Սոֆի Դևոյան կրտսերը իրեն սիրահարված տղաների և նոր տեսահոլովակի մասին

Սոֆի Դևոյան կրտսերը մանկուց եղել է էկրաններին և հաճախ է հայտնվում հանրության ուշադրության կենտրոնում։ Սոֆին այժմ խաղում է «Կայարան» հեռուստասերիալում և «Եղնիկների կածանը» բազմասերիանոց ֆիլմում, պարում է Սոֆի Դևոյանի «Պարի և հուգու» թատրոնում, զբաղվում է նկարչությամբ։

Tert.am Life–ը 15–ամյա աղջնակի հետ զրուցել է գործունեության, մանկուց գումար աշխատելու, հակառակ սեռի ուշադրության և ընտանիքի անդամների հետ հարաբերությունների մասին։

-Սոֆի, վերջերս որպես պարուհի ներկայացրիր քո առաջին տեսահոլովակը։ Որքանո՞վ է պարը քեզ համար ինքնաարտահայտման միջոց։

–Պարը շատ բարդ մասնագիտություն է, որը ես շատ եմ սիրում։ Վերջերս տեսահոլովակ ենք նկարահանել՝ «Ժառանգություն» խորագրով։ Բավականին երկար ժամանակ ենք աշխատել պարի վրա, որը վերջերս ամբողջացվեց։ Տատիկիս և մայրիկիս հետ որոշեցինք, որ տեսահոլովակ նկարահանենք, որովհետև շատ էի ուզում հենց այդ պարով ներկայանալ։ Տեսահոլովակում  «Դլե յաման»–ը հնչում է Մարտիրոս Մարիտիրոսյանի  կատարմամբ։ Պարի բեմադրությունն արել է տատիկս, աջակցել է իմ պարուսույց Արմինե Ավետիսյանը։

Կարծում եմ` լավ աշխատանք ստանալու համար պետք է լավ թիմ, որը մենք ունենք։ Կատարել ենք մի աշխատանք, որը, կարծում եմ, վերջինը չէ։

–Պարում ես տատիկիդ «Պարի և հոգու» թատրոնում։ Երբեմն, խոսակցություններ են ծավալվում, որ այնտեղ արտոնություններ ունես։

–Իրականում այդպես չէ։ Ես արտոնություններ չունեմ։ Տատիկս շատ խիստ է, ես էլ ինձ խմբում չեմ պահում այնպես, որ իր թոռնիկն եմ։ Ես բոլորին հավասար եմ, ինձ զգում եմ այնպես, ինչպես մյուս երեխաները։ Թե ինչ են խոսում կողքից, էական չէ, գիտեմ, որ միշտ քննարկվող  թեմա է։

–Տատիկդ հանդարտ, բայց, ինչպես ինքդ նշեցիր, նաև խիստ կին է։ Լինո՞ւմ են դեպքեր, երբ զայրանում է քեզ վրա։

–Այո, բայց երբեք անտեղի չի ջղայնանում։ Եթե նույնիսկ ջղայնանում է, ինձ համար հաճելի է, որովհետև նրա ամեն  նկատողությունից շատ բան եմ սովորում։ Ես իրեն միշտ ասում եմ, որ ինձ նկատողություն անի, որովհետև դրա մեջ լավ բան եմ տեսնում։ Իսկապես, նա հանդարտության հետ մեկտեղ շատ խիստ է, սակայն միայն աշխատանքում։

–Տանն ի՞նչ հարաբերություններ ունեք։ Ի՞նչը կարող է տարաձայնության առիթ դառնալ, ի՞նչ խորհուրդներ է տալիս քեզ։

–Տանը նա խիստ չէ։ Տարաձայնության  առիթ միայն սնվելու թեման է դառնում։  Տատիկը խոսում է ինձ վրա, որովհետև չեմ հասցնում լավ սնվել։

Բնականաբար, խորհուրդներ շատ են լինում։ Տարբեր խորհուրդներ է տալիս, որոնք, անպայման, լսում եմ, որովհետև նա կյանքի մեծ փորձ ունի և ինձ համար քայլող լեգենդ է։

–Ընտանիքիդ անդամներից ո՞ւմ հետ ես առավել մտերիմ, ո՞ւմ ես պատմում, թե ինչ է կատարվում քեզ հետ։

–Մեր ընտանիքում այնպես է, որ բոլորս իրար հետ մոտ ենք։ Չի լինում, որ ինչ–որ մի բան մեկին վստահեմ, մյուսին` ոչ։ Մայրիկիս հետ էլ շատ ընկերական հարաբերություններ ունեմ։ Նա միշտ իմ կողքին է և աջակցում է ինձ։ Առօրյայում ինձ ճիշտ ուղու վրա է դնում։

–Դու դեռահասության փուլում ես, որի շրջանում հաճախ են լինում տարաձայնություններ ավագ սերնդի հետ։ Լինո՞ւմ են դեպքեր, երբ ըմբոստանում ես։

–Այո։ Լինում են դեպքեր, երբ ամեն մեկս ունենք մեր կարծիքը։ Սակայն եթե նույնիսկ ինչ–որ խոսակցություն է լինում, տանը կոնֆլիկտ չի դառնում։ Ի վերջո, գալիս ենք մի հայտարարի։

–Փոքր տարիքից սկսել ես գումար աշխատել։ Քչերն են կարողանում այդպես անել։ Ի՞նչ է դա տվել քեզ, ավելի ինքնուրո՞ւյն ես։

–Այո, ավելի ինքնուրույն ես դառնում։ Հաճելի է, որ կարողանում ես ինքդ հոգալ քո ծախսերը, բայց գումարն ինձ համար առաջնահերթ չէ։  Կարևորը այն հաճույքը և փորձն է, որը ստանում եմ աշխատանքի ընթացքում։

–Իսկ ծախսերդ հոգալիս խորհրդակցո՞ւմ ես ծնողներիդ հետ, թե՞ ինքնուրույն ես որոշում` ինչպես ծախսել գումարդ։

–Ինքս եմ որոշում, սակայն հաշվի եմ առնում նաև ծնողներիս կարծիքը։ Երբ ինչ–որ գումար եմ վաստակում, չեմ շտապում միանգամից ծախսել։ Աշխատում եմ հագուստի, առօրեական բաների վրա չվատնել գումարս։ Հավաքում եմ և ինչ–որ կարևոր բանի համար ծախսում, օրինակ, նկարչական պարագաներ եմ գնում կամ պարային հագուստ։

–Երբ 12 տարեկան էիր, մազերիդ ծայրերը ներկել էիր, և դա  քննարկման առարկա դարձավ։ Շատերը մեղադրում էին ծնողներիդ։ Հիմա վերադարձել ես մազերիդ բնական գույնին։ Դա  պայմանավորվա՞ծ է հասարակական վերաբերմունքով։

–Ոչ։ Հասարակական վերաբերմունքը դեր չի խաղում։ Եթե ես որոշել եմ նման բան անել, չեմ կարծում, որ դա պետք է խոսելու թեմա դառնա։ Չնայած նման խոսակցություններ միշտ լինում են արվեստի ոլորտի մարդկանց մասին։ Այն ժամանակ շատ մեծ ցանկություն ունեի մազերս ներկելու։ Դա ինձ համար երազանք էր դարձել և ծնողներիս թույլտվությունը եղավ իմ տարեդարձի նվերը։

–Հետաքրքիր է, այդ տարիքից քննադատվելը քեզ խոցե՞լ է։ Հիմա ասում ես` դե հասարակությունը  բոլորին քննարկում է, սակայն չեմ կարծում, որ այդ կարծիքին միանգամից ես եկել։

– Տարիների ընթացքում եմ եկել այդ գաղափարին։ Մայրիկս էլ, տատիկս էլ միշտ ասում են, որ պետք չէ ուշադրություն դարձնել այդ ամենին, որովհետև յուրաքանչյուրն իր կարծիքն ունի։ Միշտ լինում են բացասական կարծիքներ։ Եթե ես այդ ամենի մասին մտածեմ, սկսելու եմ հաշվի առնել այն մարդկանց կարծիքը, ովքեր չեն հասկանում քո արվեստը, արած գործը։

–Բացի այն, որ հայտնի մարդկանց ընտանիքում ես մեծացել, ինքդ էլ մանկուց գործունեություն ես ծավալել։ 4 տարեկանից նկարահանվեցիր «Որբերը» հեռուստասերիալում, որը քեզ մեծ ճանաչում բերեց։ Փոքր տարիքից հասարակական ուշադրության կենտրոնում լինելը առանձնացնո՞ւմ է քեզ շրջապատում։

–Չէ։ Այն վայրը, որտեղ ես լինում եմ ավելի շատ, քան որևէ տեղ, դպրոցն է։ Այնտեղ ես չեմ առանձնանում։ Տարբերություն չկա, ամեն մեկն ինչ–որ բանով յուրահատուկ է։ Ես ինձ չեմ առանձնացնում մյուսներից, երևի դա է պատճառը, որ շատ մտերիմ ընկերներ ունեմ։

–Որոշ ժամանակ առաջ 3 մասնագիտության մասին էիր մտածում` պարուհի, դիզայներ և դերասանուհի։ Արդեն կողմնորոշվե՞լ ես։

–Ոչ։ 3 մասնագիտությունն էլ ինձ շատ հոգեհարազատ են։ Չեմ պատկերացնում, որ կարող եմ մեկն ընտրել, մյուսները մոռանալ։ Փորձում եմ համատեղել, բայց դեռ չեմ որոշել, թե որ ուղղությամբ եմ շարունակելու ուսումս։ Մոտ ժամանակներս ավելի հստակ կորոշեմ։

–Քո տարիքում հաճախ են սիրահարվում։ Սիրահարվա՞ծ ես։

–Չէ։

–Իսկ հակառակ սեռի ուշադրության կենտրոնում հաճա՞խ ես հայտնվում։ Քեզ սիրահարված տղաներն ինչ–որ խենթ քայլեր անո՞ւմ են։

–Բնականաբար, դա տարիքային է և կարծում եմ` առանց դրա հնարավոր չէ։ Բնականաբար, լինում են ինչ–որ քայլեր, սակայն ես դեռ չեմ մտածում այդ մասին։ Դեռ վաղ է։