Աննա Գևորգյան. «Մանկուց սիրել եմ մենակ մնալ»

Tert.am Life-ի «Հայտնիների անհայտ կողմերը» խորագրում այս անգամ  բացահայտում ենք  հաղորդավարուհի Աննա Գևորգյանին։

Մշտապես հետաքրքիր, ոճային կերպարներով հանդես եկող հաղորդավարուհուն հանրությունը ընկալում է որպես բավականին համարձակ, նպատակասլաց ու աշխատասեր մարդու, մինչդեռ պարզվում է ՝ Աննան իր ամենամեծ թերությունը համարում է ալարկոտությունը:

-Ո՞րն է  Ձեր բնավորության ամենաբնութագրական գիծը։

-Բարությունը։

-Ո՞րն եք համարում Ձեր ամենամեծ թերությունը, որը, հնարավորության դեպքում, կցանկանայիք շտկել կամ վերացնել։

-Ալարկոտությունը։

-Կա՞ մի բան, ինչից վախենում  եք և անհաղթահարելի  համարում ե՞ք այդ վախը։

-Միանշանակ, խավարասերների հանդեպ վախս է անհաղթահարելի: Երևի, դա միակ բանն է աշխարհում, ինչից ես վախենում եմ:)

-Ի՞նչ հատկությամբ կուզեիք օժտված լինել:

-Նպատակասլացությամբ, մեծ աշխատասիրությամբ: Շատ աշխատասեր եմ, բայց ավելին կուզեի: Կուզեի տեսակով առաջնորդ լինել, բայց չափից շատ կարեկցող եմ, իսկ դրանք հակադիր բևեռներ են` անհամատեղելի հատկություններ:

-Ի՞նչն է Ձեզ ամենից շատ բարկացնում հասարակության, մարդկանց մեջ։

-Մեծամտությունը։ Կարծում եմ՝ բոլոր մարդիկ ի ծնե հավասար են, իսկ մեծամտությունը բնորոշ է չտես ու տգետ մարդկանց։ Որքան ավելի խորն է անձը հոգևոր, մտավոր տեսանկյունից, այնքան ավելի հասարակ է ու պարզ է իր պահվածքը:

-Հաճա՞խ եք մենակ մնալու հնարավորություն ունենում։ Ի՞նչի մասին եք մտածում, երբ  ինքներդ Ձեզ հետ մենակ եք մնում։

-Վաղ մանկուց սիրել եմ մենակ մնալ։ Երկար տարիներ նույնիսկ ապրել եմ մենակ, քանի որ ընտանիքս Հայաստանում չէր: Վայելում եմ այդ ժամերը և երբեք չեմ ձանձրանում ինքս ինձ հետ: Իսկ մտքերը կարևոր չէ, թե ինչի մասին են: Միտքդ, բարեբախտաբար, միայն քեզ է հասու և ցանկացած բանի մասին մտածել կարող ես նույնիսկ ամբոխի մեջ լինելով:

-Ի՞նչը կարող  է Ձեզ ստիպել հունից դուրս գալ, նյարդայնանալ։

-Անպատասխանատվությունը, անարգալից վերաբերմունքը, անտեղի նկատողությունը:

-Իսկ ի՞նչը  կարող է խաղաղություն պարգևել  Ձեզ նյարդայնացած ժամանակ, հակասթրեսը ո՞րն է:

-Առաջնայինը երեխաներս են: Երբ իրենց գրկում եմ, խաղաղվում եմ և ինձ անչափ ուժեղ եմ զգում:

-Ինչի՞ց կարող եք հիասթափվել։ Հասցրե՞լ եք ունենալ խորը հիասթափություն։

-Իհարկե, հիասթափություններն անխուսափելի են, հատկապես, երբ ինքնուրույն մարդ ես, այլ ոչ վարդագույն ակնոցով, ծնողիդ կամ ամուսնուդ փեշի տակ թաքնված տարիքով կամ մտքով դեռատի: Հենց փորձը, դժվարությունը և հիասթափություններն են մարդուն ձևավորում: Հիմա այլևս չեմ հիասթափվում, քանի որ սպասելիքներ չունեմ ոչ ոքից: Կյանքն ու մարդկանց ընդունում եմ, ինչպես կան և ամենակարևորը գիտակցում եմ, որ ամեն ինչ իմ ձեռքում է՝ ես եմ կառավարում իմ ներկան ու ապագան:

-Ափսոսանքի զգացողություն հաճա՞խ եք ունենում և ինչի՞ համար եք ամենից շատ ափսոսում:

-Կան մի քանի դեպքեր, երբ կուզեի այլ կերպ վարվրած լինել, բայց հիմնականում գոհ եմ իմ ապրած կյանքից: Եթե այլ կերպ լիներ, այլ մարդ կլինեի, բոլորովին այլ ճակատագրով: Միակ անդառնալի բանն այս կյանքում հենց ինքը կյանքն է, ժամանակը, որ զուր ենք վատնում:

-Ձեր ոգեշնչման աղբյուրը ո՞վ կամ ի՞նչը կարող է լինել։

-Անչափ սիրում եմ կյանքը և տեսակով էսթետ եմ: Գեղեցիկ կյանքի ձգտումը կարող է ուժ ու ցանկություն տալ անելու ավելին: Դե, իհարկե, նաև սերը՝ առանց սիրո ամեն բան կորցնում է իմաստն ու գույները: Երբ կա ներսումդ սեր կյանքի, կողակցի, երեխաների, աշխատանքի և ամենակարևորը ինքդ քո հանդեպ, ուրեմն ամեն ինչ իր տեղում է, ոգեշնչումդ էլ սահմաններ չունի:

-Եթե քաղաքական գործիչ լինեիք, ինչպիսի՞ն կլիներ Ձեր կարգախոսը։

-Դժվար թե քաղաքական գործիչ լինեի: Ավելի հավանական է, որ բարերար, բարեգործ լինեի: Նպատակս ու կարգախոսս կլիներ այն, որ աշխարհում հնարավորինս պակասեին դժբախտ և կարիքավոր մարդիկ:

-Իսկ կյանքում ունե՞ք կարգախոս, որով առաջնորդվում եք։

- Այո: Կյանքումդ կատարվող ամեն ինչի հեղինակը դու ես և դու ի զորու ես փոխել ամեն ինչ, եթե ցանկություն ունես: Անդառնալի է միայն մարդկային կորուստը:

-Ունե՞ք իր, որը միշտ Ձեզ հետ է: 

-Ոչ: Ունեմ Աստված, ով միշտ ինձ հետ է։

Անահիտ Հակոբյան