Հեմոռագիկ կաթված․ խնդրի ախտանշանները, պատճառները և ախտորոշման ու բուժման միջոցները

Գլխուղեղի կաթվածը խիստ վտանգավոր ախտաբանություն է, որն ունի մահացության բավական բարձր մակարդակ։ Ավելին՝ անգամ բարեհաջող ելքի դեպքում մեծ է լուծանքի հավանականությունը, ուստի զարմանալի չէ, որ մասնագետները հորդորում են անել հնարավոր ամեն բան նման խնդրի հավանականությունը նվազագույնի հասցնելու համար։ Նման դեպքերում առաջին հերթին մասնագետները հորդորում են խուսափել այս հիվանդության զարգացմանը նպաստող գործոններից, ուստի ռուս հանրահայտ բժիշկ ու հաղորդավար Ալեքսանդր Մյասնիկովը ներկայացրել է այս վտագավոր խնդրի զարգացման հիմնական պատճառները։

Մասնագետի խոսքով՝ գոյություն ունի գլխուղեղի կաթվածի երկու տեսակ՝ իշեմիկ ու հեմոռագիկ։ Իշեմիկ կաթվածը զարգանում է իշեմիայի կամ թթվածնաքաղցի հետևանքով և ախտորոշվում է տուժածների 80 տոկոսի մոտ։ Այս խանգարման զարգացումը սովորաբար պայմանավորված է լինում անոթի խցանմամբ կամ թրոմբի հետևանքով առաջացած էմբոլիայով, ինչն էլ իր հերթին կարող է տարբեր պատճառներ ունենալ։ Ինչ վերաբերում է հեմոռագիկ կաթվածին, ապա այն պայմանավորված է լինում ներուղեղային արյունազեղությամբ և կարող է շատ ավելի ծանր ու վտանգավոր հետևանքներ ունենալ առողջության համար։ 

Հեմոռագիկ կաթվածի ախտանշանները զգալի տարբերվում են իշեմիկ կաթվածի ախտանշաններից, ինչը պայմանավորված է նրանով, որ իշեմիկ կաթվածները սովորաբար անսպասելի են լինում։ Հեմոռագիկ կաթվածը տեղի է ունենում գլխուղեղում արյունատար անոթի պայթելու դեպքում, իսկ դրա ախտանշանները կարող են աստիճանաբար զարգանալ։ Այդ գործընթացը կարող է տևել օրեր կամ անգամ շաբաթներ՝ ի վերջո հանգեցնելով շատ լուրջ հետևանքների, ուստի հարկավոր է շատ ուշադիր լինել խնդիրը ժամանակին նկատելու համար։

Այս վտանգավոր ախտաբանության մասին կարող են հուշել այնպիսի ախտանշանները, ինչպիսին են տեսողության կորուստը կամ փոփոխությունը, գրելու և կարդալու հետ կապված խնդիրները, բանավոր խոսքը հասկանալու հետ կապված խնդիրները, ջղաձգումները, սաստիկ գլխացավերն ու խոսելու անկարողությունը։ Ախտանշանների ծանրությունը որոշվում է արյունահոսության ծավալով ու արյունազեղման տեղակայմամբ։

Ներգանգային արյունահոսությունը սովորաբար կարելի է հայտնաբերել համակարգչային շերտագրության միջոցով։ Հիվանդության ախտորոշման դեպքում բուժումը հարկավոր է սկսել անհապաղ։ Կուտակված արյունը կարելի է հեռացնել վիրահատական ճանապարհով, սակայն եթե դրա ծավալը մեծ չէ, ապա վիրահատության կարիք կարող է չլինել։ 

Հարկ է հիշել, որ հեմոռագիկ կաթվածի դեպքում հիվանդին հարկավոր է հնարավորինս արագ տեղափոխել նյարդաբանական բաժանմունք, որպեսզի բժիշկները նվազագույնի հասցնեն հնարավոր հետևանքները։ Որքան շատ ժամանակ է հիվանդը կորցրել այնքան ցածր է բարեհաջող բուժման հավանականությունը։ Լուրջ արյունազեղումների դեպքում երբեմն ոչինչ անելու հնարավորություն չի լինում։ Նման պարագայում հիվանդի կյանքը փրկելու դեպքում անգամ մեծ է լինում լուծանքի հավանականությունը, ինչը երբեմն անդառնալի է լինում։

Նյութի աղբյուրը՝ medikforum.ru