«Այն, ինչ մեզ չի սպանում, դարձնում է ավելի ուժեղ». Յանա Դանիելյանն անկեղծանում է

Tert.am Life-ի բացահայտումները հայտնի մարդկանց մասին շարունակվում են: Այս անգամ «Հայտնիների անհայտ կողմերը» խորագրում զրուցել ենք հաղորդավարուհի Յանա Դանիելյանի հետ:

Յանան իր թերություններից է համարում առանց մարդկանց լիարժեք ճանաչելու շուտ վստահելը: Ասում է՝ կյանքին լավատեսորեն է նայում և նյարդայնանում է մարդկանց վատատեսությունից ու իրավիճակները բարդացնելու սովորությունից:

-Ո՞րն է  Ձեր բնավորության ամենաբնութագրական գիծը։

-Երևի, չափազանց անկեղծությունը, որը երբեմն կարող է տեղին չլինել: Ես պարզ խոսող մարդ եմ: Սիրում եմ մարդկանց հետ շփվել առանց վերապահումների: Ինձ համար ավելի հեշտ է այդպես ապրել:

-Ո՞րն եք համարում Ձեր ամենամեծ  թերությունը, որը, հնարավորության դեպքում, կուզեիք շտկել կամ վերացնել։

-Շատ շուտ եմ հավատում մարդկանց: Ճիշտ է, տարիների ընթացքում մի քիչ փոխվել եմ, բնավորությունս հղկվել է, բայց իմ թերություններից մեկն եմ համարում դա։ Մարդկանց չափից ավելի վստահում եմ առանց լիարժեք ճանաչելու: Մարդկանց իմ արշինով եմ չափում: Ինչպես ես եմ իրենց վերաբերվում, նույն կերպ ակնկալիքներ ունեմ նաև իրենցից, բայց երբեմն դա իրականությանը չի համապատախսանում:

-Կա՞ մի բան, ինչից վախենում  եք, անհաղթահարելի համարո՞ւմ եք այդ վախը։

-Ճիշտն ասած, չկա մի բան, որից վախենում եմ: Առհասարակ, ֆոբիաներ չունեմ: Մի պահ բարձրությունից էի վախենում, բայց կարողացել եմ դա հաղթահարել, իսկ կյանքի հետ կապված վախեր ընդհանրապես չունեմ:

-Ի՞նչ հատկությամբ  կուզեիք  օժտված լինել։

-Օրինակ՝ իմ բնավորությունը շատ ճկուն է: Ես շատ հեշտ եմ մերվում, շփում հաստատում, շուտ կողմնորոշվում տարբեր իրավիճակներում, բայց ֆիզիկապես ինձ ճկուն չեմ համարում: Կուզեի ավելի ճկուն լինել նաև ֆիզիկական առումով:

-Որևէ գերբնական կարողությամբ կուզեի՞ք օժտված լինել։

-Չէի ուզի: Ինձ թվում է, որ այդ պարագայում բոլոր բնականոն կարգերը կխախտվեին:

-Ի՞նչն է Ձեզ  ամենից  շատ բարկացնում  հասարակության, մարդկանց  մեջ։

-Չարությունը և այն, որ մարդիկ շատ են բարդացնում իրավիճակները, լարվածություն առաջացնում: Քանի որ ես սովոր եմ կյանքին ավելի պոզիտիվ նայել, վարդագույն ակնոցով, իհարկե հասկանալով իրավիճակներն ու հնարավոր բարդությունները, մարդկանց այդ վարքագիծն ինձ նյարդայնացնում է: Շատ ժամանակ ինձ բարկացնում է, երբ մարդիկ ամեն ինչից բողոքներ են ունենում՝ կյանքից, երկրից:

-Հաճա՞խ եք մենակ մնալու հնարավորություն ունենում։ Ի՞նչի մասին եք մտածում, երբ  ինքներդ Ձեզ հետ մենակ եք մնում։

-Իհարկե, օրվա ընթացքում լինում են ժամեր, երբ միայնակ եմ լինում: Շատ եմ սիրում այդ ժամերը, որովհետև այդ ընթացքում ավելի կենտրոնացած եմ լինում, մտորում եմ տարբեր թեմաների շուրջ, դա կլինի աշխատանքի, թե ընդհանրապես կյանքի հետ կապված:

-Ի՞նչը կարող  է Ձեզ ստիպել հունից դուրս գալ, նյարդայնանալ։

-Ինձ բավականին դժվար է հունից հանելը: Ես չեմ սիրում սուտը, կեղծավորությունը և երբ դա չափից ավելի է, քրոնիկ բնույթ է կրում, կարող է ինձ հունից հանել: Ամեն դեպքում փորձում եմ ինձ միշտ ադեկվատ պահել, ափերից դուրս չգալ և ամեն ինչին մի քիչ սառնասրտորեն նայել:

-Ի՞նչը կարող է խաղաղություն պարգևել Ձեզ նյարդայնացած ժամանակ, հակասթրեսը ո՞րն է:

-Ես հազվադեպ եմ սթրեսների ենթարկվում: Մատներիս վրա կարող եմ հաշվել, բայց նմանատիպ իրավիճակները հաղթահարում եմ ընտանիքիս հետ շփվելով, լավ երաժշտություն լսելով կամ բնության գրկում լինելով: Այդ ժամանակ լրիվ լիցքաթափվում եմ և մոռանում ամեն ինչ:

-Ինչի՞ց կարող եք հիասթափվել։ Հասցրե՞լ  եք ունենալ խորը հիասթափություն։

-Փառք Աստծո, ոչ: Նման հիասթափություն չեմ ունեցել, հուսամ, չեմ էլ ունենա: Չգիտեմ՝ ինչ պետք է լինի, որ ինձ հիասթափեցնի կյանքից: Ամեն դեպքում կարծում եմ, որ յուրաքանչյուրի կյանքը իր ձեռքում է և ղեկը որ կողմ պտտացնես, այդ կողմ էլ գնալու ես: Այնպես որ, այդ նույն երջանիկ պահերն էլ, դժբախտ պահերն էլ, ամեն բան քեզնից է կախված:

-Ափսոսանքի զգացողություն  հաճա՞խ եք ունենում, ինչի՞ համար եք ամենից շատ ափսոսում:

-Ոչ: Սովորաբար մարդիկ ժամանակի հետ կապված են ափսոսանք ունենում, որ այս կամ այն բանը չեն հասցրել անել: Ես վայելում եմ ամեն ժամն ու օրը, որ ոչ մի նմանատիպ ափսոսանք չունենամ: Դեռևս ամեն ինչ հասցնում եմ անել, ժամանակս անիմաստ բաների վրա չեմ վատնում: Նայում եմ դեպի առաջ և մեծ ծրագրերով շարժվում: Իհարկե, կյանքի ընթացքում եղել են փոքրիկ, ոչ ճակատագրական սխալներ, բայց դա պրակտիկա է, որ մյուս անգամ նույն սխալը թույլ չտաս: Պետք չէ հիասթափություն ապրել ու զղջալ ինչ-որ բանի համար:

-Ո՞վ կամ ի՞նչը կարող է ոգեշնչման աղբյուր լինել Ձեզ համար։

- Ընտանիքս, աշխատանքս, ընկերական շրջապատս: Նրանցից ամեն մեկն իր դերն է խաղում և մի ամբողջություն է: Նրանք տրամադրում են ինձ լավ արարքների: Ընտանիքում էլ, ես և Սուրենը միշտ քաջալերում ենք իրար ամեն գործում թե՛ մասնագիտական, թե այլ հարցերի վերաբերյալ: Կիսվում ենք միմյանց հետ, քննարկում տարբեր հարցեր, փորձով փոխանակվում և ինչով կարողանում ենք, իրար օգնում ենք:

-Եթե քաղաքական գործիչ լինեիք, ինչպիսի՞ն կլիներ Ձեր կարգախոսը։

-Ես մի փոքր քաղաքականությունից հեռու եմ և դժվարանում եմ այդ հարցին պատասխանել: Ցանկություն չկա այդ կարգավիճակում լինել, եթե լիներ, միգուցե ինձ պատկերացնեի:

-Իսկ կյանքում ունե՞ք կարգախոս, որով առաջնորդվում եք։

-Դա շատ հայտնի միտք է, որին ես որպես կյանքի կանոն եմ նայում. այն, ինչ մեզ չի սպանում, դարձնում է ավելի ուժեղ: Կարծում եմ՝ ցանկացած բարդ իրավիճակի պետք է նայել որպես կյանքի դաս, ոչ թե վիրավորվել կյանքից, նեղվել, ջղայնանալ: Հակառակը՝ պետք է դրանից դաս քաղել, ասել շնորահակալություն այդ բարդության համար և դա հաշվի առնելով շարժվել առաջ:

-Ունե՞ք իր, որը միշտ Ձեզ հետ է: 

-Երևի թե հեռախոսս, բայց դա բոլորի դեպքում էլ այդպես է: Ընդհանրապես թալիսման չունեմ: Սնահավատ չեմ և չեմ կարծում, որ ինչ-որ իր միշտ ինձ հետ լինի, ես հաջողակ կլինեմ: