Օ՜ Զանգեզուր, Օ՜ Տաթև. փորձառական մեկ հարցաշար «Զանգեզուրի մարդկանց ու ղարիբականների» համար /երրորդ պատում/

ՎԱՐԴուհի Սիմոնյանի «Օ՜ Զանգեզուր, Օ՜ Տաթև» շարքի ԱՌԱՋԻՆ և ԵՐԿՐՈՐԴ  պատումները: 

11-ամյա տղան, որին տեսա բարձր լեռան փեշին

-Աշխարհում ամենալավ բանն ի՞նչն է:

-Մաման:

-Իսկ ամենակարևոր բանը ո՞րն է:

-Ամենակարևո՞ր…արևը՞:

-Իսկ ամենասիրուն բանն ի՞նչն է:

-Չգիտեմ է՜, ամոթ ա… ինձ համար ամենասիրունը մեր հարևան Ջեման ա:

-Դու ամենաշատը ինչի՞ մասին ես մտածում:

-Ինչ իմանամ է՜, ամեն ինչի մասին էլ մտածում եմ:

-Օրինակ…

-էն սարը տեսնո՞ւմ ես, այ ես ընդեղ եմ բարձրանում ու ընդեղից նայում եմ էս ճանապարհին. մեկը
«Մերսեդես» ա քշում, մեկը իսկի մի էշ էլ չունի, որ էշով գա սարը:

-է՞լ ինչի մասին ես մտածում:

-Մտածում եմ մի քիչ փող ընկնի ձեռս է՜:

-Ի՞նչ կանես էդ փողով:

-Մամայիս գլուխը շատ ցավում ա էս քանի տարի, կտանեմ Երևան՝ հիվանդանոց:

-էլ ինչ կանես էդ փողով. ուրիշ ի՞նչ երազանքներ ունես:

-Դե պակաս-պռատ շատ կա, ես ինչ իմանամ.քաղաքի հարցեր ես է՜ տալիս:

-Իսկ ի՞նչ ա երազանքը, գյուղում ուրի՞շ բան ա, քաղաքում՝ ուրի՞շ:

-Բա ինչ ա.անցած տարի չորային էր, սաղ բոստանը վառեց-խորովեց, մենք երազում ենք, որ անձրև գա հիմա, իսկ քաղաքացիք անձրև չեն սիրում, վախում են՝ թրջվեն:

-Բա էս սարի գործը դպրոցի գործին չի՞ խանգարում: Ո՞ր դասարան ես:

-11 տարեկան եմ, բայց դպրոց չեմ գնում:

-Ինչո՞ւ:

-Գրել, կարդալ, հաշվելը գիտեմ՝ բոլ ա: Ինձ ինչ թիվ ուզում ես տուր՝ շուտ գումարեմ, բազմապատկեմ տամ քեզ:

-Հա՞. 64 անգամ 8:

-512, էդ ինչ ա, մի քիչ մեծ թվեր տուր…

-Վա՜յ, օրինակ՝  64 անգամ 84-ը ի՞նչ կլինի, կարո՞ղ ես ասել:

-Մի 4 վայրկյան սպասի…5 հազար …300…5376:

-Սպասի իմ հեռախոսով մի հատ ստուգեմ…հա էլի, այ քեզ գլուխ:

-Բա ես հեռախոս չունեմ, իմ հաշվիչը գլուխս ա:

-էդ ուրեմն ուժեղ գլուխ ա, որ էդքանը կարողանում ա հաշվել:

-Սարի հաշվիչն ա, էդ իսկի գլուխ էլ չի:

-Դու ուրեմն շատ բան կիմանաս. մարդիկ վախկո՞տ են:

-Դե կեսից շատը վախկոտ ա, բա ինչ ա. ես հենա էսքան ապրանք եմ տանում սարը, իսկ իրանք
ասում են՝ վույ, գելը կտանի, օձը կկծի, էծը սարից թոլ կընկնի: Անասունն ինչ ա, որ մարդն իրանից վախենա, ինքն ա քեզնից վախենում:

-Դե որ էդքանը գիտես, ասա տեսնեմ՝ մարդիկ ինչո՞ւ են այսքան սուտ խոսում, կեղծում: Պատճառն ի՞նչ ա:

-Երևի վախում են էլի: Սաղ վախից են անում:

-Բա ինչի՞ց են վախենում:

-Վայ, խոսացնում ես էլի. յանի չգիտես՝ ինչի՞ց:

-Բա երանի չէր իմանայի…

-Առաջինը հենց սոված մնալուց:

-Հա՞. հենց դրա համա՞ր:

-Բա էդ քիչ ա՞.

-Հիմա քո կարծիքով էս սաղ մի փորի կռիվ ա՞:

-Ինձ լսի է՜, էս քո փորն ա, էս՝ իմը, հիմա որ գնամ մի ոչխար մորթեմ բերեմ, մենք երկուսով էդ ոչխարից ավել կկարա՞նք ուտենք: էդ մեր թամահը կկոտրի, չէ՞: Էս բանը ես էն Վլադիկին եմ ասել:

-Ի՞նչ Վլադիկ: Էդ ո՞վ ա:

-Ինձ շառով տվողն ա, ով ա: Եկել ա, թե՝ իմ երեք ոչխարը քո խաչով ա խաչվել: Ասի՝ մի նայի աչքիս պեծին, Վլադի՞կ: Ասի՝ դու սուտ ես ասում, ինձ շառով ես տալիս, ասի քո փորին էլ նայի, իմին էլ՝ էս փորում ես կարա՞մ քու երեք ոչխարը պահեմ: Ասել եմ է՜, էն Աստված, ասել եմ անկեռիք բան ես անում, դա տղամարդկություն չի, որ դու ես անում: Դու քո ոչխարը հեչ ես արել, եկել ես՝ իմ բկին չոքել: Բա դա արդար ա՞:

-Բայց դու արդեն 11 տարի ապրում ես էս աշխարհում, ավելի շատ արդա՞ր մարդ ես հանդիպել քո կյանքում, թե՞ խարդախ, անազնիվ:

-Չէ, արդարը շատ քիչ ա, ո՞նց հանդիպեմ: Էնքան վախկոտ կա, որ սուտ ասելով ա ապրում: Որ ուժեղները շատ լինեն …չգիտեմ, կարող ա էդ վախտ արդարներն էլ շատ լինեն: Էդ դժվար հարց ա:

-Իսկ ամենահամով բանն ի՞նչն է:

-Հենա հացս ծառի տակին, եկ բացեմ, տես… Տեսա՞ր ինչ ա ամենահամովը՝ հաց-պանիր, կանաչի, ձու. հենա թարխուն էլ ունեմ, նստի է՜, էլ մուլի-շուլի մի արա,  արխային կաց, մամաս տասը ջուր լվացել ա էս կանաչին, աղջի դե եր կալ ճմոռի կեր էլի մարդավարի…

Նույն հարցերը՝ Տաթևի վանք հասած զբոսաշրջիկներին

-Աշխարհում ամենալավ բանն ի՞նչն է:

-Օհո՜, իսկ ինչու որոշեցիք այդ հարցն ինձ տալ: Ինձ թվաց, դուք Տաթևի մասին իմ տպավորություններն եք ուզում իմանալ:

-Այո՛, անպայման այդ մասին էլ կխոսենք, բայց նախ կխնդրեի պատասխանել հենց այդ հարցին:

-Ամենալավ բա՞նը…Աստված իմ, դա անտանելի հարց է, այստեղ որևէ մեկը կարողացե՞լ է պատասխանել դրան:

-Օրինակ, ճանապարհին հանդիպեցի մեկին, ով ասաց՝ մաման, մայրն է ամենալավ բանը:

-Չէ, դա շատ թույլ պատասխան է, մայրը քեզ, իհարկե հոր օժանդակությամբ կյանք է պարգևել, բայց դա ամենևին չի նշանակում, թե նա է աշխարհի ամենալավ բանը: Պետք չէ մայրերին այդպես ֆետիշացնել, հակառակ դեպքում նրանք կարող են իշխել քո ողջ կյանքի վրա, հետապնդել քեզ, մանավանդ, երբ ծերանում կամ հիվանդանում են: Ամենալավ բանը, միգուցե, հենց ճամփորդությունն է, օրինակ ես ինձ երջանիկ եմ զգում ճամփորդելիս, Տաթևն իսկապես անկրկնելի է:

-Իսկ ո՞րն է ամենակարևոր բանը:

-Կներեք, Դուք լրագրո՞ղ եք…սարսափելի հարցեր եք տալիս:

-Այո՛, լրագրող եմ, ինչո՞ւ է սարսափելի:

-Արդյո՞ք Ձեր ընթերցողներին հետաքրքրում է, թե ինչ-որ մեկի համար որն է ամենակարևորը կյանքում, եթե իհարկե, նա աստղ չէ, կամ որևէ հայտնի պերսոն:

-Այո՛, միգուցե չի հետաքրքրում, բայց ես ուզում եմ, որ հետաքրքրի…

-Չէ, գիտեք, Դուք ինձ խանգարում եք հիմա, գտեք մեկ ուրիշին այս հարցերի համար:

- Կներեք…

-Բայց եթե լրագրող եք, միշտ հետևեք, թե ինչ հարցեր են հուզում մարդկանց և դրանց անդրադարձեք: Ես ընդամենը Ձեզ անհայտ մի զբոսաշրջիկ եմ, իմ կյանքը իմ կյանքն է:

-Եվս մի անգամ ներողություն և շնորհակալություն… Կներեք, իսկ Դուք ո՞ր երկրից եք ժամանել, թույլ կտա՞ք Ձեզ մի երկու հարց տալ:

-Ես Շվեդիայից եմ, հրաշալի է Տաթևը, ուղղակի հրաշալի:

-Ներողություն, Ձեր կարծիքով աշխարհի ամենասիրուն բանն ի՞նչն է:

-Կյանքն է ամենասիրուն բանը, եթե, իհարկե ունես նյութական ապահովություն և կարող ես վայելել այդ կյանքը, ստանալ նրանից առավելագույնը: Երևում է, օրինակ, որ սա շատ աղքատ երկիր է, չկա այդ ապահովությունը, ամենուր թափված են պլաստիկե շշեր, սա անթույլատրելի է, մարդիկ էլ մի տեսակ տխուր դեմք ունեն …

-Այո՛, շատ տեղին նկատողություն եք անում, պետք է մտածել այս պլաստիկե շշերի մասին: Բայց, գիտեք, ես էլ Ձեր ասած՝ նույն աղքատ երկրից եմ, չունեմ առանձնապես նյութով լցված շքեղ կյանք, բայց ես երբեմն այնքան երջանիկ եմ լինում, հավատացեք. կարծում եք, առանց նյութական ապահովության ոչ մի կերպ հնարավոր չէ՞ երջանիկ լինել:

-Այո՛, հավատում եմ, իհարկե, միգուցե Ձեզ մոտ ստացվում է աչք փակել ավելի կարևոր բաների վրա…

-Իսկ որո՞նք են ամենակարևոր բաները, կհուշե՞ք:

-Դե չես կարող ապրել քարի դարին հատուկ պիտույքներով, պետք է նյութապես ապահով լինել, որ կարողանաս լիարյուն ապրել կյանքը: Ամենակարևորը բանը…երևի հենց դու ես ամենակարևորը, քո անձն է, քո առողջությունը, քո հետաքրքրությունները և այլն: Միշտ պետք է սիրես առաջինը քեզ, երբ քեզ շատ սիրես, բոլորն էլ կսիրեն: Սա մի անգամ ինձ Բերկլիի համալսարանի իմ դասախոսն ասաց, և ես ամբողջ կյանքումս սա ականջիս օղ արեցի: Ամեն ինչ երկրորդական է, միայն դու ես գլխավորը, աշխարհի ամենակարևոր մարդը դու ես, մնացածը երկրորդական ֆիգուրներ են:

-Իսկ Դուք ամենաշատը ինչի՞ մասին եք մտածում:

-Իմ մասին, ես ասացի, չէ՞, որ ամենակարևոր մարդը ես եմ: Ես, օրինակ ինձ չէի ների, որ Տաթևը չտեսնեի, ինչպես հայտնի ասացվածքն է ասում՝ ցանկանալ, նշանակում է կարողանալ:

-Իսկ ինչ կանեիք, եթե հիմա Ձեզ տային մի քանի միլիոն: Ինչի՞ վրա կծախսեիք:

-Ես չեմ սիրում անիմաստ երազել, այ երբ կունենամ, այդ ժամանակ էլ՝ կմտածեմ: Բայց մի բան հաստատ կասեմ, որ երբեք, ոչ մի գումար չեմ կտակի երեխաներիս կամ թոռներիս: Ինձ էլ իմ ծնողները ոչինչ չեն տվել, ամեն ինչ ինքս եմ ստեղծել: Նախ ինձ ստեղծեցի, ապա՝ մնացածը: Երկիրը, ուր ես ապրում եմ, այդ հնարավորություններն ինձ տվեց, կեցցե՛ Շվեդիան:

-Այսինքն, եթե Ձեր զավակները օգնության խնդրանքով դիմեն Ձեզ, երբեք չե՞ք օգնի գումարով:

-Իհարկե՝ ոչ: Զավակներին օգնել գումարով, կնշանակի խանգարել նրանց: Խանգարել, որ նրանք ավելի կազմակերպված ու կայացած դառնան: Չի կարելի այդպես անողոք լինել նրանց նկատմամբ: Պետք է նրանց առավելագույն ազատություն տալ:

-Կներեք, Ձեր կարծիքով, մարդիկ վախկո՞տ են:

-Ինչո՞ւ են վախկոտ, ոչ: Իհարկե, կան նաև վախկոտներ, բայց նրանք չկայացած մարդիկ են, ովքեր պիտանի չեն հասարակությանը և ընկնում են փողոց՝ դառնալով մուրացիկ կամ կախվածություն ունեցող մարդիկ: Այսպիսի հարցեր ինձ երբեք չէին տվել, իսկ ինչո՞ւ եք հարցնում:

-Գիտեք, ես զրույցներ ունեցա տեղացիների հետ և ցանկացա նույն հարցերով դիմել նաև տարբեր երկրներից Տաթև ժամանած զբոսաշրջիկներին:

-Օ՜, հետաքրքիր մտահղացում է. իսկ զբոսաշրջիկների պատասխանները շա՞տ էին տարբերվում տեղացիներից:

-Այո՛, բավականին: Իսկ Դուք կարո՞ղ եք  բանավոր ասել, թե 64 անգամ 8  ինչ կլինի՞:

-Ոչ՝ կդժվարանամ, ես վաղուց այդպիսի հարցերով գլխիս չեմ անհանգստացնում, առանց այն էլ նրա գործը հեշտ չի. այս հեռախոսն ինչի՞ համար է, չի կարելի ուղեղը ծանրաբեռնել թվերով ու անգամ՝ փաստերով: Անգամ երևի բազմապատկման աղյուսակն եմ մոռացել:

-Ձեր կարծիքով, մարդիկ ինչո՞ւ են այսքան սուտ խոսում, կեղծում:

-Գիտեք, ես ոչինչ էլ սուտ չասացի: Ես անկեղծ պատասխանեցի Ձեր հարցերին՝ վատնելով ահագին ժամանակ. ես թույլ տվեցի, որ Դուք իմ շնորհիվ գումար աշխատեք, ինտերվյուն գումար արժե կարծեմ, իսկ Դուք ահա ինձ մեղադրում եք ստախոսության մե՞ջ:

-Վայ, ինչ եք ասում, սա այն հարցերից էր, որոնք ներառված էին իմ հարցաշարում, հավատացեք:

-Լավ, պարզ է, ես արդեն օգնեցի Ձեզ՝ պատասխանելով Ձեր հարցերին, կուզեի մի քիչ հիանալ Տաթևով, ցտեսություն:

-Շատ շնորհակալություն, բարի վայելում:

-Հողս գլխիդ,-նրանց հետևից ասում էր մի կյորեսեցի պառավ,- տեսնես բուլվարում քանիսին ես պաչպչել։ Էլ սուրբը քեզ հի՞նչ անի…Ակսել Բակունց

- Բարև Ձեզ:


- Ա, ուր ես է՜ կորել դու, գնացել եմ էս սարի դոշից քեզ համար էսքանը թուփ արել, բերել, ճամփիդ եմ նայում. տես ինչ ժանգյալավ հաց եմ թխել քեզ համար, եկ, մի կեր  է՜, փչացավ, կարագը մի քիչ մեջն եմ դրել, բայց դու մի քիչ երեսին քսի, որ չոր-չոր չլնի, համով ուտես…

-Լավ էլի, բա ես հո քո թշնամին չեմ, որ երկու երես կարագը քսեմ, ուտեմ՝ գնամ:

- Վույ, էդ բանը չասես, չասես, էդ կարագը մաքուր, իմ սարքած կարագն ա, ինձ էդ քոռ դանակով մորթես, թե իմ տան եղը խնայես, մի քիչ էլ շոռի հետ դրել եմ, որ հետդ Երևան տանես: Ա՜, կրկնվեց փչացավ է, կեր: Ատամներս էլ թափված ա, չեմ է՜կարողանում կարգին խոսամ, կներես:

-Դե հենց էդ հարցից էլ սկսելու եմ՝ բոլոր բաները ինչո՞ւ չես մի կողմ դնում ու ատամներդ գցում, բա քեզնից, քո ատամից ի՞նչ կա ավելի կարևոր, հը՞:

-Դրա հերթը չի։

-Բա ինչի՞ հերթն ա, բերանումդ մի ատամ չկա: Որ լավ չծամես կերածդ, ստամոքսդ էլ ես փչացնելու:

-Ղադադ տանեմ, տեգորս վրա քար չկա, բա ամոթ չի՞ ես գնամ, թե՝ ատամ եմ գցում: Դա ցավ ա, մեծ ցավ ա ինձ համար։ Ավելի լավ ա ես չուտեմ, սովից էլ մեռնեմ, քան նրա գերեզմանը դատարկ մնա։ Գիշերը գիտես քո՞ւն ա գալիս իմ աչքին, նամուսի, պատվի հարց ա սա: /Լացում է.Վ.Ս./

-Վայ, մի լացի…հացը բկիս մնաց:

-Չէ, չէ, չէ, չեմ լացի, դե արի մի հատ սիրուն սեղան նստենք, նոր հարցերդ կտաս:

-Ամենաշատն ինչի՞ մասին ես մտածում։

-Երեխաներիս մասին, որ լավ լինեն, իրենց կյանքը լավ անցկացնեն: Էդ եմ մենակ Աստծուց խնդրում: Դե մեկ էլ էս քարը գցենք էլի…

-Հիմա որ երեխաներդ  ունեցվածքիցդ մի մեծ բան ուզեն, կտա՞ս: Ասենք՝ էս սիրուն սառնարանդ:

-Վայ, էրեխա՞ ես, որ սիրտս էլ ուզեն՝ կհանեմ կտամ, բա ես ինչի համար եմ առավոտից իրիկուն աշխատում: Մի բան եփում եմ, մտածում եմ, թե մի աման ոնց իրանց հասցնեմ, հացը բկովս չի գնում է՜, որ իրանք էդ բանից չեն կերել:

-Բա նոր մի տուրիստի հետ էի խոսում.ասում ա՝ երեխաներին պետք չի ոչ մի հարցով օգնել:

-էհ, ղադադ տանեմ, դու դրանց քիչ լսի, դրանք ոնց որ քարի մարդիկ են է՜, մեզ պես չեն: Ոնց որ խելքները ետ տված լինի: Մեկ-մեկ էլ գալիս են, էրեխեքը կոխած ջեբները, ճիշտ եմ է՜ ասում: Մի մեծ, մեր էն չորաթանի մեշոկի պես կարած տոպրակ ա շորի վրա, էրեխեն էլ դրած ա դրա մեջին: Այ, քեզ մատաղ, էդ էրեխեն հենա ճղավում ա, ուզում ա էդ բանտից դուրս գա, դրանք դինջ-դինջ ման են գալիս վանքում, իսկի հանում էլ չեն փորի մեջից: էդ էրեխեն իսկի իրա մոր երեսը տեսնում ա որ, ասա հենա 9 ամիս փորիդ մեջ ա էլի եղել, խի ես նորից տանում, ճխտում մեջը: Վույ-վույ աշխարհ, էս ինչ թազա մարդիկ տեսա ես էս քոռացած աչքերով:

-Բա դրանք մի լավ բան չունե՞ն, սաղ վատ ա:

-Ունեն, ոնց չունեն, նամռոտ չեն, ծիծաղներն էլ միշտ հենա բերանները: Մեկ ասում են, տասը՝ խնդում:

-Բա ինչի՞ վրա են էդքան ծիծաղում։

-Ես ի՞նչ իմանամ։

-Բա կարող է մեզ վրա են ծիծաղում, չիմանա՞նք։


-Չէ, կարող չի, շատ կուլտուրական են, բայց դե մեզ պես էսքան դարդի տեր չեն՝  լավ լավ հիվանդանոցներ են գնում, սաղ իրանց ցավերը բուժում են, լավ ուտում, խմում են տեղը տեղին. մի օր մի ջահել աղջիկ եկել ա, թե ես 70 տարեկան եմ:Ես էլ գիտեմ, իմ էրեխի թայութուշն  ա, դու մի ասա, դեռ ինձնից էլ 20 տարով մեծ ա: Է, ղադատ տանեմ, ապրումներից ա, սաղ ապրումներից: Մենք շատ ենք ամեն ինչի հետևից ընկնում: Բայց էս տեգորս քարը ինձ գերեզման ա տանելու, թե էս տարի չգցեմ:

-Բա, մեռնողի հետևից քրքրվում եք, մի կով հետը ճամփու դնում, բայց նայում եմ, ոչ մեկիդ տանը իսկի մի տաք ջուր չկա, բաղնիք չկա: Բա էս դարում մարդ մի ձեռքով կլողանա՞, բա ափսոս չե՞ք դուք:

-Վույ, էդ բանը չասես, մեռնողի վրա ծանր խոսք չի կարելի ասած, դա օրենք ա, պիտի ամեն ինչ կարգով, սարքով կատարես: Բաղնիքը հետո էլ կստեղծես, պարտադիր չի դու քո մեռելից, քո նամուսից առաջ ընկնես:
 

-Աշխարհում ամենասիրուն բանն ի՞նչն ա:

- Վույ, ղադադ տանեմ, սիրուն բան շատ կա. էրեխեն ա, էն ամեն ինչի քուռակը, հետո էն թոնրից հանած տաք-տաք հացը, որ երեսիդ ծիծաղում ա, բա սիրուն չի՞, էս մեր ձորերն ա է՜նախշուտ նախշուտ, մեր Տաթևի ամեն ինչն էլ սիրուն ա, բայց որ գյուղից էսքան գնում են, վատս ա թվում: Հիմա մի մեշոկ կարտոշկա դնես մեքենայի մոտ, մի ջահել չես ճարի, որ օգնի, ավտոյի մեջը գցի։ Չկա: Էս կովերն էլ են է՜, այլասերվել:

-Այլասերվե՞լ….

-Հա, սերունդը, սորտը փչացել ա: Կովերը սերունդ-սերունդ մարում են: Առաջ  մի կովը 8-10 լիտր կաթ էր տալիս, հիմա էս Տաթևը չորացավ, դրանց ծծերն էլ հետը չորացրեց, պրծավ: Էն օրն ասում եմ՝ յանի վշշալով խի՞ չես գալիս, յանի դու կո՞վ ես, թե արաղի քաշելի, որ սենց կաթ-կաթ ես գալիս, առաջ էն ոնց էիր ձեռքիս մեջ՝ ոնց որ մի կլթկլթալի աղբյուր:

- Հա, Տաթևն ահագին կռացել ա, գյուղում պտտվեցի, լացս եկավ. գնացել եք դարդներդ կովերին եք պատմում, փոխանակ  մի հատ բոլորին ահազանգեք,  որ էս տուրիստական բոլոր ծրագրերը հեչ են, գյուղը  որ մեռնի, էլ ինչ տուրիզմ. Էս գյուղը հազար անգամ ավելի մեծ քաղաքակրթական արժեք ունի, քան մնացած բոլոր բաներն իրար հետ՝ վանքից սկսած, ճոպանուղով վերջացրած:

-Բա ասա է՜, գյուղի վրա էլ հալ ու հարաքյաթ չի մնացել: Հեն է՜, սաղ հողերը բրախած: Թող ղեկավարությունը գա վերցնի մշակի: Ղեկավար կա, որ իմ երկու էծը չեմ տա ինքը պահի, չի էլ բաշարի, բայց հենա մի գլխավոր համակարգի ռույլին նստած: Հենա, ժուռնալիստ ես, գնա բացի մեր օրագրերը, սովետի ժամանակ ամենաառաջավորն ենք մենք եղել, հիմա ոչխարը ետ են տվել՝ կաղերն ընկել են առաջ, մենք էլ մնացել ենք քամակին: Ամոթ էլ ա է՜, հիմի կասես, իրա տուն ղոնաղ եմ եկել, ինքն էլ բողոքում ա կյանքից: Չէ, մենք հիմա մի քիչ բաբաթ ենք, վատ չենք, էսքան տարի ես իսկի փողի երես չէի տեսել, հենա հիմա գնում եմ մի քիչ առուտուր բան անում, քոչը յոլա տանում: Հես է, էս մեր մարդն ա գալիս, լսո՞ւմ ես:

-Չէ, ի՞նչը լսեմ:

-Վա, գալիս ա, չես լսո՞ւմ: Նա, որ կլուբի կողքը հասնում ա ես էստեղից իմանում եմ: Գնամ տեսնեմ ինչ եմ անում:

-Բա ամենակարևոր հարցերը մնաց…

-Եկ գնանք դռանն՝ ասեմ, բա որ մարդը տուն գա, պիտի կնիկը դեմը դուրս գա է, չի կարելի որ ներքին սենյակում լինի՝ օրենք ա:

-Բա դու իրեն էսպես նվիրված, հնազանդ, բա որ մի օր աչքը գցի ուրիշին, քեզ դավաճանի, ինչ կանե՞ս:

-Գիտես, ես կյանքում դրա վրա չեմ խոսա: Բա ինքն էլ մի օր չի ապրել, կյանքից մի բան չի հասկացել: Ես էլ մի հուրի փերի չեմ, ինչ անեմ, էս շան տանջանքը թողնում ա՞, որ մարդ մի կարգին մազ սանրի, մի կարգին կնիկություն անի էս մարդուն: Մեղք էլ ա: Սիրտն էլ հենա օպերացիա արած, եթե ուզում ա, թող գնա մի սիրունի մոտ, սիրտը գոնե մի բանից ուրախանա:

Գագո,Գագո, քո մասին եմ է՜ խոսում, ասում եմ՝ դեմ չեմ լինի, որ ավելի սիրուն կնկա  հետ ինձ դավաճանես:

-Դու կասես, կասես, դու որ գնացիր վանքը և առուտուրն անելը սովորեցիր, էդ տուրիստների վատ շրջապատն ընկար, ամեն ինչ էլ կասես: Էն մեր գյուղացի շուլուխչի Պակոյի պատմությունը գիտե՞ս. Ռայկոմի քարտուղարն իրա ընկերների հետ հեն են մի ծառի տակ քեփ են անում, Պակոյին էլ կանչում են, թե բաներ պատմի, մեզ ուրախացրու: Դե Պակոս էլ գիտի, որ չպիտի մի կաթիլ էլ դրանց հետ խմի, որովհետև համ կառաջարկեն, համ էլ հետո ղալմաղալ կանեն, որ խմել ա: Պակոն էլ դե սիրտը պայթում ա, որ կողքով արաղը գլգլալեն գնում ա, վերցնում ա, թե՝ դե խմեք իմ էշի կենացը, որ սենց լավ շրջապատ ունի:

- Այ Գագո՞, մալադեց, հիմի էշն էլ ես եմ, հա՞:

-Էշը վատ բան չի, ամենախելոք կենդանին ա, թող էշը ես լինեմ, իմ վատ շրջապատն էլ ՝ դու: Աղջի, էդ քո տուրիստ կնանիք արդեն առանց տղամարդ էլ են էրեխա բերում, դրանց ինչ կա, կապները լրիվ կտրած ա: Դե որ տղամարդը ծամն անի գցի քամակը, իրանք էլ կմոռանան էլի, որ դա կնիկ չի է՜, տղամարդ ա: Վայ, ձեզ տղամարդ ասողի… Ճիշտ չեմ ասո՞ւմ, ընկեր ժուռնալիստ:


Շարունակելի

ՎԱՐԴուհի Սիմոնյան