«Եթե ինչ-որ մեկը ձեզ ասի, որ հայի աչքերից սիրուն աչքեր կան, սուտ է, չհավատաք». Ձախ Հարութը հանդիպել է երկրպագուների հետ  

ՀՀ վաստակավոր արտիստ, երգիչ, երաժիշտ Ձախ Հարութը՝ Հարություն Փամբուկչյանը LOFT զարգացման կենտրոնում հանդիպել է երկրպագուների հետ: Սիրված երգչի հետ հանդպման էին եկել նրա ավելի քան 200 երկրպագուներ: Ձախ Հարութը պատասխանեց վերջիններիս հարցերին, երգեց, հուզվեց ու հուզեց հանդիսատեսին:

«Ես ձախլիկ եմ. դպրոցում այնքան ծեծ եմ կերել, ձեռքիս խփում էին, բայց հիմա կարող եմ թե աջով գրել, թե ձախով: Երբ հերթը հասավ երաժշտությանը, այն ժամանակ ակորդեոնն էր նորաձև, ամեն տեղ նվագում էին 70-ականներին: Մամայիս ասացի, որ ակորդեոն եմ ուզում, բայց ակորդեոնը 300 ռուբլի էր: Այդ ժամանակ ամենաէժանը կիթառն էր՝ 6 ռուբլի 10 կոպեկ: Մայրս կիթառն առավ, վերցրի, շուռ տվեցի ու սկսեցի թարս նվագել: Սկզբից ամաչում էի, որ ձախ ձեռքով եմ կիթառը բռնում, բայց հետո տեսա, որ աշխարհահռչակ երկու երաժիշտներ կան, որ ձախով են նվագում՝ Փոլ Մըկարթնին ու Ջիմի Հենդրիքսը: Հետո հասկացա, որ դա ոչ թե ամաչելու, այլ հպարտանալու բան է: Այդտեղից էլ սկսվեց Ձախ Հարութի պատմությունը»,- երկրպագուների հետ հանդիպման ժամանակ հիշեց Ձախ Հարութը:

Լրագրողների ու երկրպագուների հետ հանդիպումների ժամանակ երգիչը միշտ հիշում է արմատների ու ջահել օրերի մասին:

«Հայրս ջարդերից մազապուրծ եղածներից մեկն էր: Հոնքի վրա կացնի հարված կար: Խորհրդային տարիներին, երբ դրսում զինվոր էր տեսնում, մոտենում, փաթաթվում ու համբուրում էր: Արմատներս շատ խորն են Երևանում, ես այստեղ եմ ծնվել, ամեն մի քար ինձ հարազատ է, անգամ ամեն քարի վրա գրված անունները մինչև հիմա հիշում եմ: Հիշում եմ, որ մի նստարան կար օպերայի շենքի տարածքում, առաջին անգամ իմ սիրած աղջկա հետ այդտեղ եմ նստել ու համբուրվել: Այսօր այդ նստարանը չկա, տեղը քյաբաբնոցներ են սարքել», - ափսոսանքով հիշեց երգիչը:

Երկրպագուները որքան էլ, որ ցանկանում էին լսել երգչին, սակայն միևնույն ժամանակ նաև ցանկանում էին ուղղել իրենց հարցերը: Նրանցից շատերին հետաքրքրում էր, թե ինչպես է Ձախ Հարութը ծանոթացել Ռուբեն Հախվերդյանի հետ:

«Ես ու Ռուբեն Հախվերդյանն ընկերներ ենք: Ժամանակին նա չէր սիրում, երբ իր երգերն էի երգում: Հետաքրքիր ձևով ընկերացանք: Մի անգամ ընկերս՝ դերասան Ժան Նշանյանը, նրան մեր տուն բերեց: Նստեցինք, նվագեցինք, երգեցինք, սեղան դրեցինք: Մինչ առավոտ երգեցինք. Օղու շշի շուրջ հասկացանք միմյանց: Մարդիկ կային, որ իմ հասցեին չարախոսել էին, Հախվերդյանն էլ ասել էր նրանց՝ «Արա, մի անգամ էլ Հարութի մասին խոսել եք… Դուք գիտե՞ք` ինչ տղա ա, գիտե՞ք` ինչ խմող ա»: Իհարկե, կուզեի, որ ասեր՝ «Գիտե՞ք` ինչ լավ երգիչ է», բայց միևնույն է, Ռուբենին սիրում եմ այնպիսին, ինչպիսին կա»,- ասաց երգիչը:

Երկրպագուները երգչին զուգահեռ երգում էին նրա կատարած բոլոր երգերը: Ամեն կատարած երգի հետ Փամբուկչյանը մի պատմություն մտաբերում էր,-«Տարիներ շարունակ Լոս Անջելեսում հեռուստատեսային ծրագիր ունեի, դիտողները շաբաթական երկու անգամ զանգահարում ու երգեր էին խնդրում կատարել: Կենդանի ձայնով ուղիղ եթերում կատարում էի: Մի օր մի իրանահայ զանգահարեց, ասաց՝ «Պարոն Հարութ, Ձեր երգերը շատ եմ սիրում, ինչ կլինի, երգեք «Մենք չենք լինի էլ 20 տարեկան»-ը, բայց 20-ի փոխարեն 60 ասեք»:

Արդեն 40 տարի է ինչ երգիչն  ապրում է  Լոս Անջելեսում: Երեք տարի առաջ կորցրել է կնոջը: Որդի ունի՝ արդեն 38 տարեկան է: Հարութը ուզում է, որ տղան ամուսնանա, ու երգչին պապիկ դարձնի:

«Ժամանակին ասում էի՝ եթե ինձ պապիկ դարձնես, քեզ կխեղդեմ, բայց հիմա խնդրում եմ: Եթե ուրիշ տղամարդիկ ձգտում են տղա թոռ ունենալ, ես երազում եմ աղջիկ թոռ ունենալ, որին կանվանեմ կնոջս անունով՝ Ռուզան»,- հուզմունքով ցանկությունների մասին պատմեց երգիչը:

Հանդիպումը  նախատեսվածից երկու անգամ երկար տևեց:  Երգիչը հանդիպումն ամփոփեց բավականին հավատով ու հուսադրող նոտայով,-«Անցյալ օրը զորահանդեսին էի մասնակցում, երջանկությունից սիրտս ուռչել էր: Խորհրդային տարիներին շատ եմ տեսել զորահանդեսներ, բայց այս անգամ, երբ զինվորի ուսադիրներին եռագույն տեսա, լրիվ այլ էր: Չէ՞ որ դարերով սպասել ենք այս անկախությանը ու հիմա ունենք: Պետք է դողանք ու փայփայենք այն: Երկրաշարժ, պատերազմներ, եղեռն ենք տեսել. ձեզ պես երիտասարդներին տեսնելով` հավատում եմ հայ ժողովրդի անմահությանը»:

Նյութը՝ Անահիտ Կասամանյանի

Լուսանկարները՝ Կարեն Հովհաննիսյանի