«Երկար տարիներ փորձել ենք թաքցնել, որ Ադամն իմ տղան է». Թաթան` 28 տարվա ամուսնության, որդու և աշխատանքային պահանջների մասին

EXCLUSIVE

Թաթան հայկական շոու բիզնեսի ամենաերկարակյաց կարիերա ունեցող երգիչներից մեկն է, որի պահանջարկը չի նվազում տարիների հետ։ Ճիշտ հակառակը` նրա հոնորարներն օր օրի բարձրանում են, իսկ շոու բիզնեսի գործընկերները հաճախ քչփչում են, որ նա բավականին թանկ է վարձատրվում երգելու համար։ Չնայած բարձր հոնորարներին` երգչի գրաֆիկը միշտ հագեցած է ինչպես համերգներով, այնպես էլ կորպորատիվներին ելույթ ունենալու հրավերներով։

Թաթան երգում է շատ, իսկ խոսել չի սիրում, թերևս, սա է պատճառը, որ տարիներ շարունակ հրաժարվել է հարցազրույցներ տալ։ Երգիչը բացառություն է արել Tert.am Life–ի համար և հարցազրույց տվել, որի շրջանակում խոսել ենք ինչպես գործունեության, ռայդերի, այնպես էլ կնոջ և որդու մասին։

–Թաթա, օրերս հայտնի դարձավ Արգենտինայում Ձեր մենահամերգի մասին. տոմսերը սպառվել են մինչև վաճառքի պաշտոնական մեկնարկը։ Անշլագով համերգներ շատ եք ունեցել, սակայն տոմսերի սպառման այսպիսի արագություն Ձեր պրակտիկայում եղե՞լ է։

-Ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել բոլոր այն մարդկանց, ովքեր որոշել են գալ իմ համերգին։ Այդ փաստը միայն ոգևորվում է ինձ։ Նման բաներ մեր պրակտիկայում էլի են եղել։ Հիմնականում, եթե լինում են անշլագեր, առաջին մի քանի օրվա ընթացքում են տոմսերը սպառվում։

–Շատ երգիչների աստղային ժամը առավելագույնը մի քանի տարի է տևում։ Դուք 21 տարի է, ինչ այս ասպարեզում եք և շարունակում եք պահանջված լինել։ Ո՞րն է Ձեր կարիերայի երկարակեցության գրավականը։

–Կարծում եմ՝ Աստված է այդպես կամենում։ Ուրիշ ինչ պատասխան էլ տամ, գլուխ գովել կստացվի։

–Նոր երգ գրելիս հաշվի առնո՞ւմ եք, թե հանդիսատեսն ինչպես կընկալի, թե՞ գրում եք այն, ինչ Ձեր սրտից է բխում։

–Ես մոտավորապես փորձում եմ պատկերացնել, թե ինչ դուր կգա իմ հանդիսատեսին և հետաքրքիր կլինի իրենց։ Եթե իմ սրտի հետևից ընկնեմ, շատ հեռու կգնամ։ Հնարավոր է` իմ անձնական մղումները դուր չգան հանդիսատեսին։

–Իսկ ո՞ւր կտանեն Ձեզ Ձեր անձնական մղումները։

–Գեղարվեստական ասեմ` դեպի սիրո անդունդ։

–Իսկ «սիրո անդունդը» ոճային փոփոխությո՞ւն է ենթադրում։

–Այսպես ասեմ` դեպի սիրո ռաբիս անդունդ։) Ամեն մարդ պետք է ունենա իր ոճը և հավատարիմ մնա դրան։ Եթե փոխվեմ, ես առաջին հերթին իմ աչքին ծիծաղելի կլինեմ։

–Ձեր երգերը հիմնականում Դուք եք հեղինակում։  Շատ ստեղծագործողներ խոստովանում են, որ ինչ–որ պահի երգ գրելը դառնում է տեխնիկական աշխատանք` հաշվի առնելով, թե հանդիսատեսն ինչ է սիրում։ Ձեզ համար է՞լ է դա դարձել տեխնիկական աշխատանք, թե՞ յուրաքանչյուր երգ որոշակի ապրումներից ու պատմությունից ծնված ստեղծագործություն է։

–Ես չեմ կարող ասել, որ իմ երգերն իմ կյանքի պատմությունն են, բայց չեմ էլ կարող ասել, որ իմ երգերն իմ միջով չեն անցնում։ Ես իմ հանդիսատեսին համարում եմ իմ ժողովուրդը։ Նշանակում է` պետք է ճանաչեմ իմ  ժողովրդին։ Իհարկե, մարդն ինքն իրեն լիարժեք չի ճանաչում, բայց որքան հարկավոր է`երգ հորինելու համար, ես իմ ժողովրդի ճաշակը, նախասիրությունները հասցրել եմ ճանաչել։

Իմ բոլոր երգերն ինձ հոգեհարազատ են, որովհետև իմ երեխաներն են։ Դրանք թևեր են առել ու թռել աշխարհով մեկ։ Միգուցե, երգերս ինձ կմոռանան, բայց ես իրենց չեմ մոռանա։

–90-ականներին, երբ նոր էիք սկսում Ձեր ճանապարհը պատկերացնո՞ւմ էիք, որ մի օր կդառնաք Հայաստանի ամենապահանջված և ամենաթանկ վարձատրվող երգիչներից մեկը։

– Իմ ճանապարհը սկսվեց մի երգից։ 1996 թվականի դեկտեմբերի 31–ին հեռարձակվեց Ձմեռ պապի մասին երգս։ Ես դրա հաջորդ օրն արդեն զգացի, թե ինչ է նշանակում` լինել ճանաչված։ Այդպես է շարունակվում մինչև այսօր։

Ճիշտն ասած, չեմ էլ պատկերացրել, որ երգչի ճակատագիրն այսպիսին է լինում։ Ես մտածում էի` մի քանի երգ կունենամ, կերգեմ, ինձ կճանաչեն, բայց երբեք չեմ էլ պատկերացրել, որ իմ ճանաչումը կսկսվի մի երգից, կշարունակվի այսքան երկար:

–Դուք շատ հաճախ եք մենահամերգներ ունենում արտերկրում, սակայն Երևանում նույնիսկ դժվարանում եմ հիշել, թե երբ եք վերջին անգամ մենահամերգ ունեցել։ Ինչո՞ւ։

–Երևանում մեր բոլոր համերգները դառնում են իսկական իրադարձություն:  Երևանյան համերգներից գումար չենք աշխատում: Ապագայի համար  մեգամիջոցառում ենք մտածել:

–Թաթա, Դուք ոչ միայն համերգների, այլև կորպորատիվ միջոցառումների ամենապահանջված ու ամենաթանկ վճարվող երգիչներից մեկն եք։ Շատ երգիչներ ասում են, որ հաճույք չեն ստանում կորպորատիվ երեկույթների ժամանակ ելույթ ունենալիս։ Ձեր դեպքում ինչպե՞ս է։

–Կորպորատիվ երեկույթներին տեսնում ենք այնպիսի աստղերի, որոնց համերգների մասին մեզ մոտ կերազեին։ Կորպարատիվներին երգելու համար պետք է պահանջարկ ունենալ։ Տա Աստված, նրանք, ովքեր չունեն պահանջարկ և այդպես են խոսում, պահանջարկ ունենան։ Միանգամից կփոխեն իրենց կարծիքը կորպորատիվների մասին։

–Հստակ ռայդերո՞վ եք աշխատում։

– Իհարկե, առանց դրա չի լինի։ Երբ մենք սկսեցինք աշխատել ռայդերով, պրոդյուսերի հետ, ունեցանք տնօրեն, բոլորը մտածում էին` այդ ամենի կարիքը չկա։ Հայաստանում մենք  առաջիններից ենք եղել, որ ունեցել ենք այդ ամենը, մինչև այսօր էլ ունենք։

–Սովորաբար, ռայդերում տեղ են գտնում նաև երգիչների առանաձնահատուկ ցանկությունները, որոնք կարող են լինել սիրելի ուտեստի, զբաղմունքի տեսքով։ Դուք նման պահանջ ունե՞ք։

–Իմ ցանկությունները շատ համեստ են։ Դա սովորական սառը ջուրն է, որն ուզում եմ ունենալ բեմում և իմ հանգստասենյակում։

–Վերջին շրջանում շատ հաճախ եք լինում ԱՄՆ–ում։ Մի փոքր բարդ է տարանջատել` Ձեր բնակության վայրը ԱՄՆ–ն է, թե՞ Հայաստանը։ Ձեր ընտանիքը ԱՄՆ–ո՞ւմ է, թե՞ Հայաստանում։

–Երբեմն, ինձ թվում է, որ Սարոյանի հայտնի  արտահայտության պես` իմ սիրտը լեռներում է։ Իմ սիրտը Հայաստանում է, սակայն գործերի բերումով երկար ժամանակով լինում եմ օտար երկրներում։ Իմ ընտանիքն ապրում է Հայաստանում, որդիս Երևանում է դպրոց հաճախում։

–Ձեր լսարանը տարիքային մի խումբ չի ընդգրկում։ Հայաստանում Ձեզ ճանաչում են բոլորը։ Գիտեմ, որ չեք սիրում լինել հասարակության ուշադրության կենտրոնում։ Այս պարագայում Ձեզ համար որքանո՞վ է բարդ, ազատության սահմանափակում զգո՞ւմ եք։

– Ես բոլոր առումներով սահմանափակված եմ։ Մանկուց բնավորությամբ պարփակված եմ եղել։ Իմ աշխատանքն այդ ամենը կրկնապատկել է։ Երևանն իմ ամենասիրելի վայրն է։ Չեմ ուզում բողոքել, սակայն մոտ 30 տարի է` Երևանը տեսնում եմ մեքենայիս պատուհանից, մեր ստուդիայից և մեր տանից։

–Հատկապես ի՞նչն է կոմպլեքսավորում Ձեզ։

–Դա մանկուց է մնացել։ Երբ փոքր էի, հայտնի դերասաններից մեկին տեսա տրամվայի մեջ։ Ցուրտ էր, նա մի քիչ կծկված էր։ Ես իրեն շատ էի սիրում, մինչև հիմա էլ սիրում եմ։ Ինձ վրա շատ ազդեց այդ տեսարանը։

–Ձեր որդին` Ադամը, արդեն 10–րդ դասարան է։ Մասնագիտություն ընտրելու ժամանակն է։ Ի՞նչ խորհուրդ եք տալիս իրեն, ի՞նչ ճանապարհով է ուզում գնալ։

–Դժվարանում եմ խորհուրդներ տալ որդուս, ինքն էլ է դժվարանում  ընտրության հարցում։ Հիմա օտար լեզուներ է սովորում, տեսնենք` ինչ ճանապարհով կգնա։

– Խի՞ստ հայր եք։ Ո՞ր հարցերում և ինչպե՞ս է դրսևորվում Ձեր խստությունը։

–Այո, բոլոր հարցերում եմ խիստ։ Ես ուզում եմ, որ իմ տղան զսպված մարդ լինի։ Մենք երկար տարիներ փորձել ենք թաքցնել, որ դպրոցում չիմանան, թե ինքն ում տղան է, որպեսզի ինքն ավելի հանգիստ ապրի։ Իր լուսանկարներն էլ շատ չեմ լուսաբանել։ Ուզում եմ ինքն ապրի ոչ թե որպես իմ որդի, այլ որպես անհատ։

–Ըստ էության` Ձեր սահմանափակումներն անդրադառնում են նաև Ձեր  կնոջ ու որդու վրա։ Նրանց կողմից դժգոհություններ չե՞ն լինում։

–Լինում են, բայց դրանք մնում են մեր տանը, մեր ընտանեկան խոսակցությունների մեջ։ Կինս և տղաս, երբեմն, ինձ մեղադրում են, բայց ես չեմ ունեցել այդ բախտը` տղայիս ձեռքը բռնած քայլել քաղաքի փողոցներով, մտնել խանութ կամ  սրճարան։ Իհարկե, իմ կինն էլ է ցանկանում, ինչպես բոլոր կանայք, իր ամուսնու հետ թևանցուկ պտտվել քաղաքով, այցելել գեղեցիկ տեղեր, իմ որդին էլ է շատ ուզում, բայց ինչ արած...

–Տարվա կեսից ավելին մեկնում եք շրջագայությունների։ Այդ ամենն ինչպե՞ս է անդրադառնում ընտանեկան հարաբերությունների վրա։

–Մեր բաժանումներն ավելի են ամրապնդում մեր գեղեցիկ զգացմունքները։ Կինս փորձում է հասկանալ, որ ամուսնացել է մի մարդու հետ, որը լիովին իրեն չի պատկանում։ Փորձում է ապրել կյանքը` թեկուզ առանց համաձայնելու համակերպվելով որոշ դժվարությունների հետ։

–28 տարի է ` ամուսնացած եք։ Բավականին երկար ժամանակ է։ Ո՞րն է երկարատև ու հաջողված ամուսնություն ունենալու գրավականը։

–Սերն ու հարգանքը։ Պատասխանատվությունը Աստծո առաջ։ Ես պատասխան եմ տալու  Աստծո առաջ, որովհետև եկեղեցում ասել եմ, որ ամեն ինչին տեր եմ։ Չգիտեմ` սխալվել եմ, թե ոչ, համենայն դեպս, խոստացել եմ Աստծո առաջ և դրա համար պիտի պատասխան տամ մինչև կյանքիս վերջ (ծիծաղում է, հեղ.)։

–Այսինքն` ընտանեկան խնդիրների դեպքում ուղղակի պետք է հիշե՞լ խոստումը։

–Այդպես էլ չեմ կարծում, որովհետև կյանքը մի անգամ է տրվում մարդուն։ Եթե նա երջանիկ չէ իր ընտանիքում, կարծում եմ, կարող է լուծարել այդ պայմանագիրը։ Փառք Աստծո, մեր ընտանիքում դեռևս չեն եղել այդպիսի սուր պահեր, որպեսզի մտածենք այդ ուղղությամբ։