Ինչ պետք է անի ծնողը, եթե երեխան ագրեսիա է ցուցաբերում

Երեխաների ագրեսիան երբեք առանց պատճառի չի լինում, սակայն հաճախ ծնողները հաշվի չեն առնում այս փաստը: Հարկ է հիշել, որ նման դեպքերում սխալ արձագանքն էլ ավելի է սրում իրավիճակը, ուստի մեծահասակները պետք է իմանան, թե ինչպես կարելի է հանգստացնել երեխային և ճիշտ արձագանքել նրա պահվածքին:

1.      Առաջին հերթին մեծահասակը պետք է գիտակցի, թե ինչ է տեղի ունենում և վերահսկի իր ռեակցիան (օրինակ՝ խփելու ցանկությունը): Սա կոչվում է զգացմունքների «պահեստավորում» (դրանք պահվում են, բայց չեն ճնշվում):

2.      Կարելի է ֆիքսել ագրեսիվ երեխային, ամուր գրկել նրան ու դուրս գալ տվյալ սենյակից (փոխել միջավայրը): Այդ պահին ամենակարևորը մեծահասակի պահվածքն է. նա կարող է ագրեսիայով պատասխանել և էլ ավելի վատացնել վիճակը կամ թույլ տալ, որ երեխայի ագրեսիան անցնի՝ առանց վնաս հասցնելու:

3.      Բացի այդ, մեծահասակը կարող է օգնել փոքրիկին հաղթահարել բացասական հույզերը.

·        Նա պետք է չփախչի և մնա երեխայի կողքին, քանի որ հակառակ դեպքում փոքրիկն իրեն լքված կզգա և նրա ագրեսիան էլ ավելի կսրվի:

·        Նաև հարկավոր է ընդունել երեխային ագրեսիայի պահին: Պետք չէ խրախուսել նրա պահվածքը, սակայն կարելի է հիշել, որ նա դեռ շատ փոքր է:

Նման պահերին երեխան պետք է հասկանա, որ իր զգացմունքները չեն մերժվում, չեն ժխտվում ու չեն անտեսվում:

Երբեմն ծնողները նախընտրում են պարզապես անտեսել երեխայի արարքը, թույլ տալով նրան անել այն, ինչ ցանկանում է, մինչդեռ դա նույնպես սխալ մարտավարություն է: Այս դեպքում երեխայի համար ագրեսիվ պահվածքը նորմալ է դառնում, իսկ ծնողը դադարում է լինել հեղինակություն, օժանդակող ուժ ու անվտանգության երաշխավոր:

Նման դեպքերում երեխան պետք է «ծանոթանա» իր այս վիճակին: Հարկավոր է բացատրել, որ նա պարզապես զայրանում է և որ ծնողները նույնպես երբեմն զայրանում են: Բացի այդ, կարելի է առաջարկել որևէ այլ կերպ ազատվել բացասական հույզերից (բղավել, պատռել թուղթը, «ծեծել» բարձը և այլն):

Երեխան պետք է հասկանա, որ սիրված է և իրեն ընդունում են այնպիսին, ինչպիսին նա կա, սակայն նրա սխալ արարքն անընդունելի է ծնողների համար:

4.      Ծնողը պետք է գտնի երեխայի ցուցաբերած ագրեսիայի պատճառը: Նա պետք է հասկանա, թե ինչն է դրդում փոքրիկին բղավել կամ խփել և ինչ է նա ուզում ստանալ ի պատասխան.

·        գուցե նա ունի ուշադրության կարիք,

·        պակասում է սեփական կարևորության զգացողությունը,

·        ցանկանում է պատմել իր ցավի մասին,

·        ուզում է համոզվել, որ ծնողը դեռ գլխավորն է և ոչինչ չի փոխվել.

·        այդ կերպ է արտահայտում ճգնաժամը կամ պարզապես փորձում է նոր կագավիճակ ձեռք բերել:

5.      Ի վերջո ծնողը պետք է «վերհանի» իր «պահեստավորված» զգացմունքները և փորձի հասկանալ դրանք: Նա պետք է հասկանա, թե ինչու էր երեխայի ցուցաբերած ագրեսիան այնդքան անհանգստացնում իրեն. գուցե նա վախենում էր շրջապատի քննադատությունից, վախենում էր դադարել գլխավորը լինել կամ անհանգստանում էր, որ երեխան կամ այդ իրավիճակը կդառնան անկառավարելի: Նա պետք է հասկանա, թե ինչ զգացմունքներ է իր մեջ առաջացնում երեխայի ագրեսիան և փորձի լուծել այդ խնդիրն ինքնուրույն կամ մասնագետի օգնությամբ:

Նյութի աղբյուրը՝ chudopodelki.ru

Նյութի հեղինակը՝ Եկատերինա Դիքերման