Ճապոնական դաստիարակության առանձնահատկությունները. ինչու ճապոնացի երեխաները երբեք լաց չեն լինում

Այսօր Ճապոնիայում հաճախ կարելի է հանդիպել կանանց, որոնք խոսում ու շփվում են իրենց նորածին երեխաների հետ, սակայն սա բնավ ժամանակակից միտում չէ, այլ հնագույն ավանդույթ:

«Ծագող արևի երկրում» դեռ հնուց ընդունված է, որ երեխաները միշտ պետք է մոր հետ լինեն: Մայրիկները նրանց հատուկ գործվածքի օգնությամբ միշտ կրում էին մեջքին, խոսում էին նրանց հետ և միաժամանակ զբաղվում իրենց առօրյա գործերով: Բազմազավակ ընտանիքներում հաճախ մայրը հոգ էր տանում ամենակրտսերի մասին, իսկ մյուս երեխաների հոգսը դրվում է ավագի ուսերին: Փոքրիկներ իրենց քույրերի ու եղբայրների հետ անգամ դպրոց էին հաճախում, ինչն օգնում էր դեռ մանուկ հասակից մասնակցել առօրյա գործերին, դասապրոցեսին ու խաղերին:

Սակայն ներկայում ճապոնական ընտանիքներում սովորաբար 1-2 երեխա է լինում, ուստի փոքրիկների մասին հոգ են տանում միայն ծնողները: Սովորաբար նման դեպքերում կանայք նախընտրում են զբաղվել միայն տնային տնտեսությամբ և երեխայի դաստիարակությամբ, քանի որ ճապոնացիների մոտ ընդունված չէ երեխային որևէ մեկին վստահելը:

Բացի այդ, ճապոնացի մայրիկները գիտակցում են, որ աշխատելու դեպքում նրանք չափազանց երկար ժամանակ են անցկացնելու աշխատավայրում և չեն կարողանալու պատշաճ կերպով հոգ տանել երեխայի մասին:

Սակայն դաստիարակության նման մեթոդների շնորհիվ ճապոնացի փոքրիկները սկսում են խոսել ավելի շուտ, քան քայլել: Բանն այն է, որ ճապոնացի ծնողներն անընդհատ շփվում են երեխաների հետ, բացատրում են, թե ինչով են զբաղվում,  պատմություններ են պատմում ու երգեր երգում, ուստի, անընդհատ ծնողի հետ գտնվելով, փոքրիկը վաղ թե ուշ սկսում է կրկնել նրա խոսքերը:

Ճապոնիայում գոյություն ունեն նաև հատուկ հաստատություններ, որտեղ երեխաները կարող են մի քանի ժամ անցկացնել: Այս հաստատություններում մասնագետները զբաղվում են երեխաների զարգացմամբ, սովորեցնում են նրանց ընկերություն անել և հարգալից լինել: Ընդ որում՝ մայրիկները սովորաբար մասնակցում են այդ գործընթացին, որպեսզի նույն կերպ սովորեցնեն երեխաներին տանը:

Սակայն ճապոնացիները պնդում են, որ երեխայի դաստիարակության այս մեթոդն այդքան էլ հոգնեցնող չէ: Ժամանակի ընթացքում մայրիկները սովորում են համատեղել երեխայի խնամքն ու տան հոգսերը, իսկ երեխաներն իրենց պաշտպանված են զգում և կամակորություն չեն անում:

Փոքրիկ երեխաներն անգամ գիշերն են շարունակում մնալ ծնողների կողքին: Ընտանիքի կրտսեր զավակը միշտ քնում է մոր կողքին, ուստի մայրը կարող է անհրաժեշտության դեպքում ցանկացած պահին կերակրել նրան և ջերմացնել:

Ճապոնիայում ընդունված է, որ երեխան ծնողների գրկում է մնում այնքան ժամանակ, որքան կցանկանա, սակայն նա շարունակում է ստանալ նրանց սերն ու ջերմությունը անգամ երբ քայլել է սովորում և շատ ժամանակ չի անցկացնում մոր կամ հոր գրկում:

Այստեղ կա ևս մի սովորույթ, որը կարող է զարմացնել օտարերկրացիներին, սակայն բնական է համարվում «Ծագող արևի երկրում»: Ճապոնացիները գրեթե չեն զայրանում երեխաների վրա, քանի որ իրենց դժգոհությունն արտահայտում են հայացքով: Բացի այդ, այստեղ ընդունված է պատժի և դաստիարակության մի միջոց, որը կոչվում է «կորած երեխա»: Երբ երեխան սկսում է վազվզել ու չարաճճիություններ անել, ծնողները թույլ են տալիս, որ նա «կորի»: Հասարակությունը ծանոթ է դաստիարակման այս «հնարքին» և մարդիկ միշտ օգնում են փոքրիկին գտնել ծնողներին, իսկ երեխան այլևս երբեք չի փորձում հեռանալ մայրիկից և չարաճճիություն անել, քանի որ հասկանում է, որ կարող է զրկվել ծնողների սիրուց ու պաշտպանությունից:

Ճապոնացի երեխաները դեռ մանուկ հասակից են սովորում, որ հարկավոր է շնորհակալ լինել ու հարգել մեծահասակներին: Նրանք գիտեն, որ չի կարելի տարբերվել և ուշադրություն գրավել, քանի որ դա պարկեշտ պահվածք չէ: Հենց սա է պատճառը, որ ճապոնացի երեխաները չեն արտասվում օտարների ներկայությամբ, Բացի այդ, նման դեպքերում ծնողները հաճախ համեմատում են նրանց մյուսների հետ («Ոչ մեկը չի արտասվում, ինչո՞ւ ես դու արտասվում», «Դու օտարերկրացի չես, ինչո՞ւ ես քեզ այդպես պահում» և այլն), ինչը ստիպում է դադարել արտասվել:

Այսպիսով՝ ամփոփելով վերը նշվածը՝ կարելի է ասել, որ ճապոնացի փոքրիկներն անընդհատ զգում են հոգևոր ու ֆիզիկական կապը ծնողների հետ, նրանց սերն ու ջերմությունը, ուստի իրենց պաշտպանված ու սիրված են զգում: Հենց սա է պատճառը, որ նրանք գրեթե չեն արտասվում ու կամակորություններ չեն անում:

Նյութի աղբյուրը՝ vospitaj.com