«Մեկնել արտերկիր՝ կյանքս փրկելո՞ւ, թե մնալ բալիկներիս կողքին՝ նրանց բնականոն կյանքը չխաթարելու համար». Անի Քոչարը կյանքի բարդ փուլում է

Կյանքի ներկա բարդ փուլի, առողջական լուրջ խնդիրների, սրտի ռիսկային վիրահատության, ընտանեկան բարդ շրջանի, իր հեղինակած մոտիվացիոն գրքերի ու բալիկներին միայնակ խնամելու, բայց չհանձնվելու մասին Tert.am Life-ը զրուցել է լրագրող, հրապարակախոս, մոտիվատոր Անի Քոչարի հետ:

Հաշվի առնելով, որ երիտասարդ եմ և 2 բալիկ ունեմ, այստեղ մեծ ռիսկի չեն ուզում գնալ

Իմ կյանքում հիմա շատ բարդ փուլ է՝ տարբեր փորձություններով: Անգամ դժվարանում եմ ասել 2018-ին ինձ բաժին հասած փորձություններն էին ավելի դաժան, թե ներկայիս: Չեմ էլ համարձակվում համեմատել:

Երբեմն կյանքը մեզ տհաճ փորձություններ է մատուցում, հատկապես այն ժամանակ, երբ մտածում ենք, որ ամեն մռայլ ու վտանգավոր բան անցյալում է: Բայց, կյանքը գալիս է ապացուցելու, որ քանի ապրում ու շնչում ենք, փորձությունները չեն դադարելու հետապնդել մեզ: Մեկի կյանքում դրանք մանր են, մյուսի կյանքում՝ ավելի մեծ: Ամեն մեկն իր խաչն է տանում:

Ես էլ ինձ բաժին հասած խաչն եմ փորձում տանել, որքան էլ դա դժվար է: Կան փակագծեր, որոնք չեմ ուզում այս պահին բացել: Ընդամենն ասեմ, որ դրանք իմ կյանքում շատ խտացված ներկապնակով են: Եվ՛ ընտանեկան խնդիրներ, ավագ որդուս հետ կապված, և՛ դատական պրոցեսներ, և՛ առողջական լուրջ խնդիրներ: Դա 1-2 ամսվա խնդիր չէ, դա տարիների բուժում է պահանջում, գուցե՝ ցմահ: Ամեն դեպքում բժիշկները լավագույնը չէ, որ կանխատեսում են:  

Ես այժմ ունեմ ոչ թե օնկոլոգիական խնդիր, ինչպես շատերի մոտ տպավորություն է, ես ունեմ սրտի լուրջ խնդիր: Դա մեկը չէ, այլ՝ մի քանիսն են: Սիրտն ինքնուրույն չի աշխատում, սրտամկանը թուլացած է: Դեղորայքով պետք է օգնել, որպեսզի այն դիմակայի: Միևնույն ժամանակ կան այլ խնդիրներ՝ աորտայի անևրիզմա, փականային և այլ խնդիրներ:

Անհրաժեշտություն կա նաև վիրահատական միջամտության, սակայն չի արվում, քանի որ դրա համար պետք է առողջ սիրտ, որպեսզի դիմակայի հետվիրահատական ծանր շրջանին: Պետք է նախ սիրտը առողջացնել, որ սկսի ինքնուրույն աշխատել, որից հետո նոր գնալ այդ ռիսկին և վիրահատել:

Այս պահին բժիշկները չեն ուզում ռիսկի գնալ, 4 բժշկի հետ եմ խորհրդակցել: Վերջին խորհրդատվության ժամանակ բժիշկն ինձ խորհուրդ տվեց՝ փորձել այս խնդրին լուծում գտնել արտերկրում:

Հաշվի առնելով, որ երիտասարդ եմ և 2 բալիկ ունեմ, այստեղ շատ մեծ ռիսկի չեն ուզում գնալ: Ինչ կլինի հետո, չգիտեմ, որովհետև կյանքումս փակուղային փուլ է: Մեկնել արտերկիր՝ կյանքս փրկելո՞ւ, թե մնալ բալիկներիս կողքին՝ նրանց բնականոն կյանքը չխաթարելու համար: Բարդ որոշում է: Երբ Աստված մի դուռը փակում է, մյուսը՝ բացում է: Ես սպասում եմ բացվելիք դռանը:

Քանի դեռ ապրում ես, երբեք չպետք է զենքերդ վայր դնես

Որպես հեղինակ շարունակում եմ իմ գործունեությունը, 1-ին՝ «Հանձնվել չկա» մոտիվացիոն գրքիս հաջորդեց 2-րդը՝ «Կյանքը երկրորդ փորձից» գիրքը, որը նախորդի տրամաբանական շարունակությունն է: Newmag-ի հետ հրատարակած իմ 2 գրքերն էլ հիմնված են բացառապես իրական փաստերի վրա, իմ կյանքի դժվար ճանապարհի՝ մահացու հիվանդության հաղթահարման, շատ մեծ հավատի և հավատով անհնարինը հնարավոր դարձնելու հրաշքի մասին: «Կյանքը երկրորդ փորձից» գրքում պատմում եմ ինչպես դասավորվեց վերապրած կնոջ հետագա կյանքը:

Հանձնվել չկա գիրքը արագ սպառվել էր, վերահրատարակվել էր, որից հետո կրկին սպառվեց: Շուտով կրկին վերահրատարակվելու է: 2-րդ գիրքը նույնպես գրեթե սպառվել է, այն ևս հնարավոր է վերահրատարակվի:  

Քանի դեռ ես ապրում եմ, շարունակելու եմ գրել: Արդեն մտքում գրում եմ 3-րդ գիրքը: Այն նույնպես լինելու է իրական պատմության տրամաբանական շարունակությունը: Թեև ես այն բոլորովին այլ կերպ էի պատկերացնում, հատկապես դստրիկիս ծնունդից հետո, բայց կյանքն այլ բան էր նախապատրաստել:

Ես խոնարհությամբ ու համբերությամբ սպասում եմ այս փորձությունները հաղթանակով պսակելու ողջ երջանկությանը, որպեսզի այդ ամենը փոխանցեմ իմ ընթերցողներին և հերթական անգամ նրանց գոտեպնդեմ, ուժ տամ և հավատացնեմ, որ քանի դեռ ապրում ես, երբեք չպետք է զենքերդ վայր դնես:

Կյանքի որևէ պարագայում հանձնվել չկա, և 20-րդ անգամից էլ հնարավոր է կյանքը հաջողել, եթե ունես ցանկություն, կամք և հավատ:

Մոտիվացիոն ելույթներով հանդես եմ գալիս տարբեր մարզերում

Մարտի 21-ին, երբ հոսպիտալացվեցի, այդ օրը պետք է Վանաձորում մեկնարկեր մարզային շնորհանդեսների շարքը, բայց չկարողացա ներկայանալ ընթերցողներին, ինչի համար մեկ անգամ ևս հայցում եմ նրանց ներողամտությունը:

Օրերս հանդիպում ունեցա Աշտարակում, հաջորդը պլանավորում եմ Գյումրիում: Արդեն կշարունակվեն իմ մոտիվացիոն հանդիպումները ընթերցողների հետ:

Վերջին 3 տարում ես եղել եմ Հայաստանի բոլոր մարզերում, տարբեր քաղաքներում, և շարջաններում, հանդես եմ եկել մոտիվացիոն ելույթներով՝ բարեգործական հիմունքներով՝: Այս ամենը լինելու է շարունակական:

Որպես կանոն այս հանդիպումները կազմակերպում են բարեգործական կազմակերպությունները, մարզային կամ քաղաքային իշխանությունները, ինչպես նաև գրադարանները: Ես ինքս չեմ նախաձեռնում, բայց, երբ հրավեր լինում է, մեծ սիրով ընդունում եմ:

Փորձություններով ու սթրեսով լի շրջանը մեն մենակ փորձում եմ հաղթահարել

Այս ողջ ընթացքում նաև ինձ նվիրել եմ բալիկներիս: Ես կարողանում եմ համատեղել նաև իմ մասնագիտական գործունեությունը, սոցցանցերի իմ էջերով եմ զբաղվում, որն ինձ օգնում է ֆինանսական հարցերը հոգալուն: Ավաղ, Հայաստանում գրչի մարդիկ միայն դրանով ապրել չեն կարողանում:

Բալիկներիս խնամքը չեմ վստահում որևէ օտար մարդու: Քանի որ ընտանիքիս անդամներն արտերկրում են ապրում, բոլորովին մենակ եմ խնամում նրանց: Այս պահին ավելի շատ խնամք պահանջում է փոքրիկ բալիկս՝ Մարիան: Նա շուտով կդառնա 9 ամսական:

Ինձ շատ դժվար է տրվում այս շրջանը, քանի որ առողջական խնդիրներից ելնելով՝      ըստ բժիշկների ցուցման՝ ինձ հակացուցված է ֆիզիկական ծանրաբեռնվածությունը, սթրեսը, լարվելը, բայց իմ կյանքում այդ ամենի պակասը չկա:

Փորձություններով ու սթրեսով լի շրջանը մեն մենակ փորձում եմ հաղթահարել, և ոտքերի վրա ամուր կանգնած մնալ: Ուզում եմ, որ բալիկներս տեսնեն տոկուն, ուժեղ մայրիկ, այլ ոչ թե՝ թույլ և հանձնված:

Հանձնվելն ինձ համար չէ, ես դեռ Մարիային դպրոց ու համալսարան եմ ուղեկցելու, նրանց հարսանիքներին պարելու եմ: Սա երազանք է ինձ համար, ու ես շատ մեծ հավատով գնում եմ դեպի այդ երազանքը:

Հեղինակ՝ Անի Մնացականյան