«Այդ մատանին, գրեթե, միշտ մատիս էր ու բոլորը հարցնում էին՝ նշանվե՞լ ես». Նաիրա Մովսիսյան

Tert.am Life-ի «Հայտնիների անհայտ կողմերը» խորագրում այս անգամ  բացահայտում ենք  դերասանուհի Նաիրա Մովսիսյանին:

Արտաքին տեսքում հաճախակի և կտրուկ փոփոխություններ անող դերասանուհին սիրում է անընդհատ նոր ոլորտներ ուսումնասիրել: Պարզվում է՝  շատ դեպքերում Նաիրան կարողանում է կանխազգալ այն, ինչ լինելու է,  բայց սա նրա միակ թաքնված «տաղանդը» չէ:

-Ո՞րն է Ձեր բնավորության ամենաբնութագրական գիծը։

-Պոզիտիվ, տարբերվող լինելը:

-Ո՞րն եք համարում Ձեր ամենամեծ թերությունը, որը, հնարավորության դեպքում, կուզեիք շտկել կամ վերացնել։

-Գումար շռայլելը, ծախսելը: Դա սարսափելի թերություն է:

-Կա՞ մի բան, ինչից վախենում  եք և անհաղթահարելի  եք համարում այդ վախը։

-Հիմա չեմ վախենում: Եթե 6 ամիս առաջ հարցնեիք, կասեի շատ բաներից, բայց հոգեբանություն սովորելուց հետո հասկացա, որ վախենալ, ընդհանրապես, պետք չէ: Ժամանակին սարսափելի վախենում էի օձից, բայց ընդամենը 3 րոպեանոց թերապիայով բոլոր վախերս անցան: Սողուններից, մարդ տեսակի սողուններից էլ էի նախկինում վախենում, բայց հիմա ինձ համար այդ ամենը ծիծաղելի է:

-Ի՞նչ հատկությամբ կուզեիք օժտված լինել:

-Չգիտեմ, որովհետև ինչ ուզում եմ, սկսում եմ սովորել: Հաստատ չէի ուզի կանխագուշակել ապագան, որովհետև 6-րդ զգայարանս շատ ուժեղ է, շատ դեպքերում կանխազգում եմ այն, ինչ լինելու է: Երևի թե, կուզեի չգնալ դաշնամուրի, նոտա չսովորել, բայց շատ լավ նվագել լսողությամբ, ինչն ինձ մոտ չի ստացվում,  նաև առանց պարապելու միանգամից մի քանի լեզու իմանայի:

-Ունե՞ք որևէ գերբնական հատկություն:

-Հավատցնում եմ ձեզ, որ ամեն մարդ իր մեջ ունի գերբնական հատկություն, այդ թվում` ես: Կարծում եմ` Աստված ինձ շատ բանով է օժտել` անկախ իմ ցանկությունից կամ պատրաստվածությունից: Ես երկու ձեռքով միաժամանակ կարողանում եմ նկարել, գրել: Անհրաժեշտության դեպքում կարող եմ տարբեր բաներ միաժամանակ նկարել ու գրել:

-Ի՞նչն է Ձեզ ամենից շատ բարկացնում հասարակության, մարդկանց  մեջ։

–Նախ, որ չեն ժպտում, ամեն ինչից բողոքում են: Շատ դեպքերում չեն ուզում ընկալել իրենց կյանքում եղած լավը, քննադատում են դիմացինին, դա պաշտպանիչ շերտ է։ Իհարկե, նաև սուտը, որը մեր մեջ շատ է  տարածվել: 

-Հաճա՞խ եք մենակ մնալու հնարավորություն ունենում։ Ի՞նչի մասին եք մտածում, երբ  ինքներդ Ձեզ հետ մենակ եք մնում։

- Շատ քիչ ժամանակ եմ մնում մենակ: Հենց մենակ եմ մնում, սկսում եմ քնել կամ ֆիլմեր դիտել: Կարող եմ նաև մտածել, թե ինչ հյուր կարելի է հրավիրել իմ Ֆեյսբուքյան ուղիղ միացումներին:

-Ի՞նչը կարող  է Ձեզ ստիպել հունից դուրս գալ, նյարդայնանալ։

-Սուտը, եթե իմանում եմ, որ դա սուտ է, և մարդը չի ընդունում, որ ստում է:

-Իսկ ի՞նչը  կարող է խաղաղություն պարգևել  Ձեզ նյարդայնացած ժամանակ, հակասթրեսը ո՞րն է:

-Երաժշտությունը: Շատ դեպքերում, երբ մարդիկ կարող են ինչ-որ բանից նյարդայնալ, ես կարող եմ ուրախանալ: Ինչ-որ կոնկրետ բան չկա, որ կարող է ինձ հանգստացնել ու ռելաքսի բերել: Իհարկե, եթե բնությանն անդրադառնանք՝  ջուրը, իսկ ընդհանուր առմամբ, ես միշտ էլ ուրախ եմ:

-Ինչի՞ց կարող եք հիասթափվել։ Հասցրե՞լ եք ունենալ խորը հիասթափություն։

-Ոչ, երբևէ, որովհետև, մարդուն ու շրջապատող ամեն բան պետք է ընկալես այնպես, ինչպես իրականում կա:Եթե մարդ ինքնախաբեությամբ զբաղվի, հետո մի կերպ աչքերը բացվեն, իհարկե, հիասթափությունը կլինի ցավալի և խորը: Բայց քանի որ ես մարդուն վերաբերվում եմ այնպես, ինչպես կա, իմաստ չեմ տեսնում հիասթափվելու:

-Ափսոսանքի զգացողություն հաճա՞խ եք ունենում։ Ինչի՞ համար եք ամենից շատ ափսոսում:

-Երբեմն-երբեմն եմ ափսոսում իմ մասնագիտական գործի հետ կապված, բայց, կարելի է  ասել, դա վերլուծություն է ինքս ինձ հետ, քան ափսոսանք։ Ես հասկանում եմ, որ դա երեկ էր, ոչ թե այսօր: Ինչպես ես, այնպես էլ մյուս մարդիկ, իրավունք ունենք սխալվելու:  Բոլորիս մոտ սխալվել հասկացողությունը բացասաբար է ընկալվում: Այնինչ հակառակն է՝ մարդը պարտավոր է սխալ գործել, որպեսզի ավելի հասունանա ու տեսնի այն աշխարհը, որ իրեն իրականում սպասվում է և ի վերուստ տրված է:

-Ձեզ համար ոգեշնչման աղբյուրը ո՞վ կամ ի՞նչը կարող է լինել։

-Որևէ իրադարձություն: Վերջինը, որից ոգեշնչվել եմ իմ հետևորդների ակտիվությունն էր, որ ստիպեց ինձ ավելի խորանալ, պրպտել, ուսումնասիրել առողջ ապրելակրպի հետ կապված հարցեր: Մարքեթինգ սովորեցի, նույնիսկ, բատիկա  սովորեցի: Ես այն մարդկանցից եմ, որ չի սիրում հանգիստ, պարապ մնալ, պետք է անընդհատ վազվզեմ, ինչ-որ նոր բան սովորեմ:

-Եթե քաղաքական գործիչ լինեիք, ինչպիսի՞ն կլիներ Ձեր կարգախոսը։

-Կլի՞նի չլինեմ քաղաքական գործիչ :) Ինչ էլ լիներ իմ կարգախոսը, վստահեցնում եմ, որ շատ բան կփոխվեր իմ և հասարակության մեջ: Հենց նշանակվեի ինչ-որ գործիչ, կվերցնեի արձակուրդ, այդ արձակուրդի ընթացքում ամեն ինչ կսովորեի, համաշխարհային պատմությունը նորից կընթերցեի, կուսումնասիրեի հայտնի քաղաքական գործիչներին, որպեսզի հասականայի՝ ինչ է պետք իմ և հասարկության համար լավագույնն անելու համար,  որովհետև մարդ առաջինը մտածում է իր մասին:

-Իսկ կյանքում ունե՞ք կարգախոս, որով առաջնորդվում եք։

-Սիրիր քո անձը, դու արժանի ես դրան:

-Ունե՞ք իր, որը միշտ Ձեզ հետ է: 

-Գիտեք, ընթացքից ընթացք է: Կարող է ինչ-որ գեղեցիկ թևնոց կամ մատանի նվիրեն, դա ամիսներով կրեմ, հետո հիշեմ, որ կարելի է ուրիշ զարդեր կրել: Բայց ամենահիշարժանը, որ, գրեթե, միշտ մատիս էր ու բոլորը հարցնում էին՝ նշանվե՞լ ես, դա մայրիկիս նվիրած ոսկյա մատանին էր բալիկիս ծննդյան կապակցությամբ, դա կրում եմ ոչ թե որպես թալիսման, այլ որպես սովորություն:

Անահիտ Հակոբյան