Որքան կարևոր են ավտոմեքենան, բնակարանը, նույնքան կարևոր է կենսաթոշակը. Հ. Հակոբյանը՝ կենսաթոշակային համակարգի մասին

Tert.am-ի հետ զրույցում ԱԺ Սոցիալական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Հակոբ Հակոբյանը, որի հանձնաժողովը գլխադասային է եղել կուտակային կենսաթոշակների համակարգին վերաբերող օրենքի նախագծի համար, անդրադառնալով համակարգի նկատմամբ բողոքներին, մասնավորապես, նրան, որ մարդիկ բանկերից 24 տոկոսով վարկ են վերցնում, ասաց. «Ուրեմն, ինչքան կարևոր են ավտոմեքենան ու բնակարանը, նույնքան էլ կարևոր է կենսաթոշակը»:

-Պարոն Հակոբյան, Դուք հայտնի էիք այս օրենքի լոբբինգով, կարո՞ղ եք ասել՝ ինչով է պայմանավորված այն փաստը, որ օրենքը մեկ տարի և ավելի առաջ է ընդունվել, սակայն աղմուկը միայն հիմա բարձրացավ:

-Այո, ես գլխադասային հանձնաժողովի նախագահ եմ, և օրենքը ընդունվել է 2012թ. դեկտեմբերի 22-ին: Մենք օրենքն ընդունելիս երկու տարի ժամանակ թողել ենք, որպեսզի բոլոր կարգի փոփոխություններից, խնդիրներից, հասարակությունը տեղյակ լինի, այս ամենի համար ժամանակ լինի, որ կարողանան հանգիստ տեղեկացված լինել մի կողմից, և միևնույն ժամանակ, կառավարությունը և Կենտրոնական բանկը կարողանան կառավարիչների հետ պայմանագրերը կապել և այլն, և այլն: Ինչ վերաբերում է, թե ինչու հիմա… կարծում եմ՝ ուղղակի իրենք տեղյակ չեն, որովհետև բողոքում են բարձր աշխատավարձ ստացողները և երիտասարդները, ովքեր մտնում են էդ համակարգի մեջ: Ես մի քանի անգամ ասել եմ, նորից եմ ասում, տեսեք, որպես միջանկյալ սերունդ ի՞նչ ենք անում. այն գումարը, որ տալիս ենք երիտասարդների անձնական հաշվին, մենակ 2014թ. կազմելու է 20 միլիարդ, էդ 20 միլիարդը չենք տալիս մեր ծնողի կենսաթոշակը բարձրացնելուն, մենք մեր աշխատավարձը չենք բարձրացնում, բայց էդ գումարը բյուջեից տալիս ենք մեր երեխաներին, որպեսզի նրանք ապահովված կենսաթոշակ ստանան: Նրանք էլ բողոքում են:

-Փաստորեն, ստացվում է, որ սոցիալական գովազդում, որտեղ հրեշտակն ու սատանան շշնջում են երիտասարդի ականջին, ավելի հիմնավոր է «սատանայի» շշուկը, քանի որ մարդիկ ասում են, որ Հայաստանի նման երկրում իրենք վաղվա օրվա նկատմամբ վստահություն չունեն, ուր մնաց թե 30 տարվա կտրվածքով:

-Վստահությունը ոչ թե կենսաթոշակային համակարգի հետ է կապված, որովհետև եթե տեղյակ եք՝ վերջերս շատ պետություններում անցկացվել է վստահության քվե իրենց պետության վաղվա օրվա հետ կապված: Եվ տեսե՛ք ինչ է եղել. չինացիների 83 տոկոսն ունի վստահություն իրենց պետության վաղվա նկատմամբ, և առաջին տեղը գրավել է Չինաստանը: Այսինքն՝ սա խոսում է ոչ թե կենսաթոշակային համակարգի վստահության նկատմամբ, այլ առհասարակ, վստահության մասին է:

-Այո, հենց այդ մասին եմ ասում՝ պետության նկատմամբ քաղաքական վստահության պակասի: Ճի՞շտ չէր լինի, նախքան օրենքի ընդունումը մի հատ հարցում կատարվեր, մասնավորապես, որ վստահու՞մ են ՀՀ քաղաքացիները ՀՀ պետական համակարգին, որ երեսուն տարի հետո իրենց գումարները հետ են ստանալու:

-Դրա կարիքը չկար: Օրենքում ամրագրված են այդ գումարները երաշխավորված հետ տալու ճանապարհը և մեխանիզմը: Մենք ասում ենք, որ քաղաքացու կողմից ներդրված գումարը մարդու սեփականությունն է, և ցանկացած ժամանակ քաղաքացին այդ գումարը կստանա, գումարած երեսուն տարվա գնաճն էլ: Այսինքն՝ եթե դու ներդնում ես հազար դրամ, 30 տարի հետո կստանաս քո 1000 հազար դրամը՝ գումարած գնաճը, որը կարող է օրինակ՝ կազմել 500 կամ 1000 դրամ: Այսինքն՝ մենք դա օրենքով ապահովագրել ենք, մենք ապահովել ենք մեր քաղաքացիների ներդրած գումարների հետ վերադարձը:

-Այսուհանդերձ, խոսքը քաղաքական վստահության մասին է, և եթե այն չկա կամ քիչ է, ինչպես իրենք նշում են, արդյո՞ք այդ պայմաններում ձեր հավաստիացումները, որ գումարների վերադարձնելիությունը երաշխավորված է, որևէ մեկին կարող են համոզել:

-Ֆոնդերի կառավարումը գտնվում է քաղաքական ոլորտից դուրս:

-Մի մասն ասում են՝«կարող է ՝ վաղը չէ մյուս օրը Ռուսաստանի Դաշնության մաս ենք կազմում»:

-Իրենց գումարը սեփականություն է, մնում է իրենց գումար, ի՞նչ կապ ունի՝ ինչի մաս ենք կազմում: Օրենքով գումարը սահմանված կարգով հետ վերադարձվում է՝ մինչև կենսաթոշակի տարիքը և դրանից հետո, և էդ գումարն ամբողջությամբ իրենց սեփականությունն է:

-Մարդիկ ասում են՝ «մենք շրջանառու միջոցներ չունենք» մենք բանկերից 24 տոկոսով վարկ ենք վերցնում, որ մեր ավտոմեքենայի ու բնակարանների վարկը փակենք:

-Ինչքան կարևոր են ավտոմեքենան ու բնակարանը, նույնքան էլ կարևոր է կենսաթոշակը:

-Պարզ է, բայց նաև իրենք ասում են, որ շատ լավ գիտեն սեփական միջոցներով կուտակելու ձևերը, ընդհուպ մինչև գումարը ոսկու վերածելու ճանապարհը, փոխանակ երեսուն տարի կասկածների մեջ ապրեն՝ կվերադարձվի՞ այդ գումարը, թե ոչ:

-Ուրեմն, դու չես գտնի էսօր մինչև 50 տարեկան մեկին, աշխարհում ոչ թե Հայաստանում, որ մտածի կենսաթոշակի մասին: Նման բան չկա: Քաղաքացիները կենսաթոշակի մասին սկսում են մտածել 50-ից հետո: