«Նկարահանման հրապարակում ես ո՛չ կին էի, ո՛չ տղամարդ՝ ուղղակի մարդ էի»․ Աննա Հարությունյանի «Անիկո» ֆիլմի պրեմիերան, ռեժիսորական դեբյուտն ու հայտնի հյուրերը

«Մոսկվա» կինոթատրոնում տեղի ունեցավ դերասանուհի, ռեժիսոր Աննա Հարությույանի «Անիկո» ֆիլմի պրեմիերան։ Ժապավենը պատմում է դերասանուհու մանկության մասին, սակայն, ըստ Աննայի, իրենք գեղարվեստական լուծումների միջոցով ֆիլմը փորձել են դարձնել բոլորինը։

Tert.am Life-ը ներկա է եղել պրեմիերային, զրուցել Աննայի հետ և ֆիքսել հետաքրքիր դրվագներն ու հյուրերին։

«Այնպես ենք արել, որ հանդիստատեսը «Անիկոյի» մեջ կաորղանա ինքն իրեն տեսնել, գտնել ինչ-որ դրվագներում։ Պրմեիերային հաջորդած կարծիքներից ելներով կարող եմ ասել, որ մեզ մոտ ստացվեց անել ամենակարևոր բանը՝ մարդկանց մեջ հույզ առաջացնել։ Ես տրամադրվել էի, որ կարող է միանշանակ չընդունվի, սակայն  շարունակելու եմ ստեղծագործել։ Բայց այն, ինչ տեղի ունեցավ՝ մեր խմբի համար մեծ ուրախություն էր։ Սկասնակների համար այդ արձագանքը թե՛ հաճելի է և թե, հատկապես, ամրացնող»,- նշեց դերասանուհին։

Աննայի խոսքով դրական կարծիքները շատ են, որոնք բացի իրենց թիմին ուրախացնելը, նաև ապացուցում են նկարահանող խմբի կարգախոսը․ «Մենք կարգախոս ունեինք, որ միայն  գումարո՞վ է  հնարավոր լավ ֆիլմ նկարահանել, թե՞ տաղանդն էլ նշանակություն ունի։ Մեր ամբողջ թիմը առանց որևէ միջոց ունենալու կարողացավ կայացնել այդ ֆիլմը»։

«Անիկո» ֆիլմը Մոսկվայի կինեմատոգրաֆիայի պետական ինստիտուտում Աննայի դիպլոմային աշխատանքն է։  

«Սա զրույց է ինքս իմ հետ։ Եվ ֆիլմի սցենարը գրել եմ այն ընթացքում, երբ Մոսկվայի կինեմատոգրաֆիայի պետական ինստիտուտում անցնում էինք դրամատուրգիա։ Ես կարողանում էի և՛ աշխատել, և՛ իմ աշխատածի վրա սովորել՝ դիմում էի իմ այնտեղի վարպետներին, խորհուրդներ էի ստանում»,- նշեց Աննան։

Դերասանուհին ծիծաղելով ավելացրեց՝ շատ ծաղիկներ է ստացել և այդ հատվածն իր համար հետաքրքիր բացահայտում է եղել․ «Հետաքրքիր մի բան կար, որ երբեք մտքովս չէր անցնի․ փաստորեն, երբ ռեժիսորը կին է՝ բոլորը նրան ծաղիկներ են նվիրում։ Ասում են, թե կին ռեժիսորներ  չեն լինում և դա կապված է այն բանի հետ, եր նկարահանման ընթացքը  պահանջում է ամրություն, տղամարդկային հատկանիշներ։ Դու ղեկավարում ես մի ամբողջ խմբի, որտեղ նաև տղամարդիկ են ու դու մի կողմ պետք է դնես քոկանացի կողմերը։ Նկարահանման հրապարակում ես ոչ կին էի, ոչ տղամարդ՝ ուղղակի մարդ էի։ Մարդ, որն ունի խումբ, ունի հստակ նպատակ և մենք բոլորովս գնում էինք այդ նպատակի հետևից»։

Լուսանկարները՝ Անդո Հարությունյանի