Մերի Մակարյան. «Դա հայկական բարդույթ է»

Դերասանուհի Մերի Մակարյանը հանրության մեջ տպավորված է բացասական կերպարներով: Շատերը նրան նույնացնում են էկրանային կերպարների հետ, թեև Մերին միշտ նշում է, որ ինքն ու իր կերպարները հակառակ բևեռներ են:

Վերջերս Մերին նկարահանվել է բազմասերիանոց նոր ֆիլմում, որում մարմնավորել է գլխավոր հերոսուհու դրական կերպարը: Այս կերպարը տրամագծորեն  տարբերվում  է  նրա մյուս դերերից: Tert.am Life-ի հետ զրույցում Մերին խոսել   է նոր կերպարի, ֆիլմի բաց տեսարանների մասին:

-Մերի, վերջերս ներկայացել ես բազմասերիանոց նոր ֆիլմում, որտեղ մարմնավորածդ կերպարը շատ է տարբերվում մինչև հիմա խաղացածդ դերերից: Խաղում ես բարդ իրավիճակում հայտնված սպասուհու դրական կերպար: Գիտեմ, որ վաղուց էիր ուզում դրական հերոսուհու մարմնավորել: Ի՞նչ էր քեզ համար նշանակում այս փոփոխությունը:

-Տարիներ առաջ ինձ անհանգստացնում էին իմ մարմնավորած բացասական կերպարները: Հիմա՝ բացարձակ: Շատ են հարցնում, թե ինչո՞ւ եմ բացասական  դերեր  վերցնում:  Ասեմ, որ ինչքան էլ բարդ է, ես դրանցից չեմ վախենում: Մտավախություն  չունեմ, թե  մարդիկ իմ մասին ինչ կմտածեն, վստահ եմ, որ մեր հասարակությունն այնքան գիտակից է, որ կերպարը չի նույնացնի  իմ անձի հետ: Սակայն եղել են նաև նման այդպիսի դեպքեր, ինչը նորմալ եմ ընդունում:

«Դժվար ապրուստն» իմ առաջին դերասանական աշխատանքն էր ու տպավորվել է մարդկանց մեջ: Ինչ խոսք, դժվար է բացասական դեր խաղալ այնպես, որ դիտողին համոզես, ինձ մոտ ստացվեց: Դրա մասին ես շատ եմ խոսել: Դրանից հետո ռեժիսորներն էլ  բացասական կերպար ընտրելիս միշտ ինձ հիշում են: Այդպես իրենց համար հեշտ է, քանի որ պատրաստի կերպար եմ: Ինչպես գիտեք, հայկական սերիալներում, չեն աշխատում դերասանների հետ:

Այս նոր ֆիլմում հերոսուհիս մի քիչ այլ է՝ նա չարանում է կյանքի դժվարություններից, դառնում սպասուհի, հետո սիրահարվում է, խաբվում ու որոշում վրեժ լուծել:  Նա ուժեղ, կամային կնոջ կերպար է, որն ինձ ավելի հոգեհարազատ է:

-Ինչպե՞ս սկսեցիր այլևս չանհանգստանալ բացասական կերպարներ մարմնավորելու համար:

-Ես կուզեի խաղալ գեղարվեստական լուրջ ֆիլմում, որտեղ իր ասելիքով ու անհատականությամբ    ամբողջական մշակված, յուրահատուկ կնոջ կերպարում կլինեմ: Հուսամ՝ մի օր իմ երազանքս կիրականանա, իսկ այժմ  չեմ համարում, որ մինչև հիմա իմ խաղացած կերպարները բացասական  են եղել: Դրանք չեն եղել կինոյի աղջկա, պուպուշ, անմեղ, բայց իրենց դիմագիծն ունեցող կանանց կերպարներ են: Յուրաքանչյուր բացասական կերպարի կարող ես հասկանալ, եթե խորանաս դրդապատճառների մեջ: Մարդը չար կամ ընդգծված բացասական  չի ծնվում: Այլ հարց է, որ կա մարդ, ով կյանքի հարվածներից չարանում է, ագրեսիվ դառնում կամ հուսալքվում:

«Առաջնորդներում» իմ կերպարի հերոսուհին անտեր աղջիկ է եղել, բուժքույր է աշխատել, հասել է նրան, որ տնօրենը ամուսնացել է իր հետ: Նա երազել է հարուստ լինել և պայքարել է դրա համար: Բացասակա՞ն է կերպարը, չէի ասի: Եթե ուշադիր լինենք, կտեսնենք, որ նա խելացի է, լավ է պատկերացնում կյանքը:

-Ինքդ ունեցե՞լ ես այնպիսի դժվարություններ, որոնք քեզ են կանգնեցրել չարանալու սահմանին:

- Բոլորն են ունենում նման պահեր, բայց ես չեմ գնացել չարին պատժելու գործնական քայլերի: Ես իմ տեսակով ներողամիտ եմ, հանգիստ: Ռիսկային և կոնֆլիկտային չեմ:

-Ամեն դեպքում, սպասուհու դերը քեզ համար նոր ամպլուա էր: Ինչպե՞ս էիր քեզ զգում այդ կերպարում: Ի վերջո, ինքդ էլ ես հարմարվել բացասական կերպարներին, գիտես խաղալու նրբությունները:

-Չի կարելի ասել՝ հարմարվել եմ, կերպարին չեն հարմարվում, ուղղակի մարմնավորում են ու հնարավորինս  լավ: Ցանկացած նոր կերպար աշխատանք է պահանջում: Ես իմ աշխատանքին լուրջ եմ վերաբերվում, ինչքան էլ դա լինի սերիալ, որի մասին տարբեր կարծիքներ են հնչում, ընդ որում՝ ավելի շատ բացասական: Այս սերիալում նաև ռեժիսորի հետ աշխատանք կար, ինչն ինձ շատ դուր եկավ:

-Այդ ֆիլմը քննարկվում է նաև քո մասնակցությամբ բաց տեսարանների տեսանկյունից: Քեզ համար ո՞րն է բաց տեսարանների սահմանը:

-Քանի դեռ ֆիլմը եթեր չի գնացել, քննարկումները չի կարելի լուրջ համարել: Քանի որ ես  դերասանուհի  եմ, հասկանում եմ, որ եթե ուզում ես ցույց տալ, օրինակ, լոգանքի տեսարան, չես կարող վերարկուով լողանալ: Միևնույն ժամանակ, կան նորմեր, որոնք պահպանվում են. ամեն ինչ արվում է, որպեսզի բաց տեսարանի տպավորություն լինի:

Բաց տեսարաններ, որպես այդպիսին, չեն եղել,  եթե մարդու ուսը կամ ոտքը երևում է, դա դեռ բաց տեսարան չէ: Հայկական ֆիլմերում ավելի շատ բաց տեսարանի իմիտացիա է ստեղծվում, քան հենց բաց տեսարան է նկարահանվում: Առհասարակ, մենք հիացմունքով ենք նայում արտասահմանյան ֆիլմերում գրագետ արված «բաց տեսարանները», իսկ մեզանում չի ստացվում: Դա էլ հայկական բարդույթ է, որը քննարկման այլ թեմա է:

Հարցազրույցը՝ Լիլիթ Բոշյանի