Նիկոլ Փաշինյանի ծուռ հայելիների թագավորությունը. կեղծել կանցլերին

Ցավով պետք է արձանագրել, որ այն կասկածելի քաղաքականությունը, որը վարում է ներկայիս իշխանությունը երկրի ներսում, իր տրամաբանական շարունակությունն է ստանում նաև արտաքին աշխարհի հետ հարաբերություններում՝ հարցականի տակ դնելով Հայաստանի՝ որպես քիչ թե շատ սուվերեն պետության վարկանիշն ու հեղինակությունը:

Հայաստանը կարող է լրջագույն միջազգային սկանդալի կենտրոնում հայտնվել. պաշտոնական Երևանը խեղաթյուրել է Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելի՝ ԶԼՄ ներկայացուցիչների ներկայությամբ  հնչեցրած ելույթի տեքստը՝  խոսքից կտրել-հանելով այն հատվածը, որն առնչվել է Հայաստանում ընթացող դատաիրավական պրոցեսներում Վենետիկի հանձնաժողովի պարտադիր դերին: Համապատասխան հատվածը տեղ չի գտել Հայաստանի վարչապետի պաշտոնական կայքում զետեղված հաղորդագրության մեջ այն դեպքում, երբ Մերկել-Փաշինյան հանդիպման տեսագրության գերմանական տարբերակում հստակ ֆիքսվել են կանցլերի՝ Վենետիկի հանձնաժողովի մասին հնչեցրած խոսքերը:

Սա, իհարկե, խայտառակություն է:  Մի պետության ղեկավար, ով իր արտերկրյա այցերի շրջանակներում, ինչպես նույն Գերմանիա կատարած այցելության ընթացքում, չի դադարում անհույս փորձերն՝ իբր կապիտալիզացնելու «թավշյա հեղափոխությունն» ու դրա շրջանակներում նոր շունչ հաղորդելու Հայաստան-արտաքին աշխարհ հարաբերություններին, փաստացի կեղծում է համաշխարհային արենայում անվիճարկելի առաջատարներից մեկը հանդիսացող երկրի ղեկավարի խոսքը՝ այն համապատասխանեցնելով սեփական քիմքին և ակնհայտորեն նպատակ հետապնդելով քողարկել այն իրականությունը, որին բախվել է ինքը Եվրոպա կատարած այցելության ընթացքում:

Ո՞րն է այդ իրականությունը: Իրականությունը մեկն է. Եվրոպան արդեն որերորդ անգամ տարբեր միջոցներով ու արտահայտչաձևերով փորձում է Նիկոլ Փաշինյանին հասկացնել, որ պետության հետ խաղալը կարող է անդառնալի հետևանքների հանգեցնել՝ ապալեգիտիմացնելով ոչ միայն այդքան թմբկահարվող հեղափոխությունը՝ յուր առաջնորդով, այլև հենց Հայաստանի Հանրապետությունը:  Փոխարենը Ալիևի հետ իր  երկխոսության  չեղած դրական հետևանքների մասին դրսում հաշվետվություն ներկայացնելու, ՍԴ շուրջ ստեղծված վիճակն իշխանություններին ձեռնտու մեկնաբանությամբ մատուցելու՝ Փաշինյանը, նախևառաջ, պետք է կարողանար ընկալել այն  մեսիջը, որը նրան էր փորձել հղել համաշխարհային առաջատար երկիրը, որի հետ ՀՀ կառավարությունն իբր նպատակ ունի հարաբերություններ զարգացնելու, խորացնելու երկկողմ տնտեսական փոխգործակցությունը և այլն:

Հայաստանյան ղեկավարության անլուրջ վարքագիծն, աշո՛ւշտ, վկայում է ոչ միայն Բեռլինի, այլև ողջ Եվրոպայի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքի իրական բնույթի մասին: Ստելն ու խեղաթյուրելը, իրականությունը ծուռ հայելիների միջոցով ընկալելն ու մատուցելը գուցե արդյունավետ մանիպուլյատիվ գործիք է ներհայաստանյան խնդիրները ներսում պարտակելու համար, սակայն նման գործիքակազմի կիրառումը դրսում կարող է վտանգավոր հետևանքների հանգեցնել: Ինչո՞ւ է Փաշինյանը փորձում Եվրոպայի համբերությունը, ինչո՞ւ է ոտնակոխ անում քաղաքակիրթ աշխարհի նորմերն ու արժեքները, որոնցով հաճախ է հպարտանում՝ Հայաստանն էլ հռչակելով՝ «ժողովրդավարության համաշխարհային բաստիոն»:  Թե՞ իշխանություններն այնքան միամիտ են, որ կարծում են՝ տերությունների ղեկավարների խոսքը մոնտաժելով կկարողանան Եվրոպային ստիպել հաշտվել Հայաստանում տիրող անարխիայի ու ամենաթողության հետ, որի զոհը ոչ միայն ինքը՝ Հայաստանն է, այլև արդեն Եվրոպան: Հասանելի ինֆորմացիայի ու բարձր տեխնոլոգիաների դարաշրջանում նման պրիմիտիվ ստերն ու դրանց տարածման նույնքան պրիմիտիվ եղանակները չեն կարող ցանկալի արդյունք ապահովել նույնիսկ եթե ստողը նույն այդ տեղեկատվական տեխնոլոգիաների շնորհիվ իշխանությունը վերցրած Նիկոլ Փաշինյանն է:

ՍԴ-ի հարցը Նիկոլ Փաշինյանի կոկորդին մնացած ոսկորի է վերածվել, որը նա ոչ մի կերպ չի կարողանում կուլ տալ, և չի կարողանում առաջին հերթին Եվրոպայի անաչառ դիրքորոշման պատճառով: Ի տարբերություն  ներսի՝ դրսում իրերի իսկության մասին դատել սովոր են ոչ թե պոպուլիստական հայտարարություններին անսալով, այլ՝ ռեալ իրավիճակը գնահատելով, իսկ նորհայաստանյան իրականությունը չափազանց մտահոգիչ է՝ դուրս բարոյաիրավական նորմերի շրջանակից:  Նիկոլ Փաշինյանին Գերմանիայում այդպես էլ չի հաջողվել քարտ-բլանշ ձեռք բերել, ուստի՝ որոշվել է հերթական անգամ ստի ու կեղծիքի զոռով հայաստանյան հանրությանը մատուցել այն, ինչի երազով Փաշինյանը մեկնել էր Բեռլին: Նա շատ կցանկանար, որ Մերկելն իսկապես չհիշատակեր Բուքիքիոյի նախագահած կառույցի անունը, և քանի որ դա տեղի չի ունեցել, ըստ էության, ցանկություն է առաջացել՝  ինքնախաբեության միջոցով համապատասխան պատրանք ստեղծելու՝ մի պահ կտրվելու այն իրականությունից, որից փախչել ոչ մի դեպքում չի ստացվելու:

Վռամ Սուքիասյան