Նադեժդա Սարգսյանը թոռնիկի, Էմմիի հղիության և քաղցկեղը հաղթահարելու մասին

Tert.am Life-ը երգչուհի Նադեժդա Սարգսյանի հետ 2016-ն ամփոփող հարցազրուց է արել:

-Ամփոփենք 2016 թվականը: Ինչպիսի՞ տարի էր Ձեզ համար:

-2016 թվականն ինձ համար ամենաերջանիկ տարին էր: Ամենասպասված թոռնիկս և Էմման երկու անգամ եկան Հայաստան: Եթե առաջ Skype-ով կամ Viber-ով էի ուրախանում, այս տարի գրկեցի ու շոշափեցի թոռնիկիս՝ մարմինս վրա զգալով այդ երջանկությունը: Նոյեմբերին նա դարձավ 1 տարեկան: Ցավոք, չկարողացա մեկնել, բայց շուտով կգնամ Միացյալ Նահանգներ: Գալիք տարին կդիմավորեմ նրանց հետ: 2016-ն ինձ ուրախացրեց նաև աշխատանքում: «Մանկական Եվրատեսիլ»-ում Հայաստանը ներկայացնելու համար ընտրվեցին իմ երկու սաները: Երկուսն էլ ինձ համար անհատ կատարողներ են ու շատ ուրախ եմ, որ դուետով ներկայացան: Ես նրանց հաղթողներ եմ համարում:

-Այս տարի նաև իմացաք, որ շուտով երկրորդ անգամ եք տատիկ դառնալու մասին:)

-Այո, դա կրկնակի ուրախություն էր: Կարծում եմ՝ խոսքերով դժվար է բացատրել, թե ինչ զգացողություններ ունեի: Այդ լուրն ինձ  լավ զգալու, ինձ հետևելու, առողջ լինելու ստիմուլ է տալիս, որպեսզի գնամ, տեսնեմ իրենց: Հուսամ՝ մինչև ծնվելը կմնամ Էմմկայի մոտ: Առաջին երեխայի ծնունդին չեմ եղել, երկրորդին կլինեմ:

-Ո՞վ հայտնեց, որ երկրորդ անգամ եք թոռնիկ ունենալու:

-Հղիության մասին իմանալուն պես Էմմին առաջինն ինձ է զանգել: Ուրախությունից խելագարվել էի, բայց դեռ սեռը չգիտեինք: Հետագայում սեռն էլ իմացանք: Էմմկան ասում է, որ 4 երեխա է ունենալու՝ իր երեխային քույր և եղբայր է պետք, քանի որ ինքը միայնակ է եղել և շատ է զգացել դրա պահանջը:

-Այդ պահին ափսոսանք չզգացի՞ք, որ սահմանափակվել եք միայն մեկ երեխայով:

-Շատ: Գիտեք, ինչքան եմ ափսոսում, որ երեխայիս մենակ եմ թողել: Այն ժամանակ մտածում էի՝ դե 30 տարեկան եմ, հիմա պետք է աշխատել, հետո կունենամ: Նույնիսկ մի անգամ ասել էի, որ 50 տարեկանում երկրորդ երեխա կունենամ: Փաստորեն խաբեցի: Դրա համար Էմմայի մտածելակերպը ինձ դուր է գալիս: Ժամանակին ինքն իր ընկերուհիներին էր բերում ծոցը քնեցնում, բայց ընկերուհիները, ի վերջո, մի օր դավաճանում են, հարազատները՝ ոչ:

-Ե՞րբ կծնվի փոքրիկը, կբացահայտե՞ք սեռը:

-Այդ լուրը թող Էմմին ասի:

-Դանիելն ո՞ւմ է ավելի նման:

-Շատ դրական, աշխույժ երեխա է: Արդեն քայլում է, վազում: Ուշադիր է, ընդունակ ու խելացի: Երբ սաներիս հետ վոկալ էի պարապում, ուշի-ուշով լսում էր և նույնությամբ արտաբերում: 7-8 ամսական էր, երբ Հայաստանում էր: Ինչպես Էմմիի հետ էի էքսպերիմենտներ անում, այնպես էլ թոռնիկիս հետ: Ի տարբերություն թոռնիկիս, Էմմային 3 ամսական եմ նստեցրել դաշնամուրի առաջ: Եթե այստեղ լիներ, Դենիիս էլ ավելի շուտ կնստեցնեի :)

Էմմիի փոքր ժամանակվա նկարները, որ տեսնեք, շատ կնմանեցնեք, բայց տեղ-տեղ իր պապային էլ է նմանվում: Բնավորությամբ էլ, կարծես, Էմմիի մանկությունը լինի՝ ժպտերես, աշխույժ: Էմման ասում է, երբ հյուր են գնում, գիտի ինչպես պահի իրեն: Ով գրկում ու սիրում է իրեն, չի նեղացնում և միշտ ժպտում է: Ինչպես Էմմկան է եղել հանգիստ, ինձ չի տանջել, այնպես էլ Դենին է: Պարզապես, շատ սնդիկ է: Երբ արթնանում է, սկսում է վազվզել:

-Վստահ եմ, հաճախ եք զրուցում Էմմիի հետ, թե ինչպես պետք է պահել փոքրիկին:

-Էմմին շատ ուշադիր մայր է: Մտածում էի, որ իր առաջնեկն է, շատ բաներում կդժվարանա, բայց ոչ: Ինչպես ես եմ մեծացրել իրեն, այնպես էլ ինքն է իր փոքրիկին պահում: Ես շատ եմ տանջել Էմմկայիս, բայց ինչպես ասում են՝ «արցունքներից արդյունքի հասանք»: Ճապոնական գրքերից մեկում կարդացել եմ, մինչև 7 տարեկանը երեխան չէ, չգիտեմ, չի կարելի բառերը չպետք է լսի: Էմմկային հենց այդպես էլ դաստիարակել եմ: Մայրը պետք է շրջանցի այդ բառը՝ այլ կերպ բացատրելով: Այդ ամենը Էմմկան հիշում է, հիմա նույն էլ ինքն է անում:

-Հեշտ չէ հեռու լինել Ձեր միակ զավակից ու թոռնիկից: Ինչպե՞ս են անցնում օրերն այստեղ և ինչպե՞ս եք հաղթահարում կարոտը:

-Ավելի շատ եմ աշխատում: Որքան շատ լինի զբաղվածությունս, այնքան քիչ կզգամ կարոտը: Բայց երեկոյան միշտ նստում և սպասում եմ, որ իրենց մոտ լուսանա, խոսեմ հետները: Ծանր է, որ հեռու են, բայց պետք է դիմանալ կարոտին, քանի որ իմ երեխան երջանիկ է իր ամուսնու, ընտանիքի հետ: Իմ գլխավոր նպատակն աղջկաս երջանկությունն է:

-Հարցազրույցներից մեկում նշել էիք, որ ցանկանում եք տեսնել Ձեր թոռնիկներին և Էմմիի մեծ մենահամերգը: Առաջին ցանկությունն  իրականացել  և իրականանում է, իսկ մենահամերգի մասին ի՞նչ կասեք:

-Մենահամերգի ծրագրի գաղափարներ կան: Ինքս եմ աշխատում այդ ուղղությամբ: Երեք տարի է՝ եփվում է այդ համերգի մտահաղացումը: Երբ գնամ Միացյալ Նահանգներ, կսկսենք աշխատանքները: Կարծում եմ՝ համերգը կլինի 2017-ին, երբ Էմման երեխայի ծնունդից հետո կկազդուրվի: Մեզ 1 տարի անհրաժեշտ է նախապատրաստվելու համար: Շատ ծավալուն և լուրջ ծրագիր է մտածված: Տա Աստված այդ երազանքս էլ կատարվի:

-Մենահամերգը կկայանա Միացյալ Նահանգներո՞ւմ, թե՞ Հայաստանում:

-Հայաստանում է լինելու: Լավը լինի, կարող ենք կրկնել Միացյալ Նահանգներում:

-Ինչ-որ բան կա՞, որի համար զղջում եք և հնարավորության դեպքում կփոխեիք դա:

-Փառք Աստծո, մինչև այս իմ բոլոր երազանքները կատարվել և կատարվում են. իմ սիրած աշխատանքը հեշտությամբ է ինձ տրվել՝ չհաշվելով մի քանի դժվարություն. ծնվել է Էմմաս, ունեցել եմ լավագույն ամուսին, որը ինձ շատ բան է սովորեցրել: Ինչպես քանդակում էր իր քանդակները, այնպես էլ ինձ քանդակեց: Բոլոր երազանքներս էտապ-էտապ կատարվել են:

-Տիկին Նադեժդա, Դուք խոսել եք Ձեր հիվանդության մասին, բայց պարբերաբար լուրեր են պտտվում, որ Ձեզ այնքան էլ լավ չեք զգում:

-Շատ անգամներ եմ լսել: Անգամ գրել էին, որ մահացել եմ: Իհարկե, ջղայնանում էի, բայց սկսել էի հումորով պատասխանել դրան և այլևս չգրեցին: Աստծո շնորհիվ ապրում եմ: Երբ շնորհակալություն ես հայտնում նույն գերմանացի բժիշկներին, ասում են՝ «առաջինը Աստվածն է, հետո դու ես, նոր մենք»: Ես երբեք չեմ հանձնվել: Բժիշկներին միշտ ասում եմ՝ հանգիստ, ես դեռ ապրելու եմ, իրենք շատ էին ուրախանում և ասում, որ օգնում եմ իրենց ճիշտ աշխատել:

Մեր հայ ժողովուրդը շատ է վախեցած հատկապես այս հիվնանդությունից: Երբ ընկերներիցս մեկն իմացավ վիճակիս մասին, ասաց՝ «Նադյա, այս հիվանդությունը ուղեղից է, ինչպես տրամադրես քեզ, այնպես էլ կլինի»: Այդ օրվանից հիվանդությանս անվանել եմ խեցգետիններ, որոնց պետք է եփել ու ուտել, ինչու թողնենք, որ նա մեզ ուտի :) Ուզում եմ, որ մեր հայ ժողովուրդը դրական մտածի, ավելի վստահ լինի և պայքարի հիվանդության դեմ: Այդ հիվանդությանը կհաղթես միայն ուղեղով:

Նյութը՝ Մելինե Տոնոյանի