Զառա Սահակյան. «Ամեն ինչ սոցցանցերում հրապարակող մարդիկ կորցնում են իրականությունը»

Բլից հարցազրույցների շարքում  Tert.am Life–ն այս անգամ զրուցել է դերասանուհի Զառա Սահակյանի հետ` տարբեր հարցերի միջոցով փորձելով բացահայտել նրա առօրյան և պատկերացումները կյանքի ընկերության, սիրո մասին։

Ամեն առավոտյան ես արթնանում եմ։)

Մի բաժակ սուրճ խմելիս մտածում եմ օրվա ծրագրերի մասին, հիմա մտածում եմ՝ ինչպես շատ լավ արձակուրդից հետո վերադառնանք սովորական առօրյային։

Կինը ոճային է, երբ ներդաշնակ ու երջանիկ է։ Եթե ներքուստ ուրախ չես, ոճը խաբուսիկ է։

Կինը տհաճ է դառնում, երբ ինքն է իր համար է տհաճ։

«Դաքֆեյսը» վերջնական ոչնչացում է, մարդիկ կորցնում են իրենց անհատական կերպարն ու բոլորն իրար են նմանվում։

Սոցցանցերում ակտիվ չեմ, որովհետև անձնականս ուզում եմ ապրել, ոչ թե նկարել ուրիշի համար: Կարծում եմ` ամեն ինչ սոցցանցերում հրապարակող մարդիկ կորցնում են իրականությունը։ Իսկ երբ ասելիք ունեմ հանրությանը, որևէ հանրային թեմա ինձ անհանգստացնում է, ակտիվ եմ։

Ատում եմ, երբ... աշխատում եմ չատել, դա հիվանդացնում է մարդուն։ Անթերի չթվամ, բայց գտել եմ ինձ ատելի երևույթներից հեռու մնալու տարբերակը։

Ես լավ տրամադրություն ունեմ, երբ հարազատներս երջանիկ են։ Առհասարակ, շատ էմոցիոնալ եմ ու ամեն ինչ անդրադառնում է ինձ վրա։

Տրամադրությունս կարող է փչանալ, երբ հարազատս վատ տրամադրություն ունի։

Լավ սովորություն ունեմ` սխալս փորձում եմ վերլուծել։ Թեև շրջապատիս համար դա գուցե այդքան էլ լավ չէ, դա տարեցտարի մեծացնում է ինձ։

Վատ սովորություն ունեմ...  դրանք այնքան շատ են:) Չեմ կարող մեկն առանձնացնել։

Ապրելու լավագույն կանոնն է` երջանիկ լինելը։ Երբ դու երջանիկ ես, չես վնասում ոչ ոքի, չես ծանրացնում ամեն ինչ, քննադատում, բեռ դառնում: Խնդիրները գալիս են մարդու դժբախտությունից։

Ամենամոտ ընկերս ամուսինս է, մայրս, երեխաս, մեկ-մեկ էլ` շունիկս։ Նա չի կարողանում ինձ պատասխանել, բայց միշտ լսում է,ամենակարևորը շատ վստահելի է, ոչ ոքի ոչինչ չի պատմում։

Ընկերության մեջ ամենակարևորը ոսկե միջինը գտնելն է, որպեսզի ոչ քեզնից գողանան, ոչ էլ դու գողանաս։ Խոսքս ոչ թե նյութական, այլ հոգևոր, էներգետիկ արժեքների մասին է։

Սիրում ես, նշանակում է... բախտավոր ես, քեզ տրվել է սիրելու ունակություն։ Սիրո մասին խոսելը վտանգավոր է։ Ես իմ կարճ խելքով չեմ կարող դրան բնորոշիչ տալ։

Կյանքիս բեկումնային փուլը մասնագիտական ընտրությունս, ամուսնությունս և երեխայիս ծնունդն էր։

Աշխատանքն ամենակարևոր բաներից մեկն է։ Ավարտելուց, կայանալուց հետո քեզ սպասում է մի գործ, որը միշտ պիտի անես։ Եթե գտել ես քո սիրած գործը, առողջ կլինես, եթե ոչ, վաստակածդ կծախսես ֆիզիկական ու հոգեբանական խնդիրները վերացնելու ուղղությամբ։

Սիրում եմ մարդկանց, որոնք... առհասարակ, բոլորին սիրում եմ։ Այլ հարց է, որ պետք է ճանաչել մարդուն, հասկանալ` կիսում եք միմյանց արժեքները, թե ոչ։

Նյարդայնանում եմ, երբ... տարբեր կենցաղային հարցերից կարող եմ նյարդայնանալ, բայց նույն կերպ էլ շուտ հանդարտվում եմ։

Փոշմանել եմ, որ... ժամանակին, երբ ազատ ժամանակ ունեի, շատ լեզուներ չեմ սովորել։

Ամենավատ հուշս  հարազատիս կորուստն է։ Մյուս դեպքերում փորձում եմ ջնջել վատ հուշերը։

Ամենալավ հուշս մայրանալու ակնթարթն է։ Միշտ փորձում ես պատմել, բայց այնքան խեղճ ես բառերիդ մեջ, երբ փորձում ես նկարագրել այդ վայրկյանները։

Ամենամեծ երազանքս է... դեռևս չեմ բարձրաձայնի երազանքս, բայց դրան հասնելու համար փոքրիկ նպատակներ եմ հաղթահարում իմ առջև։

Մանկական չիրականացած երազանքս է մանկական խաղ կար` օղակներով, որն ուզում էի ունենալ, բայց մամաս անլուրջ էր համարում, այդպես էլ չունեցա։ Նաև ուզում էի գեղասահքի գնալ, բայց Ջերմուկում խմբակ չկար։

Կյանքիս ամենամեծ նվերը… որդուս ծնունդն է։ Երևի, բոլոր մամաները նույնը կպատասխանեն։ Երբ մարդուց մարդ է ծնվում, մեծագույն պարգև է։ Կնոջ առաքելությունն է ծնվել և ծնել։