«Երիտասարդները պետք է գնահատվեն». Արամեն` «Վաստակավոր արտիստի» կոչում ստանալու և այն արժեզրկելու քննարկումների մասին

2017–ը շարունակում է ձեռքբերումների տարի լինել երգիչ Արամեի համար։  Երեկ նա արժանացավ ՀՀ Վաստակավոր արտիստի կոչման։ Tert.am Life–ի հետ բացառիկ զրույցում երգիչը խոսել է այս կոչման կարևորության, քննադատությունների և վերջին տարիներին այն երիտասարդներին շնորհելու մասին։

–Արամե, այս տարի տոնում եք Ձեր գործունեության 10 տարին, որի ամենաթանկ գնահատականը համարել եք Վաստակավոր արտիստի կոչում ստանալը։ Ի՞նչ նշանակություն ուներ Ձեզ համար այս կոչումը։ Սպասվա՞ծ էր։

–Չէի սպասում, նույնիսկ մտքեր էլ չունեի այդ մասին։ Երբ զանգահարեցին և ասացին, որ կոնկրետ հագուստով կոնկրետ տեղ պետք է ներկայանամ, փորձում էի գուշակել` ինչ է, գուցե, ճաշկերույթ, հանդիպում կապված Անկախության տոնի հետ։ Արդեն տեղում հասկացա, թե ինչի մասին է խոսքը, քանի որ բոլորը մոտենում էին ու շնորհավորում, որովհետև եթե այնտեղ ես, նշանակում է` ինչ–որ կոչում պետք է ստանաս։

Մեծ հպարտություն և ուրախություն եմ ապրում ընտանիքիս, ընկերներիս, երկրպագուներիս  հետ։ 10 տարի ինձ գիտեն, որպես հայ ազգի երգիչ, որպես Արամե, սակայն սկսած 1993 թվականից նվագել եմ նվագախմբում, երգել եմ, մասնակցել եմ բազմաթիվ համերգների և մրցույթների։ Կարծում եմ, որ կա ճանապարհ, որի համար արժեր ոգևորիչ որևէ բան  ստանալ։ Դա եղավ Վաստակավորի կոչումը, որն ինձ համար  մեծ պատիվ է։

Ես շնորհակալություն եմ հայտնել ոչ միայն մարդկանց, որոնք ինձ շնորհել են այդ կոչումը, այլև իմ հանդիսատեսին։ Նրանք այս տարիների ընթացքում ինձ միայնակ չթողեցին և հասցրեցին այն մակարդակի, որ դառնամ իմ երկրի, իմ ազգի երգիչը, որը պարգևատրվեց բարձր կոչումով։ Ես չեմ թաքցնում, որ շատ ուրախ եմ։ Յուրաքանչյուր մարդ, որն իր բնագավառում պարգևատրվում է, միանշանակ, ուրախանում է։

–Սա պարտավորեցնող կոչում է։ Աշխատանքի, երգացանկի ընտրության հարցերում վերանայումներ կլինե՞ն։

–Միանշանակ, պարտավորեցնող է, բայց ես դեռ այդքան խորը չեմ մտածել, թե այս պարտավորությունն ուր կտանի ինձ։ Ես երբեք չեմ դադարել աշխատել։ Իմ ամենաերկար դադարը եղել է մի քանի ամիս։ Ես շարունակելու եմ աշխատել նույն տեմպով։ Ժամանակը ցույց կտա, թե ինչ կփոխվի։ Մարդկային առումով, միանշանակ, ոչինչ չի փոխվի։ Ինչ վերաբերում է երգացանկին` կարծում եմ, պետք է շարժվեմ այն ճանապարհով, որն ընտրել եմ։ Վաստակավորի կոչումից հետո չեմ սկսի նոր բաներ անել։ Իմ երգացանկն ու ճանապարհն ինձ դարձրել են Վաստակավոր արտիստ, նշանակում է` ես ճիշտ ճանապարհին եմ։ Ոչ մի վատ կամ սխալ բան չեմ արել։ Կարծում եմ` նույն կերպ պետք է շարունակեմ։

–Վերջին տարիներին այս կոչումը «երիտասարդացել» է։ Նախկինում դրան, հիմնականում, արժանանում էին ավագ սերնդի ներկայացուցիչները, հիմա` երիտասարդները։ Ի՞նչ կարծիք ունեք այդ մասին։

–Չեմ կարծում, որ մրցանակները պարտադիր է տալ մարդկանց, ովքեր պիտի ձեռնափայտով մոտենան և վերցնեն իրենց մրցանակը։ Այն պետք է տալ  երիտասարդներին, որպեսզի մարդիկ հասցնեն լիովին վայելել իրենց կարգավիճակը, հաճույք ստանան այդ պարգևներից։ Ես դրանում վատ բան չեմ տեսնում։ Վաստակը տարիների աշխատանքի մեջ չէ։ Դու կարող ես 35 տարի երգել, նկարել կամ ինչ–որ բան անել, բայց այդպես էլ չարժանանալ ինչ–որ վաստակի։

Մարդիկ աշխատանքիդ 20 տոկոսն են տեսնում, մնացած դժվարությունները չեն տեսնում։ Երբ երիտասարդ ես, ամեն տարի աշխատում ես, քո գիշեր–ցերեկը խառնվում են, ավելի շատ օդում ես անցկացնում (նկատի ունի` ինքնաթիռներում, հեղ.),  լավ համերգներով շրջագայում ես, հայրենակիցներիդ պարգևում ես լավ տրամադրություն և վերջում քեզ պարգևատրում են` իբրև երիտասարդ երգիչ, դու վայելում ես այդ կոչումը։ Ես դրանում ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում, ճիշտ հակառակը։ Կարծում եմ` երիտասարդները պետք է  գնահատվեն, որպեսզի շարունակեն է՛լ ավելի աշխատել։ Դա ահավոր ուժեղ ստիմուլ է։ Դա ինձ ավելի շատ ուժ է տալիս, որպեսզի իմ հանդիսատեսի, իմ ժողովրդի համար է՛լ ավելի լավ բաներ անեմ։ Պարտադիր չէ մարդկանց կոչում տալ այն ժամանակ, երբ դրա կարիքն էլ չունեն, արդեն մտածում են իրենց առողջության, թոռնիկների մասին։

–Նման կոչումների դեպքում միշտ լինում է  2 կարծիք։ Ձեր կոչում ստանալու մասին էլ կան նաև բացասական կարծիքներ, ի՞նչպես են դրանք ազդում Ձեզ վրա։

–Ես ափսոսում եմ, որ մարդիկ չեն հասկանում` ինչի մասին է խոսքը, շտապում են կարծիք հայտնել։ Ես ժպտում եմ նրանց և սիրում։ Նրանք էլ իմ ժողովրդի մի մասն են, ուղղակի այդ կարծիքն ունեն։ Ուզում եմ նրանցից ամեն մեկն իր բնագավառում հասնի մեծ բարձունքների և հասկանա` մարդու համար որքան կարևոր է դա։ Նստել տանը ու համակարգչի առջև քննադատել բոլորին, այդքան էլ լավ զբաղմունք չէ։

–Քննադատությունների ալիքը սկսեց բարձրանալ այն ժամանակ, երբ Վաստակավորի կոչումն ընդգրկեց նաև ռաբիսը։ Քննարկվում է, որ կոչումն արժեզրկվեց։ Բոլոր դեպքերում համաձա՞յն եք այս կոչումը կրողների անունների հետ, թե՞ Դուք էլ եք որոշ դեպքերում վերապահումով մոտենում։

–Ես սխալ կանեմ, եթե փորձեմ առանձնացնել ինչ–որ բաներ, որովհետև դա իմ որոշումը չէ։ Եթե դա լինի իմ որոշումը, ես, միանշանակ, կբացատրեմ` ինչու։ Եթե մարդիկ տարբեր պատճառներով ստանում են կոչումը, այն արդեն իրենց ձեռքում է և վայելում են։ Ես իրավունք չունեմ առանձնացնել կամ քննարկել դա։ Ես բացատրեցի այն մասով, որը վերաբերում է ինձ։ Ես, միանշանակ, ուրախ եմ այն մարդկանց համար, որոնք կարողանում են հասնել նրան, որ գնահատվեն։ Թե դա ինչպես է տեղի ունենում, չեմ կարող ասել։ Շնորհավորում եմ բոլորին և բոլորի համար շատ ուրախ եմ։

Արժեզրկել կարելի է ամեն ինչ, եթե այդ տեսանկյունից նայես։ Երբ անընդհատ մարդուն ասում ես` ես քեզ սիրում եմ, միգուցե, ոմանց համար այդ բառն արժեզրկվում է, բայց  ես այդպես չեմ կարծում։ Դրանից սերը շատանում է, և բառն ավելի է կարևոր է դառնում։

Կարելի է առանձնացնել կոչում ստացած անհատին` արդյոք նա արժանի էր դրան, թե ոչ, բայց ընդհանուր ասել, որ սա արժեզրկված մրցանակ է, սխալ է։

–Վաստակավորի կոչումը ստանալուց անմիջապես հետո մեկնեցիք երկրից։ Ո՞ր երկրում եք ու ի՞նչ  առիթով։ Կորպորատիվ երեկույթի՞ եք մասնակցում, թե՞ համերգի։

–Մոսկվայում եմ։ Մասնակցելու եմ կորպորատիվ միջոցառման։ Վաղը կվերադառնամ Երևան և ելույթ կունենամ Իոսիֆ Կոբզոնի հոբելյանական համերգին։ Այդպես կշարունակեմ ճանապարհս։ Այնուհետև կսկսեմ շրջագայությունս Ռուսաստանում, որը  կավարտվի հոկտեմբերի 10–ին` 35–ամյակիս օրը, Դոնի Ռոստովում սպասվող մենահամերգովս։ Ամենայն հավանականությամբ, 2018–ին, վերջապես, մենահամերգ կունենամ նաև Հայաստանում։