Կան բաներ, որ ուղղակի չեմ ընկալում, բայց չկենտրոնանանք միայն մեր հասարակության վրա, աշխարհն է այսօր այդ վիճակում․ Սամվել Թոփալյանը՝ դերերի, հանդիսատեսի, նախասիրությունների մասին

Թատրոնի և կինոյի դերասան Սամել Թոփալյանը միաժամանակ երկու թատրոններում է աշխատում, բայց նաև ժամանակ է գտնում ընտանիքի, ընկերների, սիրած զբաղմունքների՝ ձկնորսության եւ որսորդության համար: «Արմենպրես»-ի թղթակցի հետ զրույցում դերասանն ասում է՝ կցանկանար նկարահանվել այնպիսի ֆիլմում, որի առանցքում կլիներ մարդը, իր հոգեբանական ապրումներով ու խնդիրներով:

-Սամվել, Դուք միաժամանակ երկու թատրոնում եք աշխատում՝ «Գոյ» եւ «Մալյան», ի՞նչ նոր ներկայացումներ կան:

- Աշնանը սպասվում են պրեմիերաներ, բայց չեմ կարող նախապես ասել, թե ինչ ներկայացումներ են: Չարենցին նվիրված միջոցառում ունենք Գյումրիում եւ Վանաձորում հուլիսի 18-19-ին, Երեւանում արդեն խաղացել ենք: Ձայնագրություններ, թատրոնում փորձեր, առօրյաս բավականին հագեցած է:

-Թատերական կյանքը ակտի՞վ է, հանդիսատես ունե՞ք, կորոնավիրուսից հետո ծանր վիճակ էր թատրոններում:

-Կարծում եմ, որ արդեն կա: Իսկապես կորոնավիրուսը, հետո նաեւ պատերազմը թատերական կյանքը մի քիչ հետ էին մղել: Մարդիկ ցանկություն, հավես չունեին գալ թատրոն: Հիմա ակտիվ է, համենայնդեպս չենք դժգոհում:

-Կա՞ն ներկայացումներ, որոնցում կուզեիք դերակատարում ունենալ:

-Ես երկու թատրոնում եմ աշխատում, ինչպես արդեն նշեցիք, եւ շատ ներկայացումներում եմ խաղում, այդքանը կարծում եմ բավական է: Մեկ ամսվա մեջ մոտ 20 ներկայացում եմ խաղում եւ սա մեծ թիվ է, դրանից ավել պետք էլ չէ: «Առաքելը» ներկայացումը ամսվա մեջ մոտ 4 անգամ խաղացել եմ, մի խոսքով՝ ակտիվ վիճակ է:

-Հանդիսատեսի թվով եթե գնահատեք, ապա ո՞ր ներկայացումն է եղել, որը բուռն ծափերի է արժանացել, շատ հանդիսատես հավաքել:

-Նման դիտարկում չեմ արել անկեղծ ասաց, բայց կարող եմ ասել, որ Մալյան Թատրոնում Թումանյանի հեքիաթները բեմից չեն իջնում, հանդիսատեսի պակաս չունեն: Մի քանի տարի առաջ նույն թատրոնում «Ատամնաբույժն արեւելյանը» բեմադրվեց, որը լեփ-լեցուն դահլիճ էր ունենում: Ամսվա մեջ մի քանի անգամ խաղում ենք: Իսկապես կան ներկայացումներ, որ ունեն իրենց հանդիսատեսը եւ չեն սպառվում:

-Ի՞նչ եք կարծում դասականների գործերն են ավելի շատ սիրվում, թե՞ ժամանակակից գրողներինը: Կարծիքներ կան, որ դասականների ստեղծագործությունները ավելի շատ են հանդիսական ունենում:

-Միանշանակ չի կարելի դատել: Դա պայմանավորված է նրանով, թե ի՞նչ սյուժե է, ի՞նչ խնդիրներ են արծարծվում, այս պարագայում կապ չունի դասական է, թե նոր գրված գործ: Խնդիրը նյութն է, թե ի՞նչ ես տալիս հանդիսատեսին եւ ինչպե՞ս: Ձեւի եւ բովանդակության հետ նաեւ ներդաշնակություն պետք է լինի, որ ասելիք ունենա, մտածողություն, ճաշակ, լեզու: Նույն «Առաքելը» մեկ ամսվա մեջ  14-15 անգամ խաղացել ենք:

-Կա՞ն դասականների այնպիսի գործեր, որոնք կուզեիք բեմ բարձրանային, եւ Դուք մասնակցություն ունենայիք:

-Ես երազներով ապրող մարդ չեմ, շատ ավելի ռեալիստ եմ: Այն ռեպերտուարը, որը կա, ինձ բավականություն է պատճառում եւ շատ ուրախ եմ, որ այդ ներկայացումներում կամ:

-Ո՞վ է եղել Ձեր մասնագիտական առաջին ուսուցիչը:

-Արմեն Մազմանյանը, ոչ միայն մասնագիտական: Նա ինձ շատ բան է տվել:

-Դերերը, որ կերտում եք, Ձեզ տալի՞ս են լիարժեք ինքնադրսեւորվելու հնարավորություն:

-Շատ մասնագիտական հարց է: Ես որպես Սամվել պիտի չլինեմ այն կերպարներում, որտեղ խաղում եմ. բեմում պիտի մի օր ծաղրածու լինեմ, մի օր թագավոր: Իհարկե, դու ես ներկայացնում այդ ամենը, բայց այն չպիտի լինի քո ֆիզիկան, ներվը, ժեստը, խոսքը:

-Ինչպիսի ֆիլմերում կցանկանայիք նկարահանվե՞լ:

-Ես կցանկանայի թեման մարդու մասին լիներ, մարդկային հարաբերությունների, մարդու հույզերի, որովհետեւ պետք է հասկանանք, թե ում համար է արվում այդ ամենը, իսկ դա արվում է մարդու համար, ուստի հենց նրա մասին էլ պիտի լինի: Ցավոք, հիմա մարդուն հանում են սյուժեներից ու հնարած ինչ-որ բաներ են մատուցում, որը չի ընկալվում: Ես կուզեի պատմություն լիներ մարդու մասին, մարդու համար, որի կենտրոնում կլիներ հենց մարդը:

-Մարդը, որի մասին խոսում եք ինչպիսի՞ն պիտի լինի, ի՞նչ արատներ կան մեր հասարակության մեջ, որ բուժել է պետք:

-Շատ բարդ է ասել, թե մարդն ինչպիսին պետք է լինի, որովհետեւ տարբեր խառնվածքի եւ բնավորության անձեր կան: Երբ ասում եմ մարդու մասին, նկատի չունեմ, որ թեման պիտի դաստիարակչական բնույթ ունենա, այլ իսկական լինի, արհեսատական չլինի, մարդկային հույզեր լինեն այդտեղ: Առհասարակ, ես նկատել եմ, որ դաստիարակչական, հրապարակախոսական ճառերը մեծ հաշվով արդյունք չեն տալիս, եթե խոսում ես հասարակության արատները բուժելու մասին: Պիտի խոսես գեղեցիկի մասին, ցույց տաս այն, ցույց տաս իսկականը, ճշմարիտը, այդ դեպքում ավելի զգայուն վիճակ է առաջանում մարդու մոտ, քան, երբ փորձում ես նրան դաստիարակել:

-Հե՞շտ եք ապրում մարդկանց հետ, կարծես հիասթափված եք:

-Չգիտեմ, իսկապես չգիտեմ, բաներ կան, որ ուղղակի չեմ ընկալում, չեմ հասկանում, փորձում եմ բացատրություն գտնել, հետո անիմաստ եմ համարում գնալ այդ բացատրության հետեւից: Բայց չկենտրոնանանք միայն մեր հասարակության վրա, աշխարհն է այսօր այդ վիճակում:

-Մարդու խնդիրը ո՞րն է ձեր նշած հասարակությունների մեջ:

-Մարդ մնալն է, բնության մի մասնիկ լինելը: Ծառը ո՞նց է աճում՝ կողքի ծառին չվնասելով, մարդը պիտի բնության մի մասնիկը լինի: Բնությունից շատ ենք կտրված. արատավոր երեւույթների մասին, որ խոսում ենք, դրա հետեւանքն է: Չենք ուզում նկատել գեղեցիկը, կտրված ենք իրականությունից, ճշմարտությունից, բնությունից, Աստծուց հեռու ենք:

-Ո՞ր ստեղծագործություններն է պետք կարդալ  Ձեր նշած մարդ տեսակից չհեռանալու համար:

-Եկեք Սարոյան կարդանք, ամենահումանիստական, ամենամարդկային հեղինակներից մեկը ինձ համար: Սարոյանի խոսքը, ձեւակերպումը մարդու մասին ինձ համար ավելի հարազատ է:

-Թատրոնից դուրս ինչպե՞ս եք ապրում, ի՞նչ հետաքրքրություններ ունեք:

-Ես, իմ ընտանիքը, իմ երեխաները: Իհարկե, շատ քիչ ժամանակ եմ ունենում, բայց կարողանում եմ շփվել ընկերներիս հետ, ընտանիքիս հետ: Սիրում եմ զբաղվել ձկնորսությամբ, որսորդությամբ, սիրում եմ սար բարձրանալ: