Դի Կապրիոյի օսկարյան մաքառումը. արդյո՞ք այս ֆիլմը հայտնի դերասան Դի Կապրիոյին կպարգևի բաղձալի «Օսկար». Newmag

«Փրկվածի» խնդիրը հայկական կինոշուկայում սկսվում է առաջին իսկ փուլից՝ ֆիլմի անվանումից: Ավելի շուտ` ռուսական թարգմանությունից, որից ուղղակիորեն կախված է հայկական տարբերակը:

Իրականում revenant նշանակում է մարդ, որը վերադառնում է երկար բացակայությունից հետո, այլաշխարհից եկած, նաև ուրվական, մարդ, որին համարում էին մահացած: Իսկ փրկված լինելու համար, ինչ-որ մեկը պետք է որ քեզ փրկի. մեքսիկացի ռեժիսորի նյու սթայլ թրիլլեր-վեսթերնում նման հնարք պարզապես չկա՝ գլխավոր հերոսին բացի իրենից ոչ ոք չի փրկում:

Հայկական և ռուսական կինովարձույթներում ֆիլմերի անվանումները ոչ միայն գաղափարական առումով սխալ են, այլ նաև սփոյլեր են կրում: Իսկ օրիգինալ անվանումը և ֆիլմի ավարտը թողնում են անորոշության հավանականություն, որը շատ կարևոր է հնդկացիների մշակույթի մեջ:

Վեսթերն ժանրի առանձնահատկություններից ելնելով՝ ժապավենը կարելի էր հանգիստ վերնագրել «Մարդ, որը վերադարձավ երկար բացակայությունից» կամ նման մի արևմտյան, անգամ ջիմջարմուշոտ մի բան: Ռևիզիոնիստական վեսթերններին բնորոշ այս ֆիլմն այդքան էքշընառատ չէ. այստեղ զգացվում է Ջոնի Դեփի մասնակցությամբ «Մահացած մարդը» ֆիլմի կիսամիստիկ, այլաշխարհային, ենթագիտակցական աշխարհը:

«Բըրդմենից» հետո կինոքննադատներն ու հանդիսատեսը բարձր տոնով և դեմքի խելացի արտահայտությամբ քննարկում էին օպերատոր Էմանուել Լյուբեցկու ավանդը Ալեխանդրո Գոնսալես Ինյարիտուի ֆիլմերում՝ ֆիլմն անվանելով զուտ օպերատորական: Ամենատաղանդավոր կամերամեններից մեկը, որն իր թրևելինգ կադրերով կարողանում է մոնտաժողին զրկել դինամիկ կտրվածքի կարիքից, հրամցնում է երկար ու ձիգ, զբոսանքային էպիզոդներ, որոնք հանդիսատեսին տեղափոխում են և՛ թատրոնի ետնադեմ՝ դիմահարդարման սենյակ, որտեղ համբուրվում են գեղեցիկ կանայք, և՛ ցուրտ ու դաժան, կիսապատերազմական Ամերիկա՝ ցեխի, քրտինքի ու արյան գրողի ծոցը:

Մեքսիկացի ռեժիսորն ու օպերատորն իրար գլխի են հավաքում Օսկարի մոլի հավակնորդ, իտալացի կինոաստող Դի Կապրիոյին, մինիակցենտ անգլիացի դերասանի՝ Թոմ Հարդիին, Դոնալ Գլիսոնին, Վիլ Փոուլթերին, և ուզում են բնիկ ամերիկյան կինո ստանալ: Միայն թե Փոուլթերն է կարողանում որոշակի էմոցիոնալ դաշտ ներկայացնել, Հարդին և Գլիսոնը հմայիչ ու համոզիչ են մինիմալիզմի մեջ: Գլոբալացման տեսանկյունից սա գովելի, բազմազգային ժեստ է, սակայն կոնսերվատիվ կլասիցիզմի առումով՝ ապտակ` վայրի ցեղի առաջնորդին` համերաշխության ծխամորճը ծխելիս:

Անգլերեն տարբերակը դիտելիս անհնար է չլսել դերասանների անգլիական, անգամ երբեմն իռլանդական ակցենտը, որը մեզ մի փոքր հեռացնում է բնիկ ամերիկյան ցեղերից: Իհարկե, թրիլեր-վեսթերնը ստեղծվել է այսօր, այսօրվա հանդիսատեսի համար, որն ապրում է մեմաշատ համացանցի դարում, կինոն ակտիվ քննարկում է ըստ դերասանի և Օսկարի հավակնությունների: Սակայն, եթե սրբենք մակերեսային ցեխը և մի քիչ փորենք ձյան տակ, կտեսնենք, որ սա մոդեռն էկլեկտիկա է՝ բաղկացած երկու ժանրից: Հիասթափվում են արկածասեր, «կրակոց-ձի-փախուստ» մոդելին ծարավ սինեֆիլները, իսկ թրիլերաման հասարակությունը ճպպացնում է, երբ Դի Կապրիոն ձիու հեծած շրմփում է անտառածածկ անդունդն ու ողջ է մնում:

Հեղինակ՝ Դիանա Մարտիրոսյան

Շարունակությունը՝ այստեղ: