«Վերջապես հասկացա, որ ընկնելը դատավճիռ չէ, այլ բնականոն ընթացք». Անի Խաչիկյան

15:17 • 04.06.24

Սոցցանցեր

Դերասանուհի Անի Խաչիկյանը ինստագրամյան իր էջում գրառում է արել.

«Մնում ես դու ու քո անցած ճանապարհը, քո ատիպիկ պատմությունը, քո յուրատեսակ հետագիծը, ու ես էդպես էլ չսովորեցի իմ մասին գրել առաջին դեմքով, երկրորդ դեմքը հեռավորություն է սահմանում այնքան, որ տեսնես ինքդ քեզ տարածական ու երկխոսես փոխարենը սովորեցի ընդունել կյանքի բոլոր կողմերը առանց մերժելու այն, ինչը հնարավոր չէ փոխել կատարվածը, աշխարհը փոխելու մեծագույն խաբկանքը բացահայտեցի ու ճանաչեցի սերը:

Ճանաչեցի և ճանաչում եմ ինձ, մարդկանց, աշխարհը, կյանքը, հերթականությունը կարևոր է: Արժեզրկումների միջով անցա, որ վերաարժևորեմ վերը նշվածները, սովորեցի որ ամենաթանկը` անկախությունն է, լինի լոկալ, թե գլոբալ ու, որ պիտի պատրաստ լինես ամենաթանկ գինը վճարել: Վերջապես հասկացա, որ ընկնելը դատավճիռ չէ, այլ բնականոն ընթացք, և, որ դրան հաջորդող վերելքը այս ամենը խաղաղ ընդունելուց հետո է հնարավոր միայն:

Սովորեցի, որ մարդկանց սիրել չի նշանակում փորձել պահել, և, որ գնացողի սերն էլ անհետագիծ չէ, որ արժեքների մասին գոռալ չի նշանակում լինել կրողը, որ աշխատանքը իսկապես գեղեցկացնում է, որ ներկան է միակ իրականը և արժեվորող հանգույցը անցյալի ու գալիքի, որ ինֆորմացիան գիտելիք չէ, որ կատարիալ է միայն մահը, որ պայքարը իմաստավոր է երբ հանուն է, այլ ոչ դեմ:

Եվ, երբ ուղղված է նախ ինքդ քեզ, որ խոնարհը ծառա չէ, որ շնորհակալ պետք չէ լինել միայն լավի համար, որ լռելը թույլ է տալիս տեսնել, իսկ տեսնելը` ճանաչել վերջապես ձևակերպեցի հայրենասիրությունը ու հասկացա, որ սիրում եմ ոչ թե պատմությունը, ոչ թե հողն ու ջուրը, ոչ թե ժառանգությունը, ոչ թե մշակույթը, այլ մարդկանց, որոնք անուրանալի ու անբացատրելի նվիրումով են ձևավորում արժեք, հավատով, որ դա պիտանի և օգտակար կլինի հաջորդ եկողի համար:

Ու, որ այդ մարդկանց պետք է թևեր տալ, ու, որ այդ մարդկանց պետք է փայփայել, ու, որ այդ մարդկանց հետ կարելի է անցնել բոլոր ժամանակների միջով ու սովորեցի նաև, որ խավարը լույսով է ճեղքվում: Լույսը չեմ անջատում, մի քիչ էլ մեծանամ, էլի սենց լավ֊-լավ բաներ կգրեմ»: