Ինչպես դադարել բղավել երեխայի վրա. հոգեբանի խորհուրդները

Երեխաների պաշտամունքը ներկայում թրենդ է դարձել: Թրենդ է նաև երեխաներին ամեն ինչ թույլատրելը, սակայն, չնայած այս ամենին, օրեցօր մեծանում է հասարակական վայրերում երեխաների վրա բղավող ծնողների թիվը:

Այս խնդրի մասին մարդկանց կարծիքը պարզելու համար՝ մի խումբ գիտնականներ անց են կացրել հարցում քաղաքի բնակիչների երկու խմբի շրջանում:

Առաջին խմբում մայրկներն ու հայրիկներն էին, իսկ երկրորդում՝ այն անցորդները, որոնց «բախտ է վիճակվել» նման դեպքի ականատեսը լինելու: Ծնողներին գիտնականները հարցրել են, թե արդյոք կարելի է հասարակական վայրում բղավել երեխայի վրա, իսկ երկրորդ խմբի կամավորներից փորձել են պարզել նրանց կարծիքը նման պահվածքի վերաբերյալ:

Ծնողների 52%-ի կարծիքով՝ երեխայի վրա բղավել, առավել ևս բղավել հասարակական վայրում, ցանկալի չէ, սակայն նրանց կեսից ավելին նաև (37%) խոստովանել է, որ երբեմն պարզապես ստիպված են լինում նման քայլի գնալ: Որպես արդարացում նրանք հաճախ նշում են, որ երեխան «անկառավարելի է», «կամակոր» և իր պահվածքով «ծնողին անհարմար դրության մեջ է դնում»:

Ծնողների ևս 27%-ը կարծում են, որ երեխայի վրա, անկախ ամեն ինչից, բղավել կարելի է և նույնիսկ պետք է, քանի որ այլ կերպ հնարավոր չէ դաստիարակել:

Երկրորդ խմբի մասնակիցների 73%-ը հայտարարել է, որ ծնողների նման պահվածքն անթույլատրելի է: Եվս 15%-ը դաստիարակման այդ մեթոդներին չեզոք է վերաբերվում և միայն 12%-ն են համամիտ նման ծնողների հետ:

Չնայած, որ բոլորը դատապարտում են այս երևույթը, ծնողները շարունակում են բղավել ու հրապարակայնորեն ստորացնել երեխային՝ հույս ունենալով, որ կդաստիարակեն «կատարյալ» երեխա:

Երեխայի վրա բղավելու համար հարկավոր է առաջին հերթին հիշել, որ կյանքի առաջին տարիներին երեխայի ու ծնողների միջև կա շատ ամուր հուզական կապ, որն այդքան ել հեշտ չէ քանդելը: Ուստի վիրավորական բառերը երեխան հաճախ ընդունում է որպես գործելու հրահանգ: Այս մասին հարկավոր է մտածել, քանի դեռ չեք բախվել բումերանգի էֆեկտին:

Երեխայի վրա բղավելը ցույց է տալիս, որ ծնողը չի կարողանում կառավարել իր զգացնումքները և վախենում է սխալ դաստիարակություն տալուց: Սա կարող է դաստիարակման ճիշտ մեթոդներ մշակելու հիանալի առիթ լինել, սակայն ոչ մի դեպքում չպետք է դառնա երեխայի վրա բղավելու պատճառ:

Ինչպես խուսափել բղավելուց

·         Ուսումնասիրել տարիքային նորմերը

Եթե ծնողները հասկանան, որ հնգամյա երեխան պարզապես չի կարող հանգիստ նստել և նրա համար վազվզելն ու թռչկոտելը կենսական անհրաժեշտություն են, ապա գուցե և բղավելու ցավկությունն անհետանա: Հարկավոր է գիտակցել, որ երեքամյա փոքրիկը չի կարող կռահել, թե երբ զուգարան գնալու ցանկություն կունենա, իսկ չորսամյա երեխայի համար «երկար» կամ «մեկ ժամից» արտահայտությունները դեռ վերացական են:

Ծնողներից շատերին սկզբում կարող է դուր գալ, որ իրենց երեխան վազվզում է նույնիսկ կեսգիշերին, սակայն շատ շուտով նրանք կհոգնեն, իսկ երբ երեխան հրաժարվի պառկել քնելու, կսկսեն բղավել: Այս դեպքերում հարկավոր է հիշել, որ երեխան մեղք չունի, քանի որ ծնողն ինքն է սխալ դաստիարակել նրան:

·         Փորձել «դերախաղեր»

Պատկերացրեք, որ ձեր երեխան բոլորովին օտար երեխա է, հետևաբար դուք ձեզ երբեք թույլ չեք տա բղավել նրա վրա: Ի դեպ՝ հաճախ մարդիկ ավելի մեղմ են վերաբերվում օտար երեխաների արած չարաճճիություններին:

Կարելի է նաև փորձել «հյուրեր ընդունելու մեթեդը»: Փորձը ցույց  է տվել, որ ծնողները հյուրերի ներկայությամբ ավելի սիրալիր են երեխաների հետ, ուստի ամեն անգամ բղավելու փոխարեն մտովի կարելի է պատկերացնել, թե ինչպես եք հյուրեր ընդունում:

Նաև կարելի է երևակայել, որ դուք որևէ հեռուստատեսային շոուի մասնակից եք և, բնականաբար, բազմահազար հանդիսատեսի առջև բղավելն այդքան էլ գեղեցիկ քայլ չի լինի:

·         Ինչ կլինի երեխային շարունակ վիրավորելու դեպքում

Հոգեբանները շատ լավ գիտեն, որ երեխայի հասցեին տհաճ խոսքեր ասող ծնողները հետագա անհաջողությունների ու ձախողումների հիմքն են դնում: Էմոցիոնալ բռնությունը ոչ մեկի համար անհետք չի անցնում, այլ դառնում է անկայուն հոգեվիճակի, տարատեսակ բարդույթների և հետագայում ծնողների հետ հարաբերությունների խզման պատճառ: Հարկ է հիշել, որ նման մթնոլորտում մեծացած երեխան դժվար թե հետագայում բարի ու հոգատար գտնվի իր ծեր ծնողների հանդեպ:


Նյութի աղբյուրը՝ podelkidetkam.ru