«Ասում էր՝ չեմ ուզում զինվորի մահճակալը զբաղեցնել». Մարիետա Սարգսյանը՝ ամուսնու՝ դերասան Վասիլ Սարգսյանի՝ COVID-19-ից մահանալու մասին

Տարեսկզբին տարածում գտած չարաբաստիկ պանդեմիան չի շրջանցել նաև դերասան-ամուսիններ Վասիլ և Մարիետա Սարգսյանների ընտանիքը: Հոկտեմբերին Վասիլ Սարգսյանն ու դուստրը վարակվել են կորոնավիրուսով, ցավոք, դերասանը հոկտեմբերի 30-ին մահացավ, քանի որ հիվանդության հետևանքով բարդություններ էին առաջացել: Նա 53 տարեկան էր:

Tert.am Life-ի հետ զրույցում տկն Մարիետան խոսել է իրենց կյանքի այդ բարդ փուլի և այն հաղթահարելու փորձերի մասին: Նրա խոսքով՝ մոտ 7 ամիս տանից դուրս են եկել միայն ծայրահեղ անհրաժեշտության դեպքում, խստորեն պահպանել են հակահամաճարակային բոլոր կանոնները, բայց վիրուսից խուսափել չի հաջողվել:

«Վարակվել են Վասիլը և դուստրերիցս մեկը, ես չեմ վարակվել, տղաս երկրում չէր: Թե ումից է եղել վարակը, չեմ կարող ասել, բայց դուստրս շատ թեթև էր տանում վիրուսը, Վասիլի դեպքում այն ծանր էր: Նա այդպես էլ հիվանդանոց չգնաց, ամբողջ ընթացքում տանն է եղել, ասում էր՝ չեմ ուզում զինվորի մահճակալը զբաղեցնել: Տանն արել ենք հնարավորինն ու անհնարինը, ապահովել էինք ամեն ինչով, բժշկի հսկողության տակ էր, բայց վիճակն օրեցօր վատանում էր: Վասիլին շատ թուլացրեց պատերազմական իրավիճակը, զոհվում էր ամեն զինվորի հետ»,- ասաց տկն Մարիետան:

Նա նշեց, որ հիվանդության ընթացը տևել է 10 օր, ամենածանրը վերջին 5 օրերն են եղել: «Այն մարդկանցից չեմ, ով թերահավատորեն է մոտեցել խնդրին, բայց չեմ պատկերացրել, որ հենց Վասիլի հետ կարող է լինել վատագույն ելքը: Զարմանում եմ, թե մարդիկ որքան թերահավատորեն են մոտենում հիվանդությանը: Մենք ի սկզբանե հավատացել ենք հիվանդության գոյությանը, կանխարգելել ենք, բայց չէինք կարող վերահսկել: Երբ դու լավ վարորդ ես, մյուսը՝ ոչ, չես կարող վերահսկել նրան,- ասաց նա և նշեց, որ ամուսինը չափազանց մեծ սրտի ու հոգու տեր մարդ էր,- Այրվում էր բոլորի ցավի հետ ու հենց այդ տեսակն իրեն տարավ, պատերազմն էլ վերջ դրեց այդ ամենին»:

Տկն Մարիետան նկատեց՝ ամուսինը հրաշալի մարդ, հայր, որդի էր: «Նա տեր էր իր ունեցածին՝ երկրին, ընտանիքին, ընկերությանը: Մենք ժամանակին ապրել ենք արտերկրում, ունեցել ենք բոլոր հնարավորություններն այնտեղ մնալու, բայց հետ ենք եկել ու ապրել մեր հայրենիքում: Այնպես կուզեի, որ մեր հասարակության գոնե 5 տոկոսը նման լիներ Վասիլին»,- ասաց նա:

Նա վերհիշեց, որ ամուսնու հետ ծանոթ էին դպրոցական տարիքից՝ 7-րդ դասարանից. «Ամուսնացած էինք արդեն 28 տարի: Ես թատերական խմբակի ավագն էի, երբ Վասիլին բերեցին մեր խմբակ: Նրա անունը մի փոքր խորթ էր ու առաջին բանը, որ անցավ մտքովս՝ կինն ինչպե՞ս է տալու անունը: Արի ու տես, որ մենք դարձանք հրաշալի ընկերներ ու ամուսիններ: Ես անչափ շնորհակալ եմ, որ դարձա նրա կինը ու անունն էլ այնպես լավ եմ տալիս: Ունենք երկու դուստր և մեկ որդի, որոնց մեջ կա Վասիլի գենը: Գլոբալ, խորքային մտածողությամբ, կրթված ու կայացած մարդիկ են: Վասիլը հասցրեց տեսնել, որ մեր երեխաներն այս կյանքում գտել են իրենց տեղը: Հենց նրանք են ինձ պահում, ուժ տալիս»:

Տկն Մարիետան ընդգծեց՝ չասված խոսքեր չկան, բայց եթե ամուսնուն տեսներ՝ կասեր, որ շատ վաղ էր նրա գնալու համար, իսկ հիմա պիտի փորձի շարունակել ապրել՝ հանուն երեխաների:

«Պետք է ապրեմ, որովհետև երեք երեխա ունեմ: Անտանելի դժվար է, երբեմն, թուլանում եմ, որովհետև ամեն օրս նրա հետ է անցել: Նա այն տղամարդկանցից էր, ով ազատ յուրաքանչյուր վայրկյանը մեզ հետ էր անցկացնում: Հիմա փորձում եմ աշխատել, զուգահեռ ինչ-որ բաներ անել, որպեսզի միտքս զբաղված լինի, երբեմն ստացվում է, երբեմն՝ ոչ, որովհետև նրա տեսակը եզակի էր: Նա շատ գեղեցիկ, բովանդակալից կյանք է ունեցել, երբեմն ասում էր՝ գիտե՞ս, ես կարծես մի քանի հոգու չափ ապրած լինեմ: Երբ հետադարձ հայացք եմ նետում, իրոք, կան մարդիկ, ովքեր ապրում են 80 տարի, բայց չեն ապրում այնքան բովանդակալից, որքան Վասիլը: Երբեմն, ինձ թվում է, որ նա ապրել է լիարժեք կյանք»,- եզրափակեց նա: