Մարբին` Արցախյան պատերազմի հետ համընկած մանկության, միայնակ Երևան գալու որոշման և ինքնուրույնության մասին

«Երբեք չդադարել». այս սկզբունքով է ապրում ու ստեղծագործում 29–ամյա երգչուհի Մարինե Հակոբյանը` Մարբին, ով ծննդով Արցախից է։ Մանկուց պայքարելու սովոր երգչուհուն մարդկանց մեջ առաջնային գրավում է ուժեղ լինելը, չի սիրում վատ երաժշտություն լսողներին, ի վերջո, մարդու լսած երաժշտությունը բնորոշում է նրա տեսակը։)

Tert.am Life–ի հետ զրույցում Մարբին պատմել է պատերազմական տարիներին համընկած մանկության, անցած ճանապարհի, էմոցիաների և ինքնուրույն լինելու մասին։

Մանկություն

Մանկությունս համընկավ պատերազմի հետ։ Իմ մանկությունը չի անցել խաղ ու պարով։ Մանկուց գիտակցել եմ` ինչ է կատարվում։ Իմ ընտանիքում բոլորը մասնակցել են պատերազմին։ Հարազատներիս մեջ եղել են և՛ զոհեր, և՛ վիրավորներ։ Իհարկե, դու չես ունենում անհոգ մանկություն, սակայն երբ մանկությանդ տարիներին դժվարություններ ես ունենում, դառնում ես ավելի ձգտող, պայքարող։

Այդ ամենում և՛ տխրություն կար, և՛ ուրախություն, հենց դրանում էլ կյանքի իրականության զգացողությունն է։ Չի կարող միշտ միայն լավ լինել։ Կյանքը գեղեցիկ է նրանով, որ ապրում ես, սիրում, պայքարում, հասնում նպատակիդ։ Կյանքը չի ավարտվում, այն պայքար է և ավելի գեղեցիկ է դառնում, երբ թախիծի մեջ պայքարում ես ավելի լավի համար։ Մենք մեր պայքարը չենք կորցնում մինչև օրս, պետք է առավելագույնն անենք, որպեսզի դուրս գանք թախծից։ Դա է մեր առաքելությունը։

Այդ տարիներին նաև լուսավոր բաներ կային։ Մանկությանս ամենավառ հուշը Շուշիի ազատագրման հետ է կապված։ Ազատության, հանգստության, խաղաղության այդ զգացողությունն անկրկնելի էր։

Կրթություն

Ծնողներս, հատկապես մայրս, առիթ հանդիսացան, որ երաժշտությամբ  զբաղվեմ։ Մայրս միշտ սիրել է երաժշտություն և իմ մեջ դրել է երաժշտական հիմքը։ Արցախում օգտագործում էր ամեն հնարավորություն, որպեսզի ես մոտ լինեմ երաժշտությանը։

Երևան գալու որոշում հանկարծակի կայացրի։ Երևան գալու հատուկ երազանք չունեի, սակայն դպրոցն ավարտելուց հետո զգացի, որ ավելին եմ ուզում, եկա այստեղ կրթություն ստանալու։ 17 տարեկան էի, երբ եկա Երևան, սկզբում միայնակ էի, հետո ընտանիքս միացավ ինձ։

Ինքնուրույնություն

Հասունության ճանապարհին ինքնուրույնությունը կարևոր փուլ է։ Այն կյանքի ամենամեծ փորձությունն է։ Այդ փուլում ինքդ քեզ ավելի ես ճանաչում, զարգացնում։ Կարծում եմ` բոլոր ծնողները պետք է իրենց երեխաներին տան դրա հնարավորությունը։

Գործունեությունս էլ եմ հիմնականում ինքնուրույն կազմակերպում, թեև լինում են նաև համագործակցություններ։ Երբեմն, դա նաև խանգարում է։ Ի վերջո, երբ ինքնուրույն ես, մի քիչ էլ եսասեր ես լինում։

Ինքնուրույն մարդիկ ավելի հաստատակամ են, բայց դա չի նշանակում, որ զիջումների չեն գնում։ Եթե ես գտնում եմ, որ խոսքս ճիշտ ազդեցություն ունի, պայքարում եմ, եթե համարում եմ, որ պետք է զիջման գնալ, զիջում եմ։

Հույզեր

Երաժիշտներն ավելի հուզմունքային են համարվում, սակայն ես ինձ էմոցիաներով առաջնորդվող մարդ չեմ համարում։ Փորձում եմ հավասարակշռության մեջ պահել ինձ։ Եթե հավասարակշռված չլինեի, կյանքս իրար կխառնվեր։ Իհարկե, պետք է նաև  գժվես, խենթանաս, սակայն էմոցիան պետք է գիտակցված լինի։ Ես ուղեղով որոշում կայացնող եմ։ Էմոցիան բնազդ է, որը սիրուն է դառնում, երբ գիտակցաբար ես մոտենում հարցին։ Փորձում եմ այնպես անել, որ սիրտս ու ուղեղս զուգորդված լինեն։ Եթե սիրտը միացված է ուղեղին, ուրեմն էմոցիան գիտակցված ու ճիշտ է։ Ամեն ինչում առաջնայինն ուղեղն է։

Ընկերներ

Ես շատ մարդամոտ եմ, սակայն այն մարդկանց թվին եմ պատկանում, որոնք շատ մտերիմներ ունեն, քիչ ընկերներ։ Ինձ համար ընկերը մտերիմից տարբերվում է վստահությամբ։ Մտերիմ ես այնքան, ինչքան ուզում ես, իսկ ընկերությունն այլ համակարգ է` այն մաքսիմալ պատասխանատվություն է  ենթադրում։ Բոլորի հանդեպ պատասխանատու լինել չես կարող։

Ես բոլորի հետ փորձում եմ շփվել, ինչ–որ բան սովորել գործընկերներիցս։ Առհասարակ, փորձում եմ ամեն մարդուց, ամեն իրավիճակից ինչ–որ բան քաղել, սովորել։ Շատ պրոֆեսիոնալ երաժիշտներ ունենք, որոնց հետ շփվելիս հաճույք եմ ստանում։

Ձեռքբերումներ, բացթողումներ

Իմ ամենամեծ ձեռքբերումը դեռ ճանապարհին է։) Ես ձեռքբերում եմ համարում երբեք չդադարելը, իմաստության ձգտելը, որովհետև կյանքիս ամենակարևոր գաղափարախոսությունն իմաստով ապրելն է։ Դա իր հերթին ենթադրում է արարել։ Ամենաթանկ բանը, որ մարդն ունի ժամանակն է։ Ես փորձում եմ սիրուն ապրել։

Իսկ բացթողում եթե անգամ եղել է, ես դա չեմ ընկալում որպես  բացթողում։ Դա իմ ընտրությունն էր։ Որևէ բանից ողբերգություն սարքել պետք չէ, ուղղակի պետք է փորձել ուղղել սխալը։