«Մենք չենք ունենա այն թատրոնը, որը դերասանին չի տանի փակուղի»․ Վիլեն Սարգսյանը՝ իր պատկերացրած թատրոնի, դժգոհության և «Արտավազդ»֊ում առաջադրվելու մասին

20:47 • 27.03.20

Մշակույթ

Այսօր Թատրոնի միջազգային օրն է, ինչի առթիվ զրուցել ենք դերասան Վիլեն Սարգսյանի հետ։ Վերջինս առավել ակտիվ է թատրոնում, քան կինոյում և սերիալներոիմ, սակայն թատերական ոլորտում տիրող իրավիճակից իր դժգոհություններն ունի։ Դերասանն այս տարի առաջադրված է «Արտավազդ» թատերական մրցանակաբաշխությանը՝ «Լավագույն երիտասարդ դերասան» անվանակարգում՝ «ՆՆջասենյակային զավեշտ» ներկայացման մեջ մարմնավորած իր կերպարի համար։

Tert.am Life-ի հետ զրույցում դերասանը նշեց, որ առաջին անգամ է առաջադրվել և խոսեց թատրոնի ու ներկայացումների մասին՝ հայտնելով իր սուբյեկտիվ դժգոհությունը։

«Անկեղծ եմ ասում, մեր թատրոնից եմ իմացել, որ նոմինացված եմ։ Քանի որ երբևէ առաջադրված չեմ եղել, դա շատ անսպասելի էր ինձ համար։ Ես մրցանակներ չունեմ ու կդժվարանամ խոսել մրցանակաբաշխությունների մասին։ Կարծում եմ՝ մրցանակ ստանալն ինչ-որ գնահատական է կատարված աշխատանքին, որը, բնականաբար, ոգևորում է արտիստին, սակայն ինքս այդքան էլ կարևություն չեմ տալիս»,-ասաց Վիլենը։

Դերասանը ներկայիս թատերական աշխարհից իր դժգոհություններն ունի։ Նա խոսեց թատրոնի կառուցվածքային խնդրի մասին, որը, ըստ նրա, եկել է դեռ ԽՍՀՄ տարիներից ու այդպես էլ մնացել․ «Դերասանի մասնագիտությունը բարդ, միաժամանակ, հետաքրքիր գործ է։ Ներկայիս թատրոնն ինձ առանձնապես որևէ բան չի տալիս, խոսքը պետական կառուցվածքային թատրոնի մասին է։ Այս թատրոնում դերասանն անելիք չունի, որովհետև այն դերասանին փակուղի է տանում։ Դրանք ԽՍՀՄ-ից մնացած կառույցներ են, իսկ թատոնը կառույց լինել չի կարող։ Այսինքն՝ դա այն ոլորտն է, որտեղ առևտրային հարաբերությունները տեղ չունեն։ Թատրոնները հիմա ավելի հիմնարկի են նման, որոնք ունեն անուններ ու ղեկավարներ, պետական թատրոնները կառուցվածքի առումով մեռած բաներ են, գործառույթները կորցրած կառույցներ։ Ես սա ասում եմ դերասանի տեսանկյունից, կարծիքս խիստ սուբյեկտիվ է։ Իսկ մարդու ներսում եղած թատրոնն ու սերը դեպի այդ ոլորտ անսպառ մի բան է»։

Վիլենը նշեց, որ խոսքը գործ անել-չանելու մասին չէ։ «Այնպես չէ, որ գործ չի արվում կամ աշխատանքային տեսանկյունից է մեռած։ Օրինակ՝ ես առաջադրված եմ ներկայացման մեջ զբաղեցրած իմ կերպարի համար,- ասաց նա ու հավելեց,- Թեման նեղացնելով՝ իմ վերբերմունքն ասացի։ Իմ պատկերացրած թատրոնը մի անձի շուրջ պետք է համախմբվի՝ գեղագիտության, երևակայության և ճաշակի համատեքստում։ Այսինքն՝ դա արդեն մարդու ներսի թատրոնն է, որն անսպառ է։ Իմ պատկերացրած թատրոնը դերասանների համախմբվածություն է հստակ գաղափարի շուրջ»։

Դերասանն այս առումով այդքան էլ լավատես չէ։ «Մենք չենք ունենա այն թատրոնը, որը դերասանին չի տանի փակուղի։ Դա համակարգային խնդիր է, ես էլ պետական գործիչ չեմ, որ նման հարցերին լուծում տամ։ Թատրոնի մասին պատկերացումներն են թյուր, վերջ։ Սա իմ տեսակետն է, գուցե, ես սխալ եմ։ Դերասանի համար ամենակարևորը հետաքրքիր ռեժիսորների հետ շփվելն է, լավ դերերով զբաղվածություն ունենալը։ Թեև վատ բաներ ասացի, պիտի նշեմ, որ Պետական կամերային երաժշտական թատրոնը, որտեղ ես եմ աշխատում, ինչ-որ չափով դերասանին տալիս է այդ հնարավորությունը։ Այսինքն՝ մեզ մոտ տարբեր ռեժիսորներ են բեմադրոթյուններ անում, այդ առումով մեզ մոտ ամեն ինչ մի քիչ ավելի լայն է»։

Վիլենը թատրոնում իր զբաղվածությանը վերաբերվում է ինչպես աշխատանքի։ Խոսելով թատրոնի տված ու վերցրած էմոցիաների մասին՝ դերասանն ասաց․ «Թե ինչ է տալիս թատրոնն ու ինչ է վերցնում, դերասանից է կախված։ Ամեն ինչ գալիս է տվյալ դերասանի մոտեցումից, վերաբերմունքից։ Դա ինձ համար աշխատանք է, որն ունենում է արդյունք. կա աշխատանք, կա արդյունք, չկա աշխատանք՝ չկա արդյունք։ Ես ավելի շատ թատրոնի դերասան եմ, որովհետև մեզ մոտ կինոն այնքան էլ ակտիվ չէ։ Ես էլ կինոյում ակտիվ զբաղվածություն չունեմ։ Երբ երկու տեղում էլ հավասարաչափ զբաղվածություն ունենամ, կկարողանամ զուգահեռներ ու համեմատականներ անցկացնել»։