«Սիրում եմ ճանաչել մարդուն, հետո ասել, որ ինձ դուր է գալիս». Ռաֆայել Երանոսյանի անհայտ կողմերը

Tert.am Life-ի «Հայտնիների անհայտ կողմերը» խորագրում այս անգամ  բացահայտում ենք  դերասան Ռաֆայել Երանոսյանին:

Մշտապես դրական տրամադրությամբ ու հումորային մեջբերումներով հանրությանը ներկայացող դերասանին, ինչպես ինքն է վստահեցնում, դժվար է հունից դուրս հանելն ու նյարդայնացնելը: Ռաֆոն ամեն բան փորձում է հանգիստ տանել, չնայած նյարդայնանալու առիթներ, երբեմն, ստեղծվում են, թե ինչպե՞ս է հաղթահարում նման իրավիճակները, դերասանը բացահայտել է մեզ հետ զրույցում։

-Ո՞րն է  Ձեր բնավորության ամենաբնութագրական գիծը։

-Անկեղծությունը:

-Ո՞րն եք համարում Ձեր ամենամեծ թերությունը, որը, հնարավորության դեպքում, կուզեիք շտկել կամ վերացնել։

-Չեմ կարող որևէ մեկն առանձնացնել: Յուրքանաչյուր մարդ էլ ունի թերություն: Ես էլ նորմալ մարդ եմ՝ մսից ու արյունից և ունեմ իմ թերությունները, բայց փորձում եմ աշխատել թերություններս շտկելու ուղղությամբ:

-Կա՞ մի բան, ինչից վախենում  եք, անհաղթահարելի համարո՞ւմ եք այդ վախը։

-Վախենում եմ մահից, կռիվներից: Չեմ ուզում, որ կռիվ լինի, որևէ մեկին վնասեն: Դրա համար, երբ ինչ-որ տեղ կռվի եմ ականատես լինում, մարդիկ տաքացած վիճակում են լինում, փորձում եմ մոտենալ իրենց ու համոզել, որ սթափվեն: Առանց այդ էլ մի բուռ մարդ ենք մնացել, որ մեկս մյուսին ուտենք, չգիտեմ, թե ինչ կլինի:

-Ի՞նչ հատկությամբ կուզեիք  օժտված լինել։

-Երևի թե, այն, ինչ պետք է նորմալ մարդ լինելու համար, ունեմ, մնացածն էլ տարիների ընթացքում ձեռք եմ բերում: Դեռ դժգոհ չեմ ոչ մի բանից:

-Որևէ գերբնական կարողությամբ կուզեի՞ք օժտված լինել։

-Կուզեի թռչել, բարձրանալ վերև ու վերևից նայելու հնարավորություն ունենալ կամ գնալ անցյալ: Երբեմն, ասում եմ՝ այնպես կուզեի ժամանակի մեքենա լիներ, գնայի անցյալ ու անել այն, ինչ չեմ հասցրել իմ կյանքում անել:

-Ի՞նչն է Ձեզ ամենից շատ բարկացնում  հասարակության, մարդկանց մեջ։

-Քանի որ ապրում ենք նոր Հայաստանում և փորձում ենք նոր էջ սկսել, կուզեի, որ մեր նոր էջում փողոցում մեկս մյուսին ժպտանք, ոչ թե առավոտյան դուրս գաս ու տեսնես, որ հարևանդ տխուր է, ինչ-որ խնդիր, հոգս ունի կամ փողոցում գումար խնդրողների ավելի շատ տեսնես քան գործ անողների: Մենք՝ հայերս, իրոք համախբված ազգ ենք, բայց կուզեի, որ միայն տխուր պահերին չհամախմբվեինք, միշտ՝ թե՛ այստեղ, թե՛ սփյուռքում մեկս մյուսի թասիբին կանգնեինք, ոչ թե հրեինք, գցեինք:

-Հաճա՞խ եք մենակ մնալու հնարավորություն ունենում։ Ի՞նչի մասին եք մտածում, երբ  ինքներդ Ձեզ հետ մենակ եք մնում։

- Մոտ 5 տարի է` մենակ եմ ապրում։ 2002 թվականից Երևանում եմ, ապրում էի հորաքրոջս հետ, բայց մորս մահից հետո հորաքույրս գնաց գյուղ՝ հորս մոտ: Ամեն երեկո, երբ ես նկարահանումներից, ներկայացումներից հետո տուն եմ գնում, առիթ ունենում եմ միայնակ երկար նստելու ու մտածելու, հասկանալու, վերլուծելու հաջորդ քայլերս, որպեսզի լարված օրվա ավարտին պառկեմ ու  հանգիստ մարսեմ իմ ստացած  ծափերը: Իսկ երազել չեմ սիրում ընդհանրապես: Ես ծրագրում եմ ու ձգտում հասնել նպատակիս:

-Ի՞նչը կարող  է Ձեզ ստիպել հունից դուրս գալ, նյարդայնանալ։

-Եթե ասեմ, ես շատ եմ հունից դուրս գալիս, այդպես չէ: Ամեն ինչ շատ հանգիստ եմ տանում: Եթե դիմացինս հունից դուրս է գալիս, ես էլ հունից դուրս գամ, դա կվերածվի կռվի: Դրա համար ես ավելի շատ փորձում եմ այդ պահին լռել, որպեսզի կրքերը հանդարտվեն ու հարցին լուծում տամ:

-Իսկ ի՞նչը կարող է խաղաղություն պարգևել Ձեզ նյարդայնացած ժամանակ, հակասթրեսը ո՞րն է:

-Երբ ես նյադրայնացած եմ լինում ու ուզում եմ հանգստանալ, գնում եմ տուն, միացնում եմ Մայքլ Ջեքսոնի երգերը, պարում եմ, ուրախանում  ու ինձ պատկերացնում եմ Ջեքսոնի դերում: Երկու, երեք ժամ պարում եմ, ամբողջ էներգիան դուրս է գալիս ու այդպես թեթևանում եմ:

-Ինչի՞ց կարող եք հիասթափվել։  Հասցրե՞լ եք ունենալ խորը հիասթափություն։

-Չէ, ընհանրապես տեսակով հիասթափվող մարդ չեմ: Ինչի՞ց հիասթափվեմ, շրջապատված եմ շատ լավ մարդկանցով, ունեմ սիրելի հանդիսատես, զբաղվում եմ իմ սիրած գործով, ունեմ ծնող, որին շատ եմ սիրում, լավ ընկերներ: Փառք Աստծո, այսօր ունեմ այն ամենը, ինչի մասին ես տարիներ առաջ երազել եմ ունեմ ու շարունակում  եմ դա պահել, որովհետև ունենալը մի բան է, պահելը` այլ։ Դա շատ ավելի դժվար է: Անձնական կյանքս էլ բնականոն հունով առաւջ է գնում: Հանդիպում եմ մարդկանց հետ, եթե չի ստացվում, այնպես չէ, որ դրանից հիաթսափվում եմ, համենայն դեպս, փորձում եմ գտնել այնպիսի տեսակի, որը խառնված կլինի իմ տեսակի հետ, մենք կարող ենք միասին երկար ճանապարհ գնալ, որովհետև ուզում եմ գտնել այնպիսի մեկին, որը, իրոք, կմտածի ինձ պես: Ժամանակ էլ չի լինում փնտրելու այդ տեսակին, բայց հենց պատահում է նման մեկը, փորձում եմ հնարավորինս ճանաչել, որովհետև սիրում եմ մարդուն ճանաչել, հետո միայն իրեն ասել, գիտես ինչ՝ դու ինձ դուր ես գալիս:

-Ափսոսանքի զգացողություն հաճա՞խ եք ունենում և ինչի՞ համար ամենից շատ ափսոսում:

-Հաճախ, կարելի է ասել՝ ամեն օր, ավելի շատ մասնագիտական գործունեության հետ կապված, երբ հետևում եմ իմ նկարահանումներին, ինչ-որ բան այնպես արած չեմ լինում, բայց, ընդհանուր առմամբ, իմ արածների համար երբեք չեմ ափսոսել: Ավելի շատ չարածների համար եմ ափսոսում: Ժամանակ կա, դեռ երիտասարդ ենք, եթե ինչ-որ բան էլ չենք հասցրել անել, հաստատ կհասցնենք:

-Ո՞վ կամ ի՞նչը կարող է ոգեշնչման աղբյուր լինել Ձեզ համար։

-Ամեն ինչը: Ինձ մի բարի խոսքը, լավ ժպիտը, առավոտյան լավ լուր լսելը կարող է ոգևորել: Դրա համար աշխատում եմ հիմա սոցիալական ցանցերում շատ չլինել, որովհետև երբ արթնանում ես, առավոտյան մտնում ես տեսնելու՝ ինչ է կատարվում, մեծ մասամբ, բացասական տեղեկություն է՝ կռիվ, հայոյանք, հիվանդ երեխաներ: Այդ ամենից ես իսկապես նեղվում եմ:

-Եթե քաղաքական գործիչ լինեիք, ինչպիսի՞ն կլիներ Ձեր կարգախոսը։

-Ես քաղաքական գործիչ չեմ կարող լինել ու չեմ էլ ուզում, որովհետև դա ուրիշ մասնագիտություն է, որում ես ընդհանարպես չկամ: Ընդհանարպես, հեռու եմ քաղաքականությունից: Ես փորձում եմ իմ գործունեությամբ ինչ-որ բան փոխել, իմ ներկայացումներով ասելիքս փոխանցել: Եթե լինեի քաղաքական գործիչ, անկեղծ չգիտեմ՝ ինչ կանեի, որովհետև դա սովորական բան չէ, լուրջ ու պատասխանատու գործ է՝ կապված մի ամբողջ պետության հետ:

-Իսկ կյանքում ունե՞ք կարգախոս, որով առաջնորդվում եք։

-Չունեմ այնպիսի կարգախոս, որով առաջնորդվեմ: Առավոտյան, հենց լույսը բացվում է, աչքերս բացում եմ ու ասում` շնորհակալ եմ Աստված ջան, նույնն էլ՝ երեկոյան քնելուց առաջ: Դա է իմ կարգախոսը:

-Ունե՞ք իր, որը միշտ Ձեզ հետ է: 

-Հեռախոսս է, իսկ որպես այդպիսին չունեմ իր, որ մշտապես ինձ մոտ է: