Անի Լուպե. «Համարձակ մարդ եմ և սահմաններ չունեմ»

Դերասանուհի Անի Լուպեն երկար տարիներ է, ինչ ասպարեզում է, նա խաղացել է գեղարվեստական ֆիլմերում ու բազմաթիվ ներկայացումներում, սակայն հեռուստատեսությունից միշտ խուսափել է: Դերասանուհու համար դեբյուտային էր «Ազիզյանները» սիթքոմը, որը նրան ավելի մեծ ճանաչում բերեց:

Անին Tert.am Life-ի հետ անկեղծ զրույց է ունեցել, որի ժամանակ խոսել է ոչ միայն գործնական, այլև անձնական կյանքի մասին:

-Անի, երկար տարիներ է՝ խաղում եք թատրոնում, սակայն առաջին անգամ եք ներկայանում հեռուստատեսային նախագծում: Ինչո՞ւ մինչ այս չէիք համաձայնում ներկայանալ հեռուստատեսությունում:

-Ես չեմ սիրում հեռուստատեսություն: Կան սցենարներ, որոնք ինձ հարազատ չեն: Այնպես չէ, որ ես բոլոր հեռուստաընկերությունների գործը վատ եմ համարում, ուղղակի ինձ հարազատ չեն եղել այն առաջարկները, որ արվել են:  Հեռուստատեսությունում զբաղված են իմ գործընկերներն ու ընկերները և չեմ համարում, որ այդ նախագծեր վատն են, պարզապես իմ սրտով չեն եղել:

-Ինչո՞վ «Ազիզյանները» գրավեց Ձեզ:

-«Ազիզյանների» և´ թիմը, և´ սիթքոմը ինձ շատ դուր եկան: Ինձ հաճելի է աշխատել Հայկ և Արման Մարությանների հետ: Ինձ համար շատ կարևոր է՝ ովքեր են անում նախագիծը, ինչ սցենար է գրվում: Միայն հեռուստատեսությամբ երևալու համար ես չեմ նկարահանվի ինձ դուր չեկող նախագծում: Դա չպետք է լինի գործ՝ գումար վաստակելու համար, այլ հաճույք, որը կստանամ օրվա ընթացքում:

-«Ազիզյանների» սցենարի վերաբերյալ հակասական կարծիքներ են շրջանառվում:  Ոմանք կարծում են, որ լսարան գրավելու համար արվում են սահմանային, երբեմն՝ գռեհիկ հումորները: Ի՞նչ կարծիք ունեք այդ մասին:

-Ես գռեհիկ չեմ համարում, սակայն ոչ այն պատճառով, որ խաղում եմ այստեղ: Պարզապես հենց այդ հումորներն են գրավել ինձ: Ես այդտեղ  գռեհիկ ոչ ի հումոր չեմ տեսել, սակայն յուրաքանչյուրն իր կարծիքն ունի: Դա իմ ասելու բանը չէ. գուցե ինձ համար գռեհիկ չէ, մյուսի համար գռեհիկ է: Ամեն դեպքում, կան բաներ, որ հայերենում լավ չեն հնչում: Նույն հումորը ռուսերենով կամ անգլերենով ավելի փափուկ կարող է հնչել:

-Երկար տարիներ է, ինչ խաղում եք թատրոնում: Կամերայինի հանդիսատեսը ճանաչում է Ձեզ, սակայն ճանաչում լայն հասարակության շրջանում, որպես այդպիսին, չունեք: Ի վերջո, եկաք հեռուստատեսություն, որովհետև Ձեզ նաև հայտնիությո՞ւն էր պետք:

-Ես բավարարվում էի թատրոնով: Այնպես չէ, որ համաձայնեցի խաղալ «Ազիզյաններում», որպեսզի հայտնի դառնամ: Մինչև հիմա էլ են եղել հեռուստատեսային նախագծերում խաղալու առաջարկներ, որոնք մերժել եմ:

Կստեմ, եթե ասեմ, որ ճանաչում ձեռք բերելը հաճելի չէ: Որքան էլ դու ունենաս քո ինքնագնահատականը, կարևոր է, որ քո գնահատականը քեզ տա ժողովուրդը: Մեզ հանդիսատես է պետք, քանի որ մենք գոյատևում ենք մարդկանցով: Սակայն ես ինձ կայացած մարդ եմ համարում, դրա համար ինձ բավարարում է թատրոնի հանդիսատեսը: Նաև երգում եմ և որպես երգչուհի ունեմ իմ հանդիսատեսը:

-Հեռուստատեսությունը չսիրող, միայն թատրոնում գործունեություն ծավալող մարդուն դժվար է պատկերացնել կոմերցիայի մեջ: Սակայն դուք երգում եք նաև ռեստորանում: Ժանրային բախում չկա՞:

-Ինձ համար դրանք համատեղելի են, որովհետև ես ավարտել եմ մյուզիքլի բաժինը: Այսինքն՝ ես դերասանուհի չեմ, ով նաև երգում է կամ երգչուհի, ով նաև խաղում է: Ես երգչուհի-դերասանուհի եմ: Դրանք իմ մասնագիտություններն են:

Ժամանակին «լայվ» բենդ ունեի, սակայն հիմա ժամանակս չի ներում, որ միասին երգենք: Ես համերգներ ունեցել եմ փոքրիկ համերգասրահներում: Հիմա աշխատում եմ ռեստորանում, որտեղ մարդկանց ուրախացնում ենք: Ռեստորանային երաժշտությունն էժանագին չէ: Ներկայացում դիտելու համար թատրոն գնացած նույն հանդիսատեսն իր տարեդարձի օրը գնում է ռեստորան:

-Ռեստորանը չի՞ պահանջում կոմերցիոն ժանրի երգեր:

-Այն ռեստորանը, որտեղ ես եմ աշխատում, շատ լավ տնօրինություն ունի: Ամեն երգիչ իր ոճն ունի: Ես լատինաամերիկյան երգեր եմ կատարում, երբեմն էլ՝ ժողովրդական: Կարծում եմ՝ երգիչն ամեն ժանրում պետք է կարողանա երգել: Այլ խնդիր է, որ կլինեն ոճեր, որ իրեն չեն սազի:  Ես ամեն ժանր էլ սիրում եմ, այդ թվում՝ 6/8 ձևաչափ, քանի որ ես երաժշտություն եմ սիրում:

-Դեռևս թատրոնից հասարակության մեջ տպավորված եք որպես ազատ, համարձակ աղջիկ: Ո՞րն է ձեզ համար սահմանը:

-Ինձ միշտ ասել են համարձակ: Այո, ես համարձակ եմ, սակայն չեմ հասկանում՝ ինչ եմ արել, որ հասարակության կողմից համարձակ է դիտվել: Իմ ազատությունը պայմանավորված է նրանով, որ ես հստակ գիտեմ իմ քայլերը, կայացնում եմ իմ որոշումները, գիտեմ՝ ինչ եմ ուզում, ինչ՝ ոչ: Ես և´ ռեալ, և´ ծայրահեղ մարդ եմ:

Ինչ վերաբերում է սահմաններին՝ միգուցե կոպիտ հնչի, բայց ես սահմաններ չունեմ: Ոչ ոք չի կարող որոշել մյուսի սահմանը: Կան դեպքեր, երբ պահպանում ես քաղաքավարությունդ, սակայն ես եմ որոշում իմ սահմաններն ու «չի կարելի»-ները: Եթե ինձ նման մարդիկ են որոշել, որ դա չի կարելի, ինչո՞ւ ես չեմ կարող ասել, որ դա կարելի է:

-Սովորաբար սերիալային շատ դերասանուհիներ ասում են, որ բաց տեսարաններում նկարահանվելն իրենց համար ամոթալի է, իսկ թատրոնի դերասանուհիների համար դա քննարկման թեմա չէ, քանի որ հարցը դիտարկվում է պրոֆեսիոնալ տեսանկյունից: Ամեն դեպքում, տաբուներ ունե՞ք:

-Իմ աշխատանքը կապված է իմ տրամադրության հետ: Տարբեր հոգեվիճակներում կարող եմ տարբեր դրսևորումներ ունենալ: Ինձ համար կարևոր է, որ ինքս իմ առաջ մաքուր խղճով և անկեղծ լինեմ, չդավաճանեմ: Ես կարող է համաձայնեմ բաց տեսարանի, կարող է՝ ոչ: Ընթացքից է կախված:

-Հաճա՞խ եք կարծրատիպեր կոտրում:

-Կարծրատիպեր չեմ կոտրում այնքան ժամանակ, քանի դեռ դա ինձ չի վերաբերում: Եթե ես կարծրատիպերի մեջ ինձ հարմարավետ չեմ զգում, կարող եմ կոտրել դրանք, սակայն ես այդքան բարդ մարդ չեմ: Յուրաքանչյուր բան անում եմ այնպես, որպեսզի մյուսներին չվնասեմ և չվիրավորեմ:

-Տևական ժամանակ է՝ ընկեր ունեք: Այդ փաստը չեք թաքցնում, սակայն թաքցնում եք, թե ով է նա: Ինչո՞ւ:

-Ես չեմ բացահայտում նրա ով լինելը, որովհետև նա չի ուզում: Ես հարգում եմ իրեն: Եթե չի ուզում, կարծում եմ՝ հակառակվելու կարիք չկա:

-Հարաբերություններն օրինականացնելու մասին մտածո՞ւմ եք:

-Դեռ չգիտեմ: Այ դա ինձ համար կարծրատիպ է, որը չեմ ընդունում: Դա շատ գեղեցիկ ընթացք է, սակայն ես երբեք չեմ հասկացել այն մարդկանց, ովքեր ասում են՝ բա ապագայում ինչ է լինելու: Ինձ համար գոյություն ունի անցյալ և ներկա: Ապագա կոչվածն աբսուրդ է, թեև չեմ կարող ասել, որ ապրում եմ միայն այսօրվա օրով: Ես մտածում եմ հետոյի մասին, սակայն դա ինձ համար ապագա չէ, հետոյի գործողություն է:

Հիմա իմ կյանքում ամեն ինչ շատ լավ է: Ես երջանիկ եմ: Միգուցե ես ասում եմ՝ պատրաստվում ենք օրինականացնել հարաբերությունները, մեկ էլ մի բան է լինում, չի ստացվում: Ինչու ժամանակից առաջ ընկնեմ: Ես ընթացքի մեջ եմ, որը շատ լավ լուծումներով է:

-Բավականին երկար ժամանակ է՝ միասին եք: Երբ հարաբերությունները երկար են տևում, մարդիկ ակամայից են ուզում այդ զարգացումը՝ ընտանիք, երեխա: Արդյոք զարգացման փուլերը կարծրատիպից զատ նաև անհրաժեշտություն չեն:

-Յուրաքանչյուր աղջկա մոտ այդ բնազդը կա փոքր տարիքից, երբ նա խաղում է տիկնիկների հետ, ճաշ է տալիս նրանց: Երեխա ունենալու ցանկություն միշտ ունեմ, բայց ես չեմ հասականում «տարիք է գալիս» ասվածը: Դա ինքնաբերաբար է լինում: Կյանքի ոչ մի փուլ չի կարող խանգարել դրան, որովհետև ես միշտ ուզել եմ շատ երեխաներ ունենալ, սակայն չեմ ֆիքսվում միայն այդ մտքի վրա: Ես երբեք չեմ ասել՝ հիմա չեմ ուզում ամուսնանալ, որովհետև ժամանակ չունեմ, աշխատում եմ և այլն: Միևնույն ժամանակ ես չեմ կենտրոնացել այդ գաղափարի վրա և չեմ ցանկանում արհեստականորեն արագացնել իրադարձությունները:

Հարցազրույցը՝ Լիլիթ Բոշյանի

Լուսանկարները՝ Անիի անձնական արխիվից