«Ամուսինս ռшզմшճակшտից տեսազանգի ժամանակ էկրանը «սքրին» էր արել, ես տեսա իմ դեմքը, կարծես ծանր հիվшնդ լինեի». Անի Քոչար

17:16 • 31.10.24

«Հայացք» հաղորդման շրջանակներում լրագրող, «Հանձնվել չկա» գրքի հեղինակ Անի Քոչարը պատմել է, որ ամուսնությունից մի քանի օր հետո սկսվեց պատերազմն ու մեղրամսից վերադառնալուց հետո ամուսինը մեկնեց ռազմաճակատ:

Tert.am Life-ն առանձնացրել է հաղորդումից մի հատված:

«Պատերազմի մասին խոսելիս միշտ մտածում եմ, որ միայն ես չէի, հազարավոր մարդիկ անցան դրա միջով: Զարմիկներս առաջնագծում էին, անգամ, եթե միայն ամուսինս այնտեղ չլիներ, դա մեր բոլորի ցավն էր: Այնպես ստացվեց, որ ես պատերազմի մի հատվածը Հայաստանում էի, հետո՝ Գերմանիայում, որովհետև բալիկս այնտեղ էր, պետք է գնայի, իրեն հասնեի:

Շատ ծանր էի ապրում պատերազմի օրերը: Եվ, քանի որ կապի միջոց առաջին օրերին չկար, ես անորոշության մեջ էի, բայց ասում էի՝ Աստված իմ, իմ աղոթքները չեն թողնի, որ նրան ինչ-որ բան պատահի:

Բայց նաև հետևում էի լուրերին ու տեսնում էի, թե ինչ է կատարվում: Յուրաքանչյուր հայորդու կորուստն ինձ համար շատ մեծ ցավ էր: Եվ հիշում եմ, թե ինչ վիճակում էի գնում որդուս դպրոցից վերցնելու, ուսուցիչները զարմացած ամեն անգամ հարցնում էին՝ ամեն ինչ կարգի՞ն է: Հայելու մեջ անգամ ինձ չէի նայում:

Հայելու մեջ ինձ նայեցի ու հասկացա, որ իսկապես ահավոր է վիճակս, երբ մի անգամ հաջողվեց տեսազանգով ամուսնուս հետ խոսել: Նա էկրանը նկարել էր՝ «սքրին» էր արել և ուղարկել էր մեր նախաամուսնական շրջանից մի նկար ու կողքը այդ օրվա «սքրինը»: Ինձ ընդամենը գրել էր՝ «Անի, հավաքի՛ր քեզ»:

Ես առաջին նկարում երջանիկ ժպտացող արտաքինով մեկն էի, իսկ 2-րդում կարծես ծերացած, անխնամ, շատ վատ վիճակում, կարծես ծանր հիվանդության մեջ լինեի:

Կողքից երբեմն քեզ չես կարողանում նայել, ես նկարին նայելիս հասկացա, թե ինչու էին դպրոցում Դավիթիս ուսուցիչները հացնում, թե արդյոք ինձ հետ ամեն բան կարգին է: Մի տեսակ ինձ կորցրած վիճակ էր:

Ու նաև կռիվ ունեի աշխարհի հետ, որ արդյոք չեք տեսնում ինչ է կատարվում, ինչո՞ւ եք ձեր բնականոն կյանքով ապրում:

Կարմիր խաչ էի զանգում, նախկին գործընկերներիս... ասում էին՝ Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստան չէ, դա առանձին պետություն է, դա ծանր ապտակի էր նման և այդտեղ ես հասկացա, թե աշխարհն ինչ աչքերով է նայում մեր խնդրին ու ցավին:

Եվս մեկ անգամ Խրիմյան հայրիկին էի հիշել ու հասկացել, որ մեր շերեփը թղթից է»,- պատմել է Անի Քոչարը: