«Հիմա ի՞նչ սրտով երգեմ, երբ մայրերը սգում են, երբ հայրենիքս վտանգված է, երբ ձեր խիղճը լռում է». Սոֆի Մխեյան

Երգչուհի Սոֆի Մխեյանն Ինստագրամի իր էջում գրառում է արել՝ անդրադառնալով Հայաստանում և Արցախում տիրող իրավիճակին, իրեն ուղղված հարցերին և իր ապրումներին:

Ստորև ներկայացնում ենք երգչուհու գրառումն ամբողջությամբ.

«Ընկերներ, հետևորդներ, բարեկամներ, կեղծ կամ իրական օգտատերեր, սրտացավ մարդիկ, ես չարաբաստիկ նոյեմբերի 10-ից հետո իմ էջում դրված տարբեր նյութերի տակ ստանում եմ հարյուրավոր, երբեմն հազարավոր տարբեր մեկնաբանություններ, նաև այսպիսի` «թե բա Սոֆի ջան, դու ինչո՞ւ սկսեցիր զբաղվել քաղաքականությամբ, երգդ երգիր, քեզ պաշտո՞ն են խոստացել, քաղաքականություն, քաղաքականություն....» ու նման մեկնաբանություններ:

Ես՝ Սոֆի Գագիկի Մխեյանս, ՀՀ խոնարհ քաղաքացի, բոլորիդ նման սեպտեմբերի 27-ից շատ ակտիվ կիսվել եմ իմ էջում յուրաքանչյուր գրառմամբ, նյութով, հավատացել եմ բանակին ու վստահել, ամեն օր ոգևորել եմ, չեմ վհատվել, օգնել եմ, աղոթել եմ, հավատացել, որ ամեն բան լավ կլինի, բայց արդյունքը տեսանք ու մինչև հիմա մեր մաշկի վրա զգում ենք բոլորս:

Սիրելի հայրենակիցներ, ես երգչուհի լինելուց զատ առաջին հերթին հայ եմ, հայ մարդ, որը գործի բերումով հայտնի լինելուց բացի, նախ վերլուծում է, լսում է, տեսնում է ու զգում է: Մինչև նոյեմբերի 10-ը իմ ներսում կատարվածը երբեք չեմ բարձրաձայնել, չեմ խոսել՝ փորձելով մնալ կոռեկտ, չեմ գրել շատ բաներ՝ մտածելով, որ գուցե չեմ հասկանում, երգել եմ իմ երգն ու բեմից դուրս միշտ օգնել, ինչով կարողացել եմ, լռությամբ եմ գործել: Իսկ ի՞նչ փոխվեց, կհարցնեք դուք: Իսկ մի՞թե ձեր կյանքում ոչինչ չի փոխվել, ձեզ կհարցնեմ ես: Ողբերգական ու ճակատագրական փոփոխություններ են եղել, որոնք ցնցեցին բոլորիս: Ես հիմա իմ կյանքի այն միջօրեականում եմ, երբ քիչ թե շատ սկսել եմ տարբերակել՝ վատը լավից, սուտը՝ ճշտից, և հստակ գիտակցում եմ, որ եթե ես ու ինձ պես շատ-շատերը, որոնք գոնե մի քիչ հասկանում են, թե ինչ է կատարվում հայրենիքիս հետ, շարունակեն լռել, հետո մեղադրելու ենք ինքներս մեզ:

Ընդամենը մի 10 տարի առաջ, ցավոք, ես չունեի այն գիտակցական հասունությունն ու վտանգները տեսնելու, վերլուծելու կարողությունները, որոնք բարձրաձայնելով գուցե օգնեի շատերին զերծ մնալ սխալներից: Երիտասարդները երջանիկ են իրենց անգիտության մեջ, ես էլ եմ եղել այդպիսին, ու հիմա տեսնում եմ շատ լուսավոր ու հետաքրքիր երիտասարդների, պատանիների, որոնք, ցավոք, չեն հասկանում վտանգի ու հայրենիքի ողբերգական վիճակում լինելու աստիճանը: Ժամանակներն են տարբեր: Այո՛, մեր երիտասարդ պետությունը ուներ շատ խնդիրներ, բազում դժվարություններ, բայց ինչ-որ հրաշքով ապրում էր ու զարգանում: Երկուսուկես տարի առաջ շատերը որոշում կայացրին փոխել քաղաքական ընթացքը, ու ես ռեալ հասկանում եմ, որ մարդիկ ուզում էին ինչ-որ փոփոխություն, որքան էլ համաձայն չէի, բայց լռեցի՝ հարգելով շատերի քաղաքական ընտրությունը: Անցավ 2,5 տարի, եկավ սեպտեմբերի 27-ը, անցավ 44 օր, հասանք չարաբաստիկ նոյեմբերի 10-ին:

Ընկերներ, այ իսկական ու ոչ քաղաքականը հիմա է, իսկական ցավն ու ռեալ կորուստը հիմա է: Ապշելու բան է, երբ շատերը հանգիստ խղճով «անջատում» են լրահոսն ու չեն տեսնում հարյուրավոր նոր գերիներին, չեն տեսնում վաղուց արդեն ՀՀ ներսում գծվող սահմանները, չեն տեսնում որդեկորույս ծնողների միայնակ ցավը, 10.000-ից ավելի վիրավորներին, որոնք կարող էին մնալ առողջ, անհետ կորածներին, հինգ հազարից ավելի զոհերին, որոնց անունները նույնիսկ դեռ չեն ասում... ո՞ր մեկը նշեմ:

Առաջին պլանում է նույն ատելությունը, որով շարունակում են պառակտել բոլորիս՝ ինչպես 2.5 տարի առաջ, այնպես էլ հիմա: Գուցե իմ կոլեգաներից ոմանց ավելի «հարմար» է լռել, անցնել գործի, դնել պուպուշ նկարներ Ինստագրամում, գովազդով փող աշխատել, սպասել մինչև «տեսնեն ինչ կլինի նոր» ու հետո «անցնենք մեր գործին»: Ձեզ միայն թվում է, թե լռեք ու «կանցնի», չի անցնի, ո՞նց լռեմ: Տագնապի մեջ եմ, մենք կորցրինք Արցախի 75%-ը մի ստորագրությամբ ու հիմա էլ գյուղ առ գյուղ կորցնում ենք, որովհետև կոտրեցին մեր ոգին ու ողնաշարը, ոչ թե մենք պարտվեցինք թշնամու բանակին: Մղձավանջը շարունակվում է ընկերներ, որովհետև էդ անտեր ստորագրությունը ոչ թե վերջն էր, այլ սկիզբն էր ավելի մեծ արհավիրքի:

Լռենք: Ո՞նց: Մեզնից յուրաքանչյուրն է սխալվում՝ թե՛ իր ընտրության մեջ, թե՛ իր քայլերի, բայց սխալը թող ձեզ չկաշկանդի, մարդ եք, ի վերջո: Երբ թշնամին դուռը բաց ու անտեր վիճակում երկիրը քրքրում է, պետք է ոտքի կանգնել ու շտկել ձեր իսկ արած սխալը: Մեզնից ոչ ոք անսխալական չէ, բայց Հայաստանը մեկն է ու անտերության չի կարող մատնվել:

Իմ Հայրենիքը ես ճանաչել եմ ամբողջապես: Սիրելով ճամփորդել եմ՝ հաճախ առանց պատճառի, ուղղակի որովհետև իմ հողն էր: Շուշի, Մարտունի, Հադրութ, Ասկերան, Մարտակերտ, Քարվաճառ, Ստեփանակերտ. եղել եմ բոլոր տեղերում: Արցախում գոնե մի անգամ եղած մարդը չի համակերպվի էս ամենի հետ: Բանակցությունների ընթացքից տեղյակ մարդը չի կարող համակերպվել էսքան երիտասարդների կորստի հետ, որովհետև շատ ավելի շուտ կարող էր կանխվել կամ դադարեցվել թե՛ պատերազմը, թե՛ այսօրինակ խայտառակ սահմանագծումը: Հիմա ամբողջ Հայաստանն է վտանգի մեջ: Չպարտվեցինք, այլ նվիրեց թուրքին մեր հողը, մեր երեխեքի կյանքերը, մեր հայրենիքի ապահովությունը, մեզ՝ ամբողջովին: Դավաճանվեցինք, բայց ես հավատում եմ թե՛ խելացի ու կարող հային, թե՛ մեր կամքին, որով ոտքի կկանգնենք: Բոլորի պես երազում եմ, պայքարում եմ ու աղոթում, անվերջ աղոթում:

Տեր, փրկեա զմեզ ի չարէ...

հ.գ. Ու մեկ էլ, հիմա ի՞նչ սրտով երգեմ, երբ մայրերը սգում են, երբ հայրենիքս վտանգված է, երբ ձեր խիղճը լռում է: Այսօր՝ ժամը 18:30-ից, կմիանամ երթին դեպի Եռաբլուր։ Խոնարհում և հավերժ փառք մեր սուրբ նահատակների հիշատակին»: