Ակումբ այցելելը հայ աղջկա կերպարը չի պիտակավորում. Երևանի ակումբային կյանքը DJ Donz-ի մեկնաբանմամբ

Այն, որ արտերկրում գիշերային կյանքը բավականին եռուն է, դա թերևս գաղտնիք չէ արտերկրում եղած որևէ մեկի համար: Սակայն Հայաստանում ևս վերջին տարիներին երիտասարդության շրջանում բավականին տարածվել է ակումբներ հաճախելը, փարթիներին նախօրոք պատրաստվելը և դրանց հետևողականորեն մասնակցելը:

Tert.am Life-ը զրուցեց DJ Արսեն Բեկեչյանի հետ, ով առավել հայտնի է DJ DONZ անունով։ Արտիստն իր  պրոֆեսիոնալ կարիերան սկսել է 2007 թվականից: Զբաղվում է DJ-ինգով, երաժշտություն գրելով, պրոդյուսերինգով։ Արսենի նախընտրած երաժշտական ոճերն են` Deep House, Tech House:

Ինչպիսի՞ն են Երևանի գիշերները, ինչպիսի՞ ակումբային կյանքով են ապրում հայ երիտասարդները, որքանով է ակտուալ DJ-ի մասնագիտությունը Հայաստանում, այս և մյուս հետաքրքրող հարցերի պատասխանները՝ զրույցում։

-Սկսենք նրանից, թե որքանո՞վ է ակտուալ DJ-ի մասնագիտությունը մեր երկրում։

-Երևանում շատ քիչ են ակումբները, իսկ դա ակումբային կյանքի զարգանալուն իսկապես խանգարում է: Ունենք շատ տաղանդավոր DJ-ներ, բայց նրանք գումար են վաստակում կորպորատիվ միջոցառումների միջոցով, իսկ դա թերևս մասնագիտական զարգացման ամենաճիշտ վայրը չէ:

-Եթե մի քանի տարի հետ գնանք, ապա ակնհայտ կտեսնենք, որ DJ-ինգը բավականին զարգացել է, չնայած, որ ինչպես նշեցիք չունենք համապատասխան ակումբներ: Համաձայն չե՞ք:

-Իհարկե, համաձայն եմ: Պարզապես տարբերությունն այն է, որ տարիներ առաջ միայն ակումբ էր, իսկ հիմա  բազմատեսակ հաստատություններ կան, որտեղ DJ-ները կարող են նվագել: Նվագում են օրինակ՝ փաբերում, իսկ նման տեղերում որպես ստեղծագործող առանձնապես չես կարող ճաշակդ թելադրել, վարձատրությունն էլ անհամեմատ ցածր է:

-Կարծիք կա, որ Հայաստանում ռեստորանային երաժշտության վերաբերյալ մարդիկ ավելի լավ կարծիք ունեն, քան ակումբային երաժշտության, համաձա՞յն եք: 

-Չեմ պատկերացնում հայկական հարսանիք առանց հայկական մեղեդիների: Կան մարդիկ, որ այդ նույն երաժշտությունը նախընտրում են կենդանի կատարմամբ լսել, իսկ մի մասն էլ հաճույքով այդ ամենը լսում է միքսված՝ DJ-ի մատուցմամբ: Այստեղ զուտ ցանկության ու հնարավորության հարց է: Ավագ սերունդը կենդանի երաժշտություն նվագող խմբերի կողմնակից է, իսկ երիտասարդները ավելի հակված են լսել մեզ՝ DJ-ներիս:

-Ասում եք, որ հայկականն ավելի նախընտրելի է, իսկ Դուք որպես ստեղծագործող լայն հնարավորություն ունեք, փորձո՞ւմ եք հայկական երաժշտությունը միքսել:

-Գրեթե բոլոր ելույթներս ընթանում են հայկական հնչյուններով: Ունեմ 19 ալբոմ, որից 6-ը հայկական ստեղծագործություններ են: Վերջին ստեղծագործությունը, որը մշակել եմ եղել է «Սարերի հովին մեռնեմ» երգը: Հաջորդ երգն էլ լինելու է «Դլե Յաման»-ը:

-Ինչպես է հայկական ստեղծագործությունների միքսերին արձագանքում Ձեր լսարանը: Հետաքրքիր է, փոխվո՞ւմ է Ձեր նշած ավագ սերնդի վերաբերմունքը, երբ ազգային հնչյուններ են լսում DJ-ի կատարմամբ:

-Երևանում այնքան քիչ են, այն մարդիկ, ովքեր իրականում հասկանում են ակումբային, էլեկտրոնային երաժշտությունը: Շատերի համար պարզապես անհրաժեշտ է, որ պարային հնչյուններ լինեն: Նման գործերի դեպքում ավելի շատ կոլեգաներս են արձագանքում, իսկ հարսանիք կամ ծնունդ եկած մարդու համար հավատացեք այդ փաստը այնքան էլ կարևոր չէ:

-Կարմիր լապտերների փողոցը՝ Ամստերդամում, Walking street-ը՝ Պատտայայում, Բուրբոն սթրիթը՝ Նոր Օռլեանում, իսկ Երևանում որտե՞ղ է գիշերային կյանքը տեղավորվել։

-Շատ ցավալի է, բայց նման փողոց Երևանում չունենք: Վրաստանն ունի «Շարդեն» անվամբ փողոց, որը ամբողջությամբ տեղայնացված է ակումբներով: Իսկապես, շատ կցանկանայի, որ մենք էլ նման մի փողոց ունենայինք, քանի որ մեզ մոտ ակումբները իրարից հեռու փողոցներում են: Եթե այդպես լիներ, ապա Երևանն էլ ակումբային քաղաք կլիներ: Այդ ժամանակ մեր քաղաք այցելած հյուրերը կկողմնորոշվեին ինչ ակումբ այցելել և ում լսել:

-Որքա՞ն գումար է անհրաժեշտ Երևանում մեկ անգամ ակումբ այցելելու համար:

-Նայած, թե ի՞նչ տրամադրվածությամբ ու ախորժակով եք որոշել ակումբ այցելել:

-Ենթադրենք այցելուն ցանկանում է մեկ բաժակ որևէ ալկոհոլային ըմպելիք և լավ երաժշտություն:

-Կարծում եմ, որ 3000-ից 4000 դրամը բավարար կլինի։ Այս ամենն էլ է հարաբերական, քանի որ ակումբների գները կարող են տարբեր լինել:

-Որպես կանոն, եթե DJ է նվագում, ապա մուտքը վճարովի՞ է լինում:

-Մուտքի վճար ոչ բոլոր ակումբներում է լինում, իսկ եթե լինում էլ է, ապա 1000 դրամ, կամ մի քիչ ավել: Հիմնականում վճարովի են լինում, այն միջոցառումները, որոնք թեմատիկ են, կամ դրսից հրավիրված արտիստ է ելույթ ունենալու, բայց այս դեպքում մուտքավճարը կարող է 3000 դրամ լինել, որը երաժշտական ճաշակ զրգացնելու համար միանշանակ արժե տալ: 

-Խոսենք ակումբային կյանքի սիրահար հասարակության մասին: Երբեմն հայ աղջկա կերպարն ու «ակումբ» ասվածը անհամատեղելի են համարվում: Կարծիքը դեռ ակտուա՞լ է, թե այլևս հնացած է:

-Ակումբ այցելելը հայ աղջկա կերպարը չի պիտակավորում: Հայ աղջիկը ևս իրավունք ունի ակումբ այցելելու և լիցքաթափվելու: Այստեղ խնդիրը ոչ թե հայ աղջկա մեջ է, այլ մարդու: Այսինքն՝ կան մարդիկ, որ ակումբ գալով այլ «ակնկալիքներ» ունեն ու այս դեպքում  կապ չունի այցելուն աղջիկ է, տղա, թե գերմանացի: Կան ակումբներ, որ ես ընկերուհուս հետ չեմ գնա: Այնպես է, որ ամեն տեսակ և՛ ակումբ կա, և՛ ակումբի այցելու: Պարզապես պետք է իմանալ, թե ուր ես գնում, իսկ ազգային մենթալիտետն անշուշտ իրենն ասում է, բայց մի տարբերությամբ, որ հիմա ավելի ժամանակակից ենք դարձել:

-Ի՞նչ խորհուրդ կտաք աղջիկներին, ովքեր երբևէ ակումբ չեն այցելել:

-Ակումբ գնալը այդքան էլ վախենալու երևույթ չէ և պարզապես պետք է մեկ անգամ այցելել ու փոխել այդքան վանող տպավորությունը: Եթե աղջիկը իրեն համապատասխան է պահում, ապա ոչ մեկ չի նեղացնի նրան:

-Ասում եք, որ եթե աղջիկը իրեն համապատասխան պահի, իսկ ո՞րն է համապատասխան լինելու չափանիշը:

-Համապատասխանը դա այն է, որ գիտես ինչու ես եկել տվյալ վայր ու վայրին համահունչ ես: Պիտք է ասեմ, որ հայ երիտասարդները սկսել են բավականին նրբաճաշակ հագնվել: Կար ժամանակ, երբ գալիս էին ակումբ ու չէիր հասկանում, թե այդ որտեղից է գալիս և ինչու է այդպես հագնված: Հիմա էլ երբեմն ծայրահեղություններ լինում են, բայց ընդհանուր նորաձև են, ակումբային ու աչքի համար շատ հաճելի: Կցանկանամ, որ զգեստապահարանը ցուցադրելու համար չգան ակումբ, այլ գան լավ ժամանցի համար և չմոռանան ժպտալ:)

Հարցազրույցը՝ Անահիտ Կասամանյանի