Ինչպես Նորոն շատ գումար աշխատեց ԱՄՆ–ում, բնակարան և թանկարժեք մեքենա գնեց

Ամերիկաբնակ հայ երգիչ Նորոյի` թանկարժեք նոր մեքենայի` վերջին մակնիշի Range Rover–ի և բավականին ծախսատար նոր տեսահոլովակի մասին Tert.am Life–ը պատմել է իր ընթերցողներին։ Մինչ երգիչը պատրաստվում է երկրպագուներին ներկայացնել նոր տեսահոլովակը, Հայաստանում ակտիվ խոսակցություններ են շրջանառվում, որ Նորոյի գործերը բավականին լավ են. ԱՄՆ–ում նա հարստացել է։ Երգիչը չի ժխտում, որ տարիների ընթացքում ձեռք է բերել  ֆինանսական կայունություն, թանկ տեսահոլովակ նկարահանելու հնարավորություն։ Tert.am Life–ն այս անգամ երգչի հետ խոսել է ԱՄՆ–ում կայանալու, անցած ճանապարհի և բարդությունների մասին։ Մեզ հետ զրույցում նա հայտնեց, որ 7 տարի այնտեղ ապրելուց հետո վերջերս ԱՄՆ քաղաքացիություն է ստացել։ 

–Նորո, երբ Հայաստանում էիք, որպես երգիչ ունեիք կորպորատիվների հրավերներ, սակայն ԱՄՆ մեկնելուց հետո Ձեր գործերն անհամեմատ լավացան։ Ամերիկայում կայանալը բա՞րդ էր։

–Շնորհակալ եմ Աստծուն ու ընտանիքիս, որ իմ ամենադժվար օրերին կողքիս են եղել, ջանք ու եռանդ չեն խնայել, որ ես այստեղ զբաղվեմ միայն իմ երգով։ Ամերիկան շատ դաժան երկիր է, եթե ուզում ես ապրել ու ընտանիքդ պահել, պետք է զբաղվես ցանկացած աշխատանքով։ Շատ մարդիկ տարբեր աշխատանքներով են զբաղվում։ Իմ պարագայում այդպես չեղավ։ Ես առաջին իսկ օրվանից  սկսել եմ երգել։

Դժվարություններ շատ են եղել։ Բնականաբար, ես այստեղ աշխատել եմ բավականին գումար, որ կարողանամ նկարահանել տեսահոլովակ։ Իմ հաջողության առաջին գաղտնիքն ընտանիքիս աջակցությունն էր, երկրորդն այն փաստն է, որ հանդիպեցի ինձ հարազատ մարդկանց` Արթուրին և Բինային, ովքեր երաժշտական ամեն հարցով իմ կողքին են։ Այսօր  էլ ամեն ինչ միասին ենք անում։

–Ռեստորաններում երգելո՞վ եք կարողացել վաստակել տեսահոլովակներ նկարահանելու և բարեկեցիկ կյանքով ապրելու «իրավունքը»։

–Մոտ 4 տարի աշխատել եմ այստեղի բավականին լավ ռեստորաններում։ Ամեն օր կես ժամ երգել եմ։ Այս տարվանից չեմ երգում ոչ մի ռեստորանում, ուղղակի ներկայանում եմ կորպորատիվ միջոցառումների, ինչպես մեր բոլոր երգիչները։

–Ինչո՞ւ։

–Պատճառն իմ զբաղվածությունն է։ Ռեստորանում ամեն օր պիտի երգեի, սակայն դրսում բավականաչափ շոուներ, տեսահոլովակներ, ձայնագրություններ ունեի, որոնք չէի հասցնում։ Այժմ նաև պատրաստվում եմ մենահամերգի։ Կարծում եմ` մոտ չորսուկես տարի ամեն օր ռեստորանում աշխատելն արդեն բավական էր։

Շատ ուրախ եմ, որ աշխատել եմ ռեստորանում, ձեռք եմ բերել շատ ընկերներ, գրեթե, ամեն օր կենդանի նվագախմբի հետ երգել եմ տարբեր ոճերի երգեր։ Ուրախ եմ իմ կյանքի այդ փորձի համար։

–ԱՄՆ մեկնելուց հետո շատերը բողոքում են, որ միայն երգարվեստով հնարավոր չէ կայանալ։ Նշեցիք, որ կողմնակի ոչ մի աշխատանքով չեք զբաղվել։ Ինչպե՞ս եք կարողացել կայանալ միայն երգարվեստով։ Ապագայում բիզնես սկսելու մտադրություն ունե՞ք։

–Չգիտեմ` ովքեր են բողոքում։ Փառք Աստծո, ես միայն իմ երգով եմ զբաղվում։ Ես իմ բիզնեսը համարում եմ իմ երգը։ Առաջին օրվանից երգել եմ, հիմա էլ երգում եմ։ Ինձ մոտ ամեն ինչ այլ կերպ է ստացվել։ Երևի, ժողովուրդն ընդունեց ինձ։ Ես կարողացա մի տեսահոլովակով գրավել մարդկանց, դրանով ոգևորվեցի, հիմա էլ մեծ տեսահոլովակներ եմ նկարահանում, երգում եմ, ամբողջ օրս նվիրում եմ աշխատանքիս։

Բիզնես սկսելու մտադիր եմ, սակայն եթե բիզնես էլ ունենամ, միևնույն է, դա պիտի ներդնեմ իմ կարիերայի մեջ։

–Ո՞ր տեսահոլովակով գրավեցիք տեղի լսարանին։

–«Մի անուն», «Իմ ընկեր»։ Այդ ժամանակ ռեստորանում էի երգում, դրանք ինձ ճանաչում բերեցին, սակայն ամեն ինչ սկսվեց «Կյանքս կերել ես» երգով, հետո «Չամիչ», «Հարսանիք», «Սիրտս պարում ա» երգերն արդեն ամրապնդեցին ամեն բան։ Այստեղ, գրեթե, չկա այնպիսի մարդ, որ առիթների ժամանակ չերգի այդ երգերը։

–Երբ Հայաստանում քննարկում են Հայաստանի ամենապահանջված երգիչներին, Դուք այդ շարքերում չեք հայտնվում, սակայն Ձեր խոսքից կարելի է ենթադրել, որ երբևէ հրավերների պակաս չեք ունեցել։

–Ես չեմ ուզում ասել, որ ամենապահանջված երգիչների ցանկում եմ։ Գրեթե 3 տարի է, ինչ կարող եմ համարել, որ լուրջ զբաղվում եմ երգեցողությամբ ու այնպես եմ անում, որ ժողովուրդն ինձ սիրի, ճանաչի։ Մենք ավելի պահանջված երգիչներ ունենք, որոնց անունները բոլորիս հայտնի են, սակայն ամեն ինչ առջևում է։ Մարդիկ, ովքեր այսօր առաջին պլանում են, երկար տարիներ քրտնաջան աշխատել են և այսօր վայելում են իրենց առաջին տեղը։ Ես երկար ժամանակ է, ինչ երգում եմ` 7-8 տարեկանից, բայց շատ լուրջ զբաղում եմ 3 տարի։ Դեռ շատ պետք է աշխատեմ, որ արդյունքի հասնեմ և առաջինը լինելու մրցանակն իմը լինի։ Ես չեմ  նեղվում, որ իմ անունը չի շոշափվում այդ տասնյակներում։ Ես աշխատում եմ ու, կարծում եմ, ամենակարևորն այն է, որ աշխատես, աշխատես, աշխատես ու կհասնես արդյունքի։

Ժամանակին այլ կերպ էի մտածում։ Ասում էի` վայ այս արեցի, այն արեցի, հիմա կարծում եմ` արդյունքի հասնելու համար ամենակարևոր պայմանն աշխատելն է։ Երբ աշխատես, բոլորը կնկատեն։ Դու կլինես ամենապահանջվածը և առաջին տեղում։ Ես աշխատում եմ ու չեմ սպասում ամենապահանջվածին։ Կարծում եմ` մի օր դա, ինքնըստինքյան,  կլինի։ 3 տարի առաջ ես չէի սպասում, որ այսօր այս փուլում կլինեմ։ Հիմա չգիտեմ` 3 տարուց որ փուլում կլինեմ։

–Հաշվի առնելով, որ այդտեղ ձեր գործերն անհամեմատ ավելի լավ են` ավելո՞րդ է Ձեզ հարցնել Հայաստան վերադառնալու մտադրության մասին։

–Երբեք ավելորդ չէ, որովհետև ես ապրում եմ Ամերիկայում` Հայաստանի հոգսերով։ Հայաստանում ես  ունեմ հարազատներ, իմ բնակությունն այդտեղ է։

Ես շատ եմ սիրում և կարոտում Հայաստանը։ Տարին 1–2 անգամ  գալիս եմ հայրենիք, տեսահոլովակ նկարահանում եմ ոչ թե այստեղի, այլ հայերի համար, որոնք ապրում են աշխարհի տարբեր քաղաքներում, պրեմիերան անում եմ այն ժամին, որ Հայաստանում մարդիկ արթնացած լինեն։

Երբեք չես կարող ասել` երբեք։ Ես երբևէ չեմ մտածել, որ կարող եմ գալ և Ամերիկայում ապրել, սակայն այսօր ապրում եմ Ամերիկայում, իմ ծնողներն այստեղ են, երեխաներս այստեղ են ծնվել։ Չգիտեմ` հաջորդ քայլս ինչ կլինի և որտեղ կհայտնվեմ։

–Երբ մի իրականությունից տեղափոխվում ես այլ իրականություն, որտեղ մենթալիտետն այլ է, ի՞նչ բարդությունների ես հանդիպում։

–Այստեղ իմ շրջապատում բոլորը հայեր են։ Մենթալիտետի տարբերություն կարող է լինել նույնիսկ Հայաստանի տարբեր մարզերում, սակայն, ընդհանուր առմամբ, շատ բան նույնն  է։ Միջավայրը միայն մի բանով է ունենում իր ազդեցությունը. այստեղ դու պետք է աշխատես, երեկոյան բաց տեղեր քիչ կան։ Ապրելակերպն է տարբեր, օրինակ, պետք է շուտ գնաս տուն, հանգստանաս, որովհետև հաջորդ օրն առավոտյան 6-ին կամ 7-ին աշխատանքի ես։ Չես կարող չաշխատել, որովհետև ամսվա վերջին պիտի հաշիվներ փակես։ Հայաստանում մենք ծնվել ենք մեր տներում և չենք մտածել վարձի մասին, բայց այստեղ քչերը տուն ունեն, պիտի աշխատես, որ վարձդ մուծես։ Օրինակ, ես Երևանում երբեք չեմ մտածել տան վարձի կամ ինչ–որ բանի մասին, որովհետև ծնողներս են հոգացել ամեն բան, բայց հիմա մենք այնպիսի երկրում ենք ապրում, որ պիտի մտածես այդ ամենի մասին, որպեսզի վաղը քո երեխան չունենա այդ խնդիրը։ Մարդիկ այստեղ շատ առողջ են մտածում։ Մեր նույն հայրեն են, ուղղակի երկրի կառուցվածքն է այնպիսին, որ չես կարողանում շատ ազատ լինել, եթե քո քրտինքով աշխատող մարդ ես։

–Դուք դեռևս տուն ձեռք չե՞ք բերել այդտեղ։

–Փառք Աստծո, մոտ 4 ամիս է, արդեն ձեռք եմ բերել, թեև թղթապանակներ հարցերը դեռ ընթացքի մեջ են։ Տունն այստեղ, գրեթե, ամեն մարդու երազանքն է, բայց տուն ունենալն այդքան էլ դժվար չէ, ուղղակի պիտի աշխատես, պայքարես, հասնես։

–Արտերկրում հայի պահպանման խնդիր կա։ Երեխաներդ փոքր են և ավելի շուտ կարող են ինտեգրվել ամերիկյան իրականությանը։ Ձեր ընտանիքում որքանո՞վ եք կարևորում, որ նրանք հայկական միջավայրում մեծանան։

– Տղաս շուտով 5 տարեկան կդառնա, աղջիկս, 1 տարեկան, 5 ամսական է։ Երեխաներս ունեն տատիկ–պապիկ, որոնք այս աշխարհում ամենաթանկ ձեռքբերումներն են ինձ համար։ Նրանք երբեք չեն թողնի, որ իմ բալիկներն օտար լեզվով  խոսեն։ Մեկ–մեկ մենք ենք ասում` բալես, անգլերեն ի՞նչ բառ գիտես։ Տանը լրիվ հայկական մթնոլորտ է։ Իմ երեխաները շատ հայկական միջավայրում ու ջիգյարով են մեծանում, ընկերներիս հոպար ու քեռի են դիմում։

–Ձեր կինն աշխատո՞ւմ է։

–Առաջին տարիներին կինս աշխատում էր շաբաթը 5-6 օր` ամերիկյան ճանաչված գեղեցկության սրահում` որպես վարսահարդար–ոճաբան։ Տատիկը շատ էր օգնում երեխաների խնամքի հարցում։ Հիմա կինս շարունակում է աշխատել, բայց ավելի քիչ ժամերով, քանի որ երեխաները մեծացել են։

Ես չեմ ուզում նա շատ աշխատի, նախընտրում եմ ավելի շատ տանը, երեխաների հետ լինի։

–Վերջերս տեսահոլովակ նկարահանեցիք, որտեղ շատ աղջիկներ կան։ Այն նույնիսկ համարձակ եք որակել։ Ինչպե՞ս է Ձեր կինը վերաբերում Ձեր երկրպագուների, աղջիկներով տեսահոլովակների գոյությանը։ Դրանք խոսակցությունների առիթ դառնո՞ւմ են։

–Կինս բավականին կրթված է և նորմալ է նայում այդ ամենին, իհարկե, եթե չափի մեջ է։ Ես էլ փորձում եմ չանցնել չափերը։ Մեր միջև կա փոխվստահություն։ Ընդհակառակը, ինքն է ասում` Նորո, որ գնաս նկարահանման, քեզ  ավելի ազատ զգա, որ տեսահոլովակը լավ ստացվի։

Այդ առումով հանգիստ եմ, որովհետև ինձ ընտրելով` ինքը հասկացել է, որ դա իմ մասնագիտությունն է։  Երկրպագուներ բառը չեմ սիրում, բայց կլինեն նաև մարդիկ, ովքեր կգան, կփաթաթվեն, լավ խոսքեր կասեն։ Եթե ես ձգտում եմ իմ մասնագիտության մեջ հասնել լավագույնին,  բնական է, որ դա էլ պիտի լինի։