Բացառված չէ, որ գտել եմ նրան, ում անվանում են «իմը». Գրիգոր Կյոկչյան (ֆոտոշարք)

Tert.am Life-ը զրուցել է երգիչ, երգահան, բազմաթիվ երգերի խոսքերի հեղինակ, նաև մակրոտնտեսագետ Գրիգոր Կյոկչյանի հետ:

Երգչի հետ լուսանկարահանումը ֆուտբոլի դաշտում անցկացնելը պատահական չէր, քանի որ ֆուտբոլը Գրիգորի թուլությունն է: Երգչի սիրելի ֆուտբոլիստի, մասնագիտության ընտրության, կյանքի կեսին գտնելու  և այլ հարցերի պատասխանները՝ զրույցում:

-Մակրոտնտեսագետ-երգիչ-երաժիշտ: Որտեղի՞ց ամեն ինչ սկսվեց:

-Տասնամյա երաժշտական դպրոց ավարտել եմ, բայց երբեք չէի մտածի, որ մի օր երգիչ եմ դառնալու: Չնայած, ստեղծագործելն ինձ համար միշտ առաջնային է եղել: Նույնիսկ Կոնսերվատորիա ընդունվելու ցանկություն չեմ ունեցել: Տեսահոլովակների ու համերգների մասին խոսք անգամ լինել չէր կարող: Մոտ 19 տարեկան էի, երբ հեռուստացույցով տեսա, որ հրավիրում են երգել սիրողների: Այստեղից էլ ամեն ինչ սկսվեց: Մանկության երազանք չէր միանշանակ:

-Մանկության երազանքների մեջ չէր մտնում նաև ֆուտբոլիստի կարիերա՞ն:

- Մեր տանը միայն ես էի ֆուտբոլասեր: Մենք շատերի պես բակում ֆուտբոլ էինք խաղում ասֆալտի վրա, մաշված գնդակով: Երազում եմ այդ ամենը հետ բերելու մասին: Նույնիսկ հիշում եմ, որ միջհամայնքային խաղեր էինք կազմակերպում: Ֆուտբոլի հետ են կապված մանկությանս բոլոր լավ հուշերը: Շատ երջանիկ մանկություն եմ ունեցել: Առանձնահատուկ ճոխությունների մեջ չեմ եղել, չեմ ճանապարհորդել, բայց շատ բավարարված եմ եղել մանկությանս ընթացքից, սակայն երբեք ֆուտբոլիստ դառնալու մասին երազանքներ չեմ ունեցել: Փոքր տարիքում սպորտային կառուցվածք չեմ ունեցել: Ֆուտբոլը շատ ցանկալի է եղել, բայց երբեք իրատեսական չի եղել ինձ համար: Երբեք լուրջ չեմ մտածել, որ կարող եմ ֆուտբոլիստ դառնալ:

-Ո՞ր ֆուտբոլային ակումբին էիք երկրպագում:

-Փոքր ժամանակվանից սկսած Ռոմային եմ երկրպագել, քանի որ սիրածս ֆուտբոլիստը Գաբրիել Բատիստուտան էր: Առհասարակ Իտալիայի ակումբների առաջնությունն էի սիրում: Ռոման ու Ինտերն էլ եղել են իմ երկրպագելի ակումբները:

-Եթե փորձենք  զուգահեռներ տանել ֆուտբոլի և երգարվեստի հետ, ապա՞...

-Կարծում եմ  նմանություններ չկան: Երկու ոլորտում էլ շատ կարևոր է, որ անասելի ձգտող լինես: Ֆուտբոլը և երգարվեստը նման են նրանով, որ երկուսի մեջ էլ կա և՛ բիզնես, և՛ շոու:

-Եթե լինեիք ֆուտբոլիստ, ապա ո՞ր ֆուտբոլիստին նման կլինեիք խաղով և ինչո՞ւ:

- Գաբրիել Բատիստուտային և Էռնան Կրեսպոյին, բայց իրենք հարձակվողներ են, իսկ ես տեսակով պաշտպան եմ: Հիմա էլ, երբ սիրողական Ֆուտբոլ ենք խաղում ընկերներով, ապա ես պաշտպանի դերում եմ: Գրեթե ամեն շաբաթ ժամանակ ենք գտնում ու խաղում: Աշխարհի առաջնության ժամանակ էլ երկրպագում էի Արգենտինային:

-Ֆուտբոլի մարզադաշտից տեղափոխվենք երգարվեստ: Ձեր երգերի մեծ մասը գրվում են իրական պատմությունների հիման վրա: Շատ արվեստագետներ ամեն ինչ անում են, որ փակ պահեն իրենց ներաշխարհը, իսկ դուք կարծես հակառակն եք անում: Ինչո՞ւ։

-Կարծում եմ, որ սա բարդույթ է, իսկ ես դրանից փորձում եմ խուսափել: Անցած սիրո մասին մարդիկ խուսափում են խոսել: Հատկապես խուսափում են, այն դեպքում, երբ մարդկանց միջև չկա այլևս շփում, կամ մնացել է վատ նստվածք: Իմ դեպքում այդպես երբեք չի եղել: Կարելի է այս ամենի մեջ դրական բան տեսնել: Ես էլ շփվել եմ աղջիկների հետ, հետո բաժանվել ենք, բայց անգամ եթերում եմ դրա մասին խոսում ու չեմ մտածում, որ դրանով բացում եմ անձնական տարածքս:

-Կարելի՞ է ասել, որ Ձեր ընկերները այստեղից են եզրակացնում, որ արևմտյան մտածողություն ունեք:

-Չի բացառվում: Ես սիրում եմ հայ տղամարդու տեսակը: Ես մեծացել եմ Հայաստանում, չնայած շատ կարծրատիպեր ինձ դուր չեն եկել, բայց միևնույնն է հայ եմ ու հային բնորոշ ուրվագծեր ունեմ: Մտածողության մեջ մի քիչ ավելի ազատ եմ ու աշխարհընկալումս այլ է: Սիրում եմ եվրոպական մշակույթից ու ապրելակերպից որոշ տարրեր: Հավանաբար պատճառն էլ դա է, որ ընկերներս ինձ ավելի եվրոպացի են համարում:

-Երկու տարի ևս, ու բարև, երեսուն: Կա՞ նա, ում անվանում եք «իմը»:

-Բացառված չէ, որ գտել եմ նրան ում անվանում են «իմը», բայց դրա մասին խոսելու ժամանակը չէ:

-ֆուտբոլասեր լինելը պարտադիր պայման է՞ ապագա կողակցիդ համար:

-Ֆուտբոլասեր լինելը պայման չէ, սակայն ես վստահ եմ, որ կկարողանամ նրան ֆուտբոլասեր դարձնել: Այն հետաքրքրությունը, որ կա իմ մեջ ֆուտբոլի նկատմամբ պետք է որ վարակիչ լինի:

Զրույցը՝ Անահիտ Կասամանյանի

Լուսանկարները՝ Կարեն Հովհաննիսյանի

Լուսանկարներն արվել են «Բանանց» ֆուտբոլային ակումբում