Գլխուղեղի աբսցեսի ախտանշանները, զարգացման փուլերն ու բուժման եղանակները

Գլխուղեղի աբսցեսը գլխուղեղում թարախի օջախային կուտակումն է՝ գլխուղեղի թարախակույտը: Այն առաջանում է գանգնի վնասվածքի, գլխուղեղին մոտ գտնվող թարախակույտերից վարակի տարածման կամ վարակի ներթափանցման հետևանքով: Աբսցեսի առաջացման պատճառ կարող են դառնալ նաև թոքերի թարախային հիվանդությունները:

Այս հիվանդության զարգացման պատճառ են հանդիսանում գլխուղեղ ներթափանցած ստրեպտոկոկները, ստաֆիլակոկները, պնևմոկոկները և այլ մանրէները:

Շատ կարևոր նաշակություն կարող են ունենալ նաև գանգուղեղային վնասվածքները կամ հրազենային վնասվածքները, քանի որ այդ դեպքում գլխուղեղն վարակումն ավելի արագ է տեղի ունենում:

Սկզբնական շրջանում հիվանդությունը սովորաբար դրսևորվում է մենինգոէնցեֆալիտով: Հիվանդի ընդհանուր վիճակը ծանր է լինում, ի հայտ է գալիս գլխացավ, փսխում, բարձրանում է մարմնի ջերմությունը, նկատվում են մենինգիտի ախտանշաններ և այլն: Եթե հարուցիչը խիստ թունավոր է, ապա թարախով լցված խոռոչի շուրջը գլխուղեղի հյուսվածքները սկսում են տարրալուծվել և առաջանում է աբսցեսի պատիճ: Երբ այն ամբողջությամբ զարգացած է լինում (4-6 շաբաթ) այդ ախտանշաններն անհետանում են և հիվանդի վիճակը բարելավվում է:

Հետագայում աստիճանաբար ի հայտ են գալիս ներգանգային հիպերտենզիան և գլխուղեղի օջախային ախտահարման ախտանշանները: Այս թաքնված շրջանը կարող է տևել մի քանի ամսից մինչև մի քանի տարի, իսկ հիվանդության զարգացման հետ մեկտեղ մեծանում է նաև գլխուղեղի ճողվածքի առաջացման հավանականությունը:

Գլխուղեղի աբսցեսի մասին են վկայում քրոնիկ բորբոքային օջախների առկայությունը, հիվանդության սուր սկիզբը կամ բրադիկարդիան: Երեխաների դեպքում աբսցեսի ախտանշան կարող է լինել նաև ականջաբորբը, ինչպես նաև սրտի բնածին արատի հետևանքով մետաստազավորվող աբսցեսի առաջացումը:

Գլխուղեղի աբսցեսի ախտորոշման հարցում շատ մեծ նշանակություն ունեն էխոէնցեֆալոգրաֆիայի և համակարգչային տոմոգրաֆիայի արդյունքները, իսկ վերջինն օգնում է նաև տարբերել աբսցեսը գլխուղեղի ուռուցքից:

Գլխուղեղի աբսցեսի դեպքում բուժումն իրականացվում է հիվանդանոցային պայմաններում: Հիվանդին նշանակվում են հակաբիոտիկներ ու սուլֆանիլամիդներ, իսկ հիվանդության տեղայնացումից հետո նշանակվում է վիրահատական բուժում: Լավագույն մեթոդը բժիշկ Ն. Բուրդենկոյի առաջարկածն է, որի դեպքում հեռացվում է աբսցեսն իր պատիճով, սակայն այս մեթոդը ոչ միշտ է հնարավոր իրականացնել: Մեկ այլ մեթոդի համաձայն՝ կարելի է պարբերաբար պունկցիա անել և աբսցեսի խոռոչի մեջ հակաբիոտիկներ ու վարակազերծիչ նյութեր ներարկել:

Վիրահատությունից հետո մահացության մակարդակը կազմում է 20-30 %: Հատկապես ծանր է լինում մետաստազավորվող և բազմաթիվ աբսցեսներից տառապող հիվանդների վիճակը: Միայն մեկ աբսցեսի առկայության դեպքում հիվանդի առողջանալու հավանականությունը 70-80% է:

Նյութի աղբյուրը՝ diseases.monomed.ru