«Ունեմ այն, ինչը կերջանկացնի յուրաքանչյուր կնոջ». Արփինե Իսրայելյանը մայրության և կրկին երեխա ունենալու ցանկության մասին

Դերասանուհի Արփինե Իսրայելյանի և բեմադրող–նկարիչ Ներսես Սեդրակյանի  որդին 9 ամսական է։ Փոքրիկ Դավիթը լիարժեք է դարձրել ծնողների երջանկությունն ու նոր գույն բերել նրանց կյանք։ Մայրության և գեղեցկության տոնի առթիվ Tert.am life–ը զրուցել է Արփինեի հետ։

–Արփինե, առաջին անգամ Մայրության և գեղեցկության տոնը նշում ես որպես մայրիկ։ Տոնը ընկալում փոխվե՞լ  է քեզ մոտ։

–Տոնի ընկալումը չի փոխվել, քանի որ միշտ շնորհավորել են՝ անկախ նրանից` մայրիկ եմ, թե ոչ։ Ամեն դեպքում, հաճելի է, որ որպես մայրիկ էլ են շնորհավորում։

–Ամուսինդ անակնկալ մատուցե՞լ է այսօր։

–Կեսգիշերին ծաղիկներ նվիրեց, իսկ օրը դեռ առջևում է։)

-Քեզ արդեն լիարժեք կայացած մայրիկ համարո՞ւմ ես։ Կարողանո՞ւմ ես ինքնուրույն գլուխ հանել երեխայի խնամքի հետ կապված բոլոր հարցերից։

–Առաջին իսկ օրվանից ինձ մոտ ամեն ինչ ստացվել է։ Չկա այդպիսի բան, որ չկարողանամ անել կամ հասցնել։ Երևի, մայրական բնազդ ասվածն է, որ երեխայի  ծննդից հետո միանգամից ամեն ինչ փոխում է կնոջ մեջ։

–Օրդ հիմնականում փոքրիկիդ հետ ես անցկացնում, իսկ երբ նկարահանումների ես լինում, շա՞տ ես կարոտում, թե բաժանումը կարճ է լինում, չես հասցնում։

–Շատ–շատ եմ կարոտում։ Ահավոր կարոտում եմ։ Հիմնականում շաբաթը 2 օր եմ լինում նկարահանումների, այն էլ`  ոչ ամբողջ օր, սակայն այնքան եմ կապվել, որ նկարահանման գնալու ճանապարհից արդեն կարոտում եմ իրեն։

–Փոքրիկիդ բնավորությունն արդեն նշմարվո՞ւմ է։

–Այն էլ ինչպես։) Համառություն և զգացմունքայնություն ունի, որ շատ վառ են դրսևորված։

–Ավելի շատ քե՞զ է նման, թե՞ ամուսնուդ։

–Բնավորությամբ երկուսիս էլ նման է։ Հիմնականում այնպիսի գծեր են, որ և՛ ինձ մոտ կան, և՛ Ներսեսի, սակայն արտաքնապես լրիվ իր հայրիկն է։

–Դու և Ներսեսն արդեն մտածո՞ւմ եք` ինչ խմբակների եք տանելու Դավթին, երբ մի քիչ մեծանա։ Նախընտրություններ ունե՞ք` ինչ ուղղվածությամբ կզարգացնենք իրեն։

–Իր ատամհատիկին հոգեբանի և արվեստագետի մասնագիտություն էր ընտրել, բայց մենք դեռևս չենք մտածում այդ մասին։ Կարծում եմ` դեռ շուտ է։ Երբ մի քիչ էլ մեծանա և նախասիրություններ ունենա, ըստ այդմ, կկողմնորոշվենք։

—Երեխայի դաստիարակությունը սկսվում է ամենափոքր շրջանից։ Այս փուլում շատ կարևոր է` ինչպես է անցնում իր օրը։ Ինչպե՞ս ես կազմակերպում իր ժամանցը։

–Իհարկե, այս փուլը շատ կարևոր է։ Մենք շատ ենք շփվում։ Կան երեխաներ, որոնց դնում են մանեժի մեջ, իրենք ինչ–որ բանով զբաղվում են, Դավիթն այդպիսին չէ։ Նա շատ է սիրում, որ իր հետ խաղում են` կարևոր չէ` ինքը սայլակի մեջ է, իր աթոռին, թե այլ տեղում։ Մենակություն չի սիրում, անպայման պետք է մարդ լինի կողքին, իր հետ խոսի, զբաղվի։ Սիրում է, երբ իրեն հավասար խաղում են իր հետ։ Ամբողջ օրը խաղում ենք, մուլտֆիլմեր ենք դիտում` սովետական, բարի մուլտֆիլմեր։

–Իր հետ մանկացե՞լ ես։

–Այո, բնականաբար։ Սկսում ես ամեն ինչ անել, որ փոքրիկի ժամանակը լավ անցնի, դու էլ, ինքնաբերաբար, մտնում ես այդ ընթացքի մեջ ու գնում դեպի մանկություն։

–Արփինե, ունես քո փոքրիկ, ներդաշնակ ընտանիքը։ Ի՞նչ է քեզ համար երջանկությունը։ Քեզ լիարժեք երջանիկ համարո՞ւմ ես։

–Այո, ինձ լիարժեք երջանիկ մարդ, երջանիկ կին եմ համարում, քանի որ ունեմ այն, ինչը կերջանկացնի յուրաքանչյուր կնոջ` լիարժեք ընտանիք` սիրելի ամուսին, փոքրիկ։ Կարծում եմ` ուրիշ ոչինչ պետք չէ երջանկության համար։

–Ասում են` մայրիկին նաև աղջիկ երեխա է պետք, քանի որ դա այլ երջանկություն է։ Աղջիկ ունենալու ցանկություն ունե՞ս։

–Շատ մեծ ցանկություն ունեմ։ Շատ լավ կլինի, եթե աղջիկ էլ ունենամ, սակայն  կառչած չեմ այդ մտքից։ Դա պարզապես մեծ ցանկություն է, բայց ամեն ինչ թողել ենք Աստծո կամքին,  ինչպես կստացվի։ 

–Քանի՞ երեխայի մայրիկ կուզես լինել։

–Հաստատ Դավիթիս մենակ չենք թողնի, սակայն քանի երեխա և երբ կունենանք, չեմ կարող ասել, ինչպես Աստված կամենա։