Գրիգոր Դանիելյանի և Հռիփսիմե Ելինյանի որդու առաջին լուսանկարները, Հռիփսիմեի ծանր հղիությունն ու իրականացած երազանքը

Դերասան Գրիգոր Դանիելյանը և երգչուհի Հռիփսիմե Հակոբյանը մարտի 15-ին կրկին ծնողներ դարձան։ Զույգը քառասունք էր պահում երեխայի համար և մինչ այս չի հրապարակել փոքրիկի նկարները։ Tert.am Life–ն իր ընթերցողներին է ներկայացնում Գրիգորի և Հռիփսիմեի փոքրիկի առաջին լուսանկարները և անկեղծ հարցազրույցը Հռիփսիմեի հետ։

Երջանիկ մայրիկի ուրախությունն արտահայտվում է նրա աչքերի փայլով, ձայնի խաղաղությամբ։ Երգչուհին նշում է, որ միշտ երջանիկ է եղել ամուսնու կողքին, որդու հետ, սակայն հիմա իրականացել է իրենց վաղեմի երազանքը՝ չնայած բարդություններին` իրենց ընտանիքում կրկին լսվեց մանկան ճիչը։

–Հռիփսիմե, երկրորդ երեխայի ծննդի ժամանակ լիարժեք գիտակցում ես` ինչ է քեզ սպասվում։ Ռոբերտոյի ծնունդը շատ սպասված էր ձեր ընտանիքում։ Այս անգամ զգացողություններն ա՞յլ էին։

–Ալբերտոյից հետո մենք 8 տարի երեխա չունեցանք, բայց  շատ էինք ուզում։ Ռոբերտոն շատ սպասված էր։ Իսկապես հրաշք է, ուրիշ երջանկություն։ Ամեն ինչը հաճույքով վայելում ենք` տակդիր փոխելուց մինչև երեխային լողացնելն ու քնացնելը։

Գոքորն ասում է` կարծես երազում լինեմ։ Գժի պես սիրում է երեխաներին, ասում է` իմ երջանկություններն են։ Հիմա լիարժեք վայելում ենք երեխաների  ներկայությունը։

–Այս տարիների ընթացքում շատ էիք ուզում նորից երեխա ունենալ, սակայն ինչ–ինչ խնդիրներ կային։ Նույնիսկ երեխա կորցրեցիք, ինչը սթրեսային էր թե՛ քո, թե՛ Գրիգորի համար։ Այդ ամենից հետո ի՞նչ է նշանակում այս երջանկությունը։

–Մեզ շատերն ասում են` չէի՞ք ուզում աղջիկ ունենալ, սակայն մեզ համար սեռը, իրոք, նշանակություն չուներ։ Այս ընթացքում եղավ դեպք, երբ կյանքս հազիվ փրկեցին, երեխային կորցրեցի։

Երբ իմացա հղիությանս մասին, միակ վախս այն էր, որ երեխաս առողջ լինի։ Ես շատ դժվարությամբ ունեցա Ռոբերտոյին։ Հղիության ընթացքում ամեն ամիս հիվանդանոց եմ պառկել։ Ինքը ժամանակից շուտ ծնվեց։ Դրա համար ինձ համար ավելի կարևոր էր, որ երեխան առողջ լիներ և ծնվեր, քան սեռը։

–Հետծննդաբերական բարդություններ եղե՞լ են։

–Չէ, փառք Աստծո, ամեն ինչ լավ է։ Երեխան շուտ ծնվեց, սակայն ակվարիումում պահելու կարիք չեղավ։ Ռոբերտոն մեծացավ ձեռքերիս մեջ` առանց որևէ խնդրի։ 5 օր անց դուրս գրվեցի հիվանդանոցից։ Երբ Ռոբերտոն ծնվեց, շատ պուճուր էր, չէինք պատկերացնում` ինչպես կարելի է գրկել։ 2 կգ 300 գրամից սարքել ենք մարդուկ։)

–Հետաքրքիր է` շատերը կարծում են, եթե ընտանիքում մի երեխա կա, երկրորդ երեխայի համար այլևս այդքան չեն պայքարում` խնդիրներ ունենալու դեպքում։

–Մեզ մոտ այդպես չէր։ Ես գժվում էի։ Երկուսս էլ երեխաների հիվանդ ենք ու շատ էինք ուզում էլի երեխաներ ունենալ։ Ես տարբեր երազանքներ եմ ունեցել, փառք Աստծո, բոլորը կատարվել են։ Միշտ պատկերացրել եմ, որ ընտանիքում 4 հոգի ենք լինելու։ Միակ շեղումն այն է, որ ես թիթիզ աղջիկ էի պատկերացնում, տղա ունեցանք, սակայն հիմա նայում եմ ու հպարտ ասում` տղերքս։ Գոքորն էլ ամեն օր հիշեցնում է, որ ես իրենց մեջ թագուհի եմ մնացել։

–Երազանքդ կատարվեց, հիմա չորսով եք։ Այսքանով կսահմանափակվե՞ք, թե նաև աղջիկ եք ուզում ունենալ։

–Չգիտեմ` որքան ժամանակ հետո կարելի է մտածել կրկին երեխա ունենալու մասին։ Մենք արդեն 33 տարեկան ենք, մի քանի տարուց դժվարություններն ավելի շատ կլինեն, սակայն առաջ Աստված։ Երեխաները հրաշք են, թող մենք կարողանանք իրենց պահել, թող երեխա ունենանք։ Եթե Աստված կամենա, ինչու ոչ։

–Ո՞ւմ է նման փոքրիկը։

–Ալբերտոյին։ Նա էլ այս տարիքում ճիշտ այսպիսին էր։ Էլ չեմ ասում իրենց ականջների մասին։ Գոքորի ականջները մի քիչ տարբերվող են։ Ալբերտոն, Գոքորն ու ճուտոն նույն ականջներով են։ Շատ հետաքրքիր եռյակ են։)

–Այս տարիքում երեխաների մոտ հաճախ խանդ է առաջանում, երբ տանն այլ երեխա է հայտնվում։ Ալբերտոն երազում էր եղբայր ունենալ։ Ի՞նչ հարաբերություններ ունի Ռոբերտոյի հետ։

–Բացարձակ չի խանդում։ Հիվանդագին սիրում է եղբորը։ Ինձ այնպես է օգնում, կարծես մեծ մարդ լինի։ Անգիր գիտի` ինչ է պետք է խնամքի համար, ամեն հարցում օգնում է, երբ լողացնում ենք, գալիս կանգնում, նայում է։ Ալբերտոյից շատ գոհ եմ։ Լրիվ մեծ մարդ է։ Իր հետ չես կարող խոսել փոքրի պես։ Իմ ընկերն է դարձել։

–Իսկ Գոքորի՞ց։

–Գոքորից էլ եմ գոհ։ Նա ավելի շատ գործնական հարցերում է ինձ օգնում, իսկ երեխաների հետ կապված օգնության կարիք չկա։ Մենք գալիս եք տուն ու վայելում։ Գոքորը սիրում է երեխային լողացնելու պրոցեսը։ Առավոտայան ինձ հետ լողացնում է, սկայն ավելի շատ խանգարում է, քան օգնում։)

Երբ երեխան խելոք է լինում, միայն վայելում ես իր ներկայությունը։ Հիմա նույնիսկ գիշերն արթնանալը տհաճ չէ, որովհետև խելոք է։ Առաջիկայում կնքելու ենք Ռոբերտոյին, բացի այդ, մատաղ ունենք։ Մեծ միջոցառում ենք կազմակերպում։ Եթե հանգիստ չլիներ, չէինք կարողանա այսպիսի մեծ միջոցառում կազմակերպել։ Մինչև 5 տարեկան Ալբերտոյի համար մեծ ծնունդ չենք կարողացել անել, քանի որ շատ անհանգիստ էր։ 

–Արդեն վերադարձել ես աշխատանքի։ Երեխայի խնամքի համար դայակի օգնությա՞նն ես դիմում։

–Ես չէի պատկերացնում` ինչպես եմ հասցնելու երեխայի հետ, հատկապես, որ  առջևում մեծ համերգ ունենք ստուդիայի երեխաների հետ, սակայն, փառք Աստծո, երեխայի քառասունքն անցավ, ու ես արդեն գնում եմ աշխատանքի։

Ռոբերտոյի խնամքով մայրս է զբաղվում։ Դա ինձ համար շատ կարևոր խնդիր էր, սակայն մայրս միշտ կողքիս է։ Ալբերտոյիս մեծացնելիս էլ է ինքն օգնել։ Մինչև այսօր այդպես է։ Ես շատ հանգիստ եմ, որովհետև գիտեմ` երեխաներս ապահով ձեռքերում են։ Մամաս ծնվել է` մամա լինելու համար և չենք թողնում, որ աշխատի։) Միակ բարդությունն այն է, որ տանից դուրս ենք գալիս, գժի պես կարոտում ենք։

-Ալբերտո , Ռոեբերտո։ Երեխաների անունները մի տրամաբանության մեջ են։ Ինչո՞ւ որոշեցիք այդպես անվանակոչել նրանց։

–Դա իմ ընտրությունն էր։ Մենք իրեն անունները չենք կրճատում, այդպես էլ ասում ենք` Ալբերտո, Ռոբերտո։ Կարծում եմ` շատ գեղեցիկ է։

Չգիտեմ ինչու` ինձ միշտ թվացել է, որ իրենք պիտի հայտնի մարդիկ դառնան` կապ չունի ինչ ասպարեզում։ Գոքորը երազում է, որ Ռոբերտոն հայտնի ֆուտբոլիստ դառնա։

–Երջանի՞կ եք։

–Ես միշտ երջանիկ եմ եղել իմ ընտանիքով, աշխատանքի մեջ։ Ամեն առումով կայացած եմ, ամեն տեղ ինձ երջանիկ եմ զգում, և դա գալիս է իմ կողակցից։ Ինքը կարողանում է ինձ երջանկացնել։ Երբ ես մի բան ուղղակի մտածում եմ, Գոքորը հաջորդ օրն իրականացնում է դա։  Միակ ցանկությունս է, որ առողջ լինենք ու վայելենք։