«Ամենադժվարն ամուսնության առաջին տարին է». Մովսես Երեմյանի կինը` ընտանիքի և «Նռան հատիկում» նկարահանվելու մասին

Դերասան Մովսես Երեմյանի կինը` Աննա Սիմոնյանը, այժմ ներկայանում է որպես դերասանուհի և հանդես է գալիս «Արմենիա TV»–ի նոր հեռուստասերիալում` «Նռան հատիկում»։ Սա Աննայի առաջին փորձն է խաղալ սերիալում։ Նրա խոսքով` ամուսնու ներկայությունը նկարահանման հրապարակում իրեն շատ է օգնում։ Tert.am Life–ն Աննայի հետ խոսել է ինչպես նոր աշխատանքի, այնպես էլ ընտանեկան կյանքի մասին։

–Աննա, սկսել եք խաղալ «Նռան հատիկ» հեռուստասերիալում` որպես դերասանուհի։ Ինչպե՞ս որոշեցիք ներկայանալ այս ոլորտում, ի՞նչ կերպարով եք ներկայանում։

– Առաջարկը  ստացա  պրոդյուսեր Դիանա Գրիգորյանից։ Ես Մովսեսի հետ գնացել էի նկարահանման, ինձ նկատեցին և առաջարկեցին խաղալ սերիալում։ Մեծ սիրով համաձայնեցի, շատ ուրախ էի, որ հենց Մովսեսի հետ եմ խաղալու։ Ինձ համար դա շատ կարևոր է։

Մարմնավորում եմ Մալենային, որը գլխավոր կերպարի` Մովսեսի հերոսի հարսնացուն է։ Կերպարն ինձ դուր է գալիս, հայկական իրականության մեջ հաճախ հանդիպող կերպար է` խելոք աղջիկ է, որը ստատուսով բարձր ընտանիքից է։ Կարծում եմ` սիրվելու նախադրյալներ ունի։

–Առաջին անգամ եք ներկայանում որպես դերասանուհի։ Ի՞նչ բարդությունների եք բախվում։

–Սա իմ խաղալու առաջին փորձն է, սակայն մասնագիտական կրթություն ունեմ։ Կրթությունս ստացել եմ ԱՄՆ–ում` Դրամատիկ և երաժշտական համալսարանում։ Փորձի պակաս ունեմ, քանի որ խաղացել եմ միայն թատրոնում, այն էլ` անգլերենով։ Ինձ համար բարդ է, քանի որ թե՛ հայերենի հետ կապված խնդիրներ կան, թե՛ տեսախցիկի հետ աշխատանքն է նոր, սակայն ամեն ինչ անում եմ` այս հարթակը ճիշտ օգտագործելու և ավելի զարգանալու համար։

–Մովսեսն ի՞նչ խորհուրդներ է տալիս Ձեզ։

–Մովսեսն ամեն հարցում օգնում է ինձ։ Նա իմ ամենաճիշտ քննադատն է։ Միգուցե, շատ մարդիկ ինձ չասեն բացթողումը, բայց նա, անպայման, ասում է սխալս։

–Նման դեպքերում անխուսափելի են դառնում խոսակցությունները, որ ամուսինը կնոջն «առաջ է տանում»։ Պատրա՞ստ եք քննադատությունների։

–Պատրաստ եմ ամեն տեսակի խոսակցության։ Ինձ համար առավել կարևոր է, որպեսզի գնահատեն իմ խաղը, իսկ առօրյա խոսակցություններն ինձ այդքան էլ չեն հետաքրքրում։

–Ի՞նչ եք կարծում, Ձեր խաղով կարժանանա՞ք բարձր գնահատականի, թե՞ առայժմ բացթողումները շատ են։

–Իմ տեսանկյունից, իհարկե, թերությունները շատ են, աճելու և բացվելու տեղ շատ կա։ Թե հանդիսատեսն ինչպես կգնահատի, ենթադրել չեմ կարող։ Ամեն դեպքում, կարծում եմ, խաղս հետագայում շատ ավելի լավ կլինի։

–Աննա, Դուք, պարուհի եք, որոշ ժամանակ առաջ փորձեցիք ներկայանալ որպես հաղորդավարուհի, իսկ հիմա արդեն խաղում եք հեռուստասերիալում։ Էկրանին լինելու ձգտում մի՞շտ եք ունեցել, թե՞ Մովսեսի ազդեցությամբ։

–Չէի ասի` սա էկրանին լինելու ձգտում է, ուղղակի փոքրուց եղել եմ արվեստի մարդ։ Ամեն ինչ սկսվել է պարից, որից հետո մարդիկ նկատել են, որ ունեմ դերասանական տաղանդ։ Երբ տեղափոխվեցինք Նյու Յորք, որոշեցի գնալ քասթինգի ու հասկանալ` ունե՞մ համապատասխան տաղանդ, թե՞ ոչ։ Քասթինգն անցա ու ստացա ուսում։ Հետագայում կանգ առա, քանի որ սկսեցի ուշադրություն դարձնել պարին և անձնական կյանքիս։

Ինձ համար կարևոր էր սխալ տեղում չհայտնվել։ Ես շատ ավելի հետաքրքրված եմ թատրոնով, սակայն այն շատ ժամանակ է պահանջում, որն այս պահին չեմ կարող տրամադրել։

–Հասցնո՞ւմ եք համատեղել ընտանեկան գործերն ու  աշխատանքը։

– Թեև զբաղվածությունս մեծ է, ամեն ինչ անում եմ հաճույքով։ Եթե ինչ–որ բան չեմ հասցնում, մեր ծնողներն օգնում են։ Ամեն ինչ համահունչ առաջ է գնում։ Սովորում եմ համատեղել աշխատանքը և տան հոգսերը։

–Աննա, այժմ չեք դասավանդում պար։ Ինչո՞ւ։

–Ավելի շատ կենտրոնացած ենք դերասանական կարիերայի և մեր անձնական կյանքի վրա։ Միգուցե, հետագայում կրկին դասավանդեմ։

–Խոսակցություններ կան, որ Ձեր ընտանիքում համալրում է սպասվում, այդ պատճառով էլ դադարել եք պար դասավանդել։

–Ես ուզում եմ բաց թողնել այս հարցի պատասխանը։ Ես և Մովսեսն ուզում ենք, որ այս հարցի պատասխանը մնա մեր անձնականը։

–Աննա, մեզ տված հարցազրույցում Մովսեսն ասել է, որ ամուսնությունից հետո ավելի հասուն է դարձել։ Ձեր դեպքում է՞լ է փոփոխությունն ակնհայտ։

–Միանշանակ, երկուսիս մոտ կա փոփոխություն։ Բոլոր նորաստեղծ ընտանիքներում այդ փոփոխությունները լինում են, որպեսզի կարողանան հարմարվել միմյանց, իրենց նոր ապրելակերպին, հետագա ծրագրեր կազմեն։ Կարծում եմ` երկուսիս մոտ էլ ակնհայտ է տարբերությունը։

–Որքան էլ հետաքրքրիր ու հաճելի լինի սիրելի մարդու հետ ապրելը, ընտանեկան կյանքը նաև մեծ պատասխանատվություն է ենթադրում։ Ի՞նչ բարդություններ եք ունենում` որպես երիտասարդ աղջիկ։

–Մենք ամուսնացած ենք արդեն մեկուկես տարի: Մանր, փոքր կենցաղային հարցեր կան, բայց գլոբալ խնդիրներ չկան։ Ասում են, որ ամենադժվարն ամուսնության առաջին տարին է։ Ես համամիտ եմ, որովհետև առաջին տարվա ընթացքում մարդիկ ավելի են ծանոթանում իրար հետ։ Որքան էլ վստահ լինեն, որ գիտեն միմյանց, ի հայտ  են գալիս  նոր մանրուքներ, սովորում եք, մեկդ մյուսիդ համար ինչ–որ բաներ եք շտկում։ Մենք էլ ենք ունեցել նման խնդիրներ, սակայն դրանք ջրի հոսքի պես առաջ գնացին և լուծվեցին։

–Առաջին տարվա ընթացքում ի՞նչ բարդություններ են եղել, ի՞նչ անսպասելի բացահայտումներ եք արել։

–Ես ջղայնանում էի, որ ինչ–որ տեղից ուշանում էինք։ Ես ավելի պունկտուալ եմ, Մոսոն` հանգիստ։ Այլ բան մտքիս չի գալիս, քանի որ հիմա շատ համահունչ է ամեն ինչ։ Արդեն գիտենք` ինչպես հասկանալ միմյանց։

–Ամեն դեպքում, ընտանեկան խնդիրներից ոչ ոք չի կարողանում խուսափել։ Հիմա ինչի՞ շուրջ կարող եք վիճել, որքա՞ն են տևում վեճերը։

–Իհարկե, լինում են վեճեր, սակայն ի տարբերություն առաջին տարվա` ավելի ուշ–ուշ։ Հիմա նաև ավելի կարճ են տևում։ Մենք կոմպրոմիսի ենք գնում։ Լինում են նաև դեպքեր, երբ չենք խոսում, թողնում ենք իրավիճակը սառչի։ Հետո չենք էլ նկատում` ինչպես ենք սկսում խոսել իրար հետ։

–Տղամարդկանց հատուկ է ունենալ վերջին խոսքի իրավունքը։ Մովսեսի մոտ կա՞ այդ դրսևորումը։

–Չեմ կարծում կա ինչ–որ տղամարդ, որը չունի իր մեջ այդ բնավորությունը։ Ես չեմ կարծում, որ միայն Մովսեսը, հայրս կամ եղբայրս են այդպիսին։ Թե՛ իմ, թե, Մովսեսի ընտանիքում տղամարդիկ ավելի իշխող են։ Դա ինձ դուր է գալիս, ուղղակի կինը պետք է իմաստուն լինի, որպեսզի նման հարցերը կոնֆլիկտ չդառնան։ Կինը պետք է ճիշտ մոտեցում ունենա, զիջող լինի, որպեսզի հարցը դրան չհասնի։ Բոլոր տղամարդիկ ունեն այդ հատկությունը։

–Ձեր և Մովսեսի առօրյան միասին է անցնում, աշխատանքը համատեղ է, սակայն կարևոր է նաև  առանձին ժամանց ունենալը։ Միասին աշխատելն ինչպե՞ս է անդրադառնում հարաբերությունների վրա, կարողանո՞ւմ եք նաև առանձին կազմակերպել ժամանցը։

– Մեր հարաբերությունների վրա դա շատ լավ է անդրադառնում։ Մենք ունենում ենք նաև առանձին ժամանակ, քանի որ յուրաքանչյուր ոք ունի դրա իրավունքը։ Երբեմն, ես եմ ժամանակ անցկացնում իմ ընտանիքի, ընկերների հետ, երբեմն` ինքը, սակայն մեզ դուր է գալիս, որ օրվա մեծ մասը միասին ենք լինում։