ ընկել, թե մի հացի փող աշխատեմ։

Հեղինակ– Հասկանում եմ քեզ, բայց որ ստիպեն էլ, անօրինական բան մի արա, հետո դու ես քաշվելու։ Հիմա որ ես էդ փողը չտամ, ի՞նչ ես անելու։

Տեսուչ– է՜, չգիտեմ, մաֆիա ա, մաֆիա, գնում եմ տներն, ինձ ասում են, էդ ո՞նց ա, որ եկաք էժան գնով գազի պայմանագիրը կնքեցիք, հիմա սենց թանկացնում եք, գետինն եմ մտնում, չգիտեմ ինչ ասեմ։

Հեղինակ– Բա ի՞նչ ես ասում։

Տեսուչ- Ջհանդամն եմ ասում, ասում եմ՝ գնացեք Պուտինին հարցրեք։

Հեղինակ– Լսիր, հիմա Պուտի՞նն է ասել՝ տար, իմ գազի փողը մուծի։

Տեսուչ- Չէ, մեր պուտիններն են ասել, որ երկու կոպեկ են տալիս ու մեզ խայտառակ անում, զզվել եմ էս գործից. տեղ ասա, գնամ աշխատեմ, ես ի՞նչ սև անեմ։ ...Բայց հարևանդ ասում ա՝ դու լավ էլ հարուստ ես, էդ երկու կոպեկի համար խի՞ ես ինձ էդքան խոսեցնում։

Հեղինակ– Հարևանս իմ մասին, փաստորեն, ավելի շատ գիտի, քան՝ ես։

Տեսուչ- Հա, հարուստները մինչև փողը մուծում են, տասը զգուշացում եմ տալիս, իսկ էն երկու կոպեկ ստացող թոշակառուն առաջինն ա մուծում, չնայած ասում են, որ սենց թանկացնել չի լինի, կարող ա ձմեռը հրաժարվենք էդ գազից։

Հեղինակ– Բա էդ բաները չես գնո՞ւմ, զեկուցում պուտիններիդ։

Տեսուչ– Աղջի, գիտես նրանց վե՞ջն ա էդ բաները, ում հետ խոսում ես, ասում ա՝ չես կարում աշխատես, ռադ եղի։ Մենք երկու քարի արանքն ենք։ Ես գնում, ասում եմ, որ ձմեռը ով պարտք ա ունեցել, նրանց դռներն էլ բացող չկա, հույսներդ կտրեք, ինձ էդ բնակարանների հիշեցման թերթիկ չտաք, բացող չկա։

Հեղինակ– Կարծում ես գնացե՞լ են Հայաստանից։

Տեսուչ– Դրանց կեսը չկա, երևի գնացել ա. ես ականջս դնում եմ դրանց դռանը, տեսնեմ թաքնվե՞լ են, թե՞ տանը չեն։

Հեղինակ– Բա ո՞նց ես բռնացնում թաքնվածներին։

Տեսուչ– Բարձրահարկերում հեշտ ա, դուրս են գալիս զիբիլ թափելու, բռնվում են շուտ։

Հեղինակ– Դրա համար քանի՞ ժամ պիտի սպասես։

Տեսուչ– Ահագին սպասում եմ, բայց վերջը բռնացնում եմ։

Հեղինակ– Տղամարդի՞կ են շատ թաքնվում, թե՞ կանայք։

Տեսուչ– Տղամարդիկ ուրիշ ձևի են թաքնվում, կանայք՝ ուրիշ։

Հեղինակ– Այսինքն, ո՞նց՝ ուրիշ։

Տեսուչ– Որ հետս գաս, մազերդ բիզ–բիզ կկանգնի։

Հեղինակ– Դե սպասի, գալիս եմ։

Դուռը բացվում է. Մոտավորապես մի 40–45 տարեկան տղամարդ՝ երևի մի երկու շաբաթ չսափրված, նյարդային, դժգոհ դեմքով։

Տեսուչ- Ես գազի տեսուչն եմ, Դուք թուղթ ունեք, եթե գումարը չվճարեք երեք օրվա ընթացքում, դատարան եք մտնում։

Տղամարդ– Ես քո գազի մերը հա, փող չկա, գնա կորի, էդ որ թանկացնում եք, չեք մտածո՞ւմ՝ որտեղի՞ց էդ զիբիլ փողը, որ մենք էլ վճարենք։

Տեսուչ– Գազը սպառվել է, պիտի վճարվի, իմ գործը չի։

Տղամարդ– էս երկրի իշխանությունն ա է սպառվել, էս երկիրը տիրումեր արին, պրծան. հլա դե ասա՝ էս ձմեռ քանի՞ մարդ կարա գազ վառի ու փակվի։ Հիմա էլ դատարան են տալիս, էդ մենք պիտի ձեզ դատի տանք երկիրը էս օրը գցելու համար։

Տեսուչ– Բոլ ա քաղաքական բաներ խոսաք, ինչ է թե՝ չվճարեք, ես քաղաքականության հետ գործ չունեմ, տղամարդ եք, ամաչեք։

Տղամարդ– Հա, իսկական տղամարդ եմ, դրա համար էլ փող չունեմ. էս երկրում պիտի գոմիկ լինես, որ գործ ունենաս, փող ունենաս։

Տեսուչ– Հիմա էլ նայի, ինչ անամոթ բաներ ա ասում... Այ մարդ, թուղթը նայի՝ դատարան ես գնալու։

Տղամարդ– Դատարան գնացող չկա, ինձ տեսնես՝ դատարան կուղարկես, թռնում եմ ստեղից։


Այսպես խոսեց տղամարդը և դուռը շրխկացրեց հենց տեսուչի քթին։ Լուռ եմ, սպասում եմ տեսուչիս արձագանքին։ Զարմացա, որ ի պատասխան մի հատ չշշպռեց տղամարդուն։

Տեսուչ– Ես ի՞նչ անեմ, ասա, այ էս ա մեր հալը, հենց ասում ես՝ ինչո՞ւ չես վճարել, քաղաքական հարցեր են բարձրացնում. սա էն միտինգների գնացողներից ա, պայքարող, սրանց հետ դժվար ա։

Հեղինակ– Շա՞տ են էդպիսի բաժանորդներդ։

Տեսուչ– Շատը շատ չեն, բայց սրանք ընտրություններին սսկվում են, հենա Գրեզելդան ասում ա, թե ով են սրանք իրականում։

Հեղինակ– Գրեզելդան ո՞վ ա։

Տեսուչ– Զիբիլը, ԺԷԿ-ը. ասում ա՝ եկամտահարկը զիջում եմ, շվվացնելով գալիս, մեր համար քվեարկում են ընտրություններին։

Հեղինակ– Փաստորեն, էդ փող հավաքող կառույցներով լավ էլ համագործակցում եք, տվյալներ փոխանակում...

Տեսուչ– Հա, բա ո՞նց, բա ես կարա՞մ մենակով էս փակ դռների հարցերը լուծեմ, դե հեսա տանեմ քեզ մի տուն, իսկական ցիրկ տեսնես։ Սրանք երեք ամսվա պարտք ունեն, սպասի.-Գազի տեսուչն է, շտապ բացեք դուռը։

Ձայն ներսից–Պապաս, մամաս տանը չեն։

Տեսուչ– Յա, տիկին Ռոզա, ես շատ լավ գիտեմ Ձեր ձայնը, բաց արեք։

Հեղինակ– Չհասկացա, ի՞նչ տիկին Ռոզա, երեխաներն են...

Տեսուչ– Ի՞նչ երեխաներ, սա հենց Ռոզան ա, երեխայի ձայնով ա խոսում միշտ, սա արդեն զզվացրել ա ինձ։ Բաց արեք դուռը, Ռոզա, հետս էլ ժուռնալիստ աղջիկ կա, խայտառակ եմ անելու։

Ձայն ներսից– Պապան կգա, կտա, տանը չի։

Տեսուչ– Ո՞ւմ պապան կգա, քո՞։

Հեղինակ– Լսիր, էստեղից գնանք... Կարող ա սկեսրոջ մասին ա ասում՝ պապան։

Տեսուչ– Հա՞, էդ միամիտ հալովդ էլ ժուռնալիստ ես աշխատո՞ւմ։ Սրանք փակ դուռ են, միշտ։ Երեխայի ձենով ա միշտ պատասխանում, բայց իսկի երեխա էլ չունի։

Հեղինակ –Կարող է և հոգեկան հիվանդ լինի, գիժ լինի, դուռը բացես մի բանով տա գլխիդ։

Տեսուչ– Յա, ես իրենից գիժ եմ, հենա, նայի, թուղթը գրել եմ՝ հարգելի բաժանորդ, խնդրում եմ գազի համար զանգեք այս համարով, համարն էլ տակը գրած, մի հատ լայաղ էլ չի արել զանգի։ Սպասի, Կլարային հասանք։ Կլարոչկա, դռնակդ բաց, սև թուղթ եմ բերել քեզ։

Դուռը բացում է մոտ 75–80 տարեկան տատիկ, տանից վոլիդոլի սուր հոտ է փչում, ակնոցի զույգ ապակիները ջարդված են, հայացքը մի տեսակ անորոշ, մշուշի մեջ...


Կլարա– Էդ ի՞նչ ա, այ բալա։

Տեսուչ– Գազի փողը չես մուծե՞լ։ Դատարան ա գալիս ետևիցդ, խաբար ե՞ս։

Տիկին Կլարան սկսեց հեկեկալ, հազիվ մոտեցավ մոտակա աթոռին, փլվեց վրան և մի կերպ արտասանեց.

Կլարա – Դեղս բեր։

Տեսուչ– է՜, մի հուզվեք, տիկին Կլարա, սպասեք։

Կլարա– Ոչ մի անգամ ես կոմունալը չեմ ուշացնում, բայց գնացի պոլիկլինիկա, դեղեր են նշանակել, դեղատունը հաշվեց՝ արդեն ամաչեցի ասեմ հետ վերցրու, փողը տվեցի դեղին։

Տեսուչ– Բա երեխաներդ ո՞ւր են, չեն օգնո՞ւմ։

Կլարա– Երեխաներս լավն են շատ, ոսկի երեխաներ ունեմ, օգնում են միշտ, բայց էս երկու ամիսը... Սա աղջկաս համարն է, զանգի ասա, որ չես մուծել, մորդ դատ են անում։

Տեսուչ– Կլարա, ես ի՞նչ գործ ունեմ, զանգեմ, աղջիկդ էլ ասի՝ դու ո՞վ ես։

Հեղինակ– Լսիր, ասա, որ խառնել ես հասցեն, հեսա էս կնոջը մի բան կլինի, վայ։ Կզանգենք, աղջիկը կմուծի, էս կնոջը մի բան չպատահի հանկարծ։

Տեսուչ –Դե ես ստեղ դերասան եմ աշխատում, հո տեսուչ չեմ...ոնց եմ զզվել, չես պատկերացնի։ Սպասի, հեսա մի բան կանեմ. տիկին Կլարա, քո բնակարանը 51-ն ա , չէ՞։ Նայի հա, էլի կենտրոնը խառնել ա, ներող եղիր, սա 52-ի թուղթն ա, քոնը չի։

Կլարա- Իմ տուն, իրա տուն տարբերություն չկա, միասին ենք հաց ուտում, ինքը հիվանդ երեխա ունի.այ կնիկ, արի մի լավ Ցեբո կոշիկ ունեմ, էն պնդերից, տամ քեզ՝ հագի, մեզ քվիդ արա էդ դատական գործերից։

Տեսուչ –Դե լավ, Կլարա, կգամ, կնայեմ կոշիկդ, հիմա գործերս շատ են է, 5 շենք դեռ ունեմ։

Հեղինակ –Ապրես, ընկե՛ր տեսուչ, որ էդ կնկան ինսուլտի դուռը գոնե չհասցրիր....

Տեսուչ –Բա, մի օր կաշխատե՞ս էս գործին, չես աշխատի... սա էլ վերջին այցս ա էսօրվա, մի հատ ծակ պրոֆեսոր ա, էնքան ա խոսում, շան հացը կտրում ա, բայց պարտքեր ունի՝ էլ դու սուս։ Անվտանգության ազդանշան էլ չի թողնում տանը դնեն, ասում ա, գաղտնալսում եք դրանով։

Հեղինակ–Բա իր համար, ի՞նչ պատիժ են սահմանել ձերոնք։

Տեսուչ –Կամ կդնի, կամ էլ մարշ՝դատարան... Գազից ենք, հեսա, ժուռնալիստ կա հետս, դուռը բաց, համ էլ իրա հետ էդ քաղաքական հարցերով ինչքան ուզում ես, խոսա։

Դուռը բացում է մոտ 45–50 տարեկան տղամարդ, ձեռքին՝ Ավետարան...

Բաժանորդ–3 –Սատանաներն առավոտից հանգիստ չեն տալիս. ջուրը գնում, ժեկն է գալիս, ժեկը գնում՝ մատաղը, ժավելի սպիրտն է գալիս, հիմա էլ սա՝ Դուք գազն եք, չէ՞։

Տեսուչ –Ես գազը չեմ, գազի տեսուչն եմ, նորմալ արտահայտվեք, որ ասում էի ազդանշան դրեք, չէիք դնում, դե հեսա, թուղթը ստացեք։

Բաժանորդ–3 –Աստված մոռացել է Ձեր մասին, տիկին.վերջին անգամ եմ դուռ բացում Ձեր առջև։ Ես Ձեզ հազար անգամ եմ բացատրել, որ էդ գազի հարցն ինչ խաբեությունների և քաղաքական ինչ մանիպուլյացիաների ճիրաններում է։Ես միշտ ասել եմ, թողնեին Երևանի Ջէկը համաչափ ջեռուցում ու տաք ջուր տար քաղաքին, ոչ թե մի քանի հոգու բիզնեսի համար այս պատմությունները սարքեին։ Եվրոպական արժեքներից եք խոսում, էդ ո՞ր մի եվրոպական երկրում են թողնում տանը գազի կաթսաներ դնել ու տները տաքացնել։ Սա էլ հատուկ ժուռնալիստ ընկերուհու համար ասացի։

Հեղինակ–Կներեք, Դուք ի՞նչ մասնագետ եք։

Բաժանորդ–3 –Ես գործազուրկ էներգետիկ եմ, որովհետև որտեղ գնացել եմ աշխատելու հենց այս հարցով պատերազմ եմ տվել։

Զանգ «Երևանի Ջէկ» ՓԲԸ–ի տնօրեն Հովակիմ Հովհաննիսյանին.

-Բարև Ձեզ, պարոն Հովհաննիսյան, Ձեզ հետ լրագրող է խոսում. Վարդուհի Սիմոնյան։

–Բարև Ձեզ, Վարդուհի։

–Պարոն Հովհաննիսյան, ես մի հարց ունեմ.խնդրում եմ ասեք Երևանի Ջէկը կարո՞ղ էր մայրաքաղաքն ապահովել կենտրոնացված ջեռուցմամբ, նրա հզորությունները թու՞յլ էին տալիս։

–Եթե կարճ պատասխանեմ՝ այո, կարող էր, տարիներ շարունակ մենք սա միշտ պնդել ենք, բայց մեզ նախորդ կառավարությունները չլսեցին։

– Բայց ես հիշում եմ, որ Ջէկը մի քանի տարի ջեռուցում էր Էրեբունի և Շենգավիթ համայնքները և բավականին էժան էր նստում բնակիչների վրա։

–Այո, իհարկե, ջեռուցում էր, ու սա և՛ բնակիչների համար էր շահավետ և՛ Ջէկի, որովհետև այստեղ համակցված ցիկլ է գործում։

–Փաստորեն Ջէկի արտադրած էլեկտրաէներգիայի ինքնարժեքն էլ կիջներ, եթե համակցված ջերմային էներգիան ջեռուցման տեսքով տրամադրվեր քաղաքին...

–Իհարկե, բայց սա շատ ծավալուն նյութ է, գիտեք...

–Առաջիկայում խոստանում եմ մանրամասն անդրադառնալ, բայց այժմ բացառու՞մ եք արդեն ջեռուցման հնարավորությունը։

–Աս պահին այն ռեալ չէ մեկ պատճառով. բնակիչները բոլոր խողովակները վերացրել ու սեփական կաթսաներ են տեղադրել, ցանց չկա արդեն, պետք էր շուտ մտածել այս հարցերի մասին։

–Ես ուզում էի ասել, որ այդ կաթսաներով նաև տաք ջուր են մարդիկ ստանում, մեկ էլ հիշեցի՝ որ տաք ջրամատակարարումն էլ հնարավոր կլիներ ապահովել, ինչու՝ ոչ։

–Իհարկե։ Տաք ջուր և ջեռուցում՝ միաժամանակ։

–Եվ շատ ավելի էժան, անվտանգ, էկոլոգիապես ավելի մաքուր...

–Այո, այս պահին էլ եթե արտաքին և ներքին ցանցը լինի, Երևանի Ջէկը պատրաստ է, բայց մարդկանց ստիպեցին այդքան փողեր ծախսել, բաքսիներ գնել...այսքանը, ցտեսություն, Վարդուհի։

–Ցտեսություն...

Հարցազրույցը՝ Վարդուհի Սիմոնյանի